Aquela tarde os catro amigos decidiron facer unha excusión á fraga. Ían ben cargados de comida e lambetadas pois planeaban botar alí toda a tarde.
Despois de camiñar durante un anaco entre carballos, castiñeiros e faias centenarias Brais propuxo merendar; todos aceptaron pois tiñan fame. Estaban a carón do río, á sombra de grandes bidueiros e pradairos. O río era pequeno, pero refrescaba o ambiente. Os paxaros cos seus cantos e os cabaliños do demo voando sobre a auga alegraban a paisaxe.
Xa despois da merenda quedaron alí a tomar o sol e descansar. Naqueles intres pasou por alí unha bolboreta moi fermosa e os catro amigos se aproximaron a observala. Xabi e Andrés quedaron pasmados:

-Que ocorre? Vaivos entrar unha mosca na boca. _Dixo Héctor en ton burlón.
-Xúroche polo que máis queiras que esa bolboreta ten corpo de muller.

Cando se volveron para mirala ben, xa non estaba. Axiña se puxeron a buscala. Pasara xa un bo anaco cando a descubriron meténdose por un oco que había nunha árbore. Eran xa as sete dunha tarde de outubro e comezaba a escurecer a ritmo rápido. Ningún se decatara deica o momento do tarde que se estaba facendo: deberían pensar en marchar, pero de súpeto escoitaron música, música preciosa, música como... de fadas? Non, iso non podía estar a pasar: estaban diante de trasnos e fadas de moitas idades, tamaños e aspectos. Tamén viron os instrumentos dos que proviña a música, uns instrumentos estrañísimos que nunca antes viran; só había un grupiño deles, pero soaban moi ben.
A fada que viran antes achegóuselles.

-Vinde por aquí, por favor –dixo cunha voz suave.

Guiounos por entre as árbores e mandounos entrar por unha pequena portiña dun vello castiñeiro que xurarían que antes non estaba alí. Ao entrar, inda pampos, viron unha festa nun castelo medieval. Pero en vez de persoas eran fadas e trasnos. Nada máis entrar eles, o rei mandou parar a festa ao decatarse de que estaban alí.

-Vós descubristes o noso mundo e seredes castigados por iso se se pode chamar así.

Ergueuse e pronunciou un longo conxuro: de contado os catro amigos sentiron como encollían, se lles alongaban as orellas ata rematar en punta, lles saían ás de bolboreta moi raras; as súas roupas transformábanse nunha especie de pantalón roto á altura dos xeonllos; aínda que estaban espidos da cintura para arriba e por baixo dos xeonllos non sentían frío a pesares de tratarse dun atardecer de outono. Agora máis que estar pasmados tiñan medo.
O rei volveu falar:

-Hai unhas normas que debedes saber e cumprir: primeiro, non debedes ser vistos polos seres humanos; para iso podedes acocharvos doadamente. Segundo, xamais debedes ir a lugares próximos á civilización. Terceiro, descubriredes axiña que tedes algunhas dotes máxicas: non podedes empregalas con fins perversos. E, por último, sempre debedes protexer a natureza e sobre todo a nosa fraga. Ben, iso é todo. Podedes retirarvos.

Ao saír aquela portiña pola que entraran era un inmenso portalón típico dun castelo.
Pasaron a noite no medio do monte e ao acordar decidiron buscar un lugar onde vivir. Atoparon un buraco entre as raíces dun carballo que daba acceso a unha pequena coviña grande abondo para eles catro e preto dos fogares da outra xente. Habilitárona como puideron e cando remataron de novo era de noite. A xente comezou a saír das súas diminutas casas. Alí sempre había festas pola noite coas súas cacharelas, músicas e baile; pero non todos se unían ás celebracións porque algunha fadas e trasnas aproveitaban para facer a compra pois era cando abrían as tendas. Agora que se fixaban, aínda había unhas cantas onde se vendía de todo, pero sobre todo froitos do bosque. Tamén había unha libraría con libros, plumas, tinta e pergameos.
Os catro rapaces saíron tamén da casa e paseaban curioseando por ese novo mundo que tan estraño era para eles. Héctor fixouse nunha rapaza-fada. Comezaron a falar mentres os outros tres rían polo baixo del. Un anaco despois reuníronse con eles.

-Chámome Primulaia e vivo xusto nesa casa de aí ao lado. Gustaríavos cear connosco: e que me parece mal deixar aos amigos plantados; porque... somos amigos, non si?
Aceptaron encantados. Ao entrar na casa de Primulaia quedaron abraiados: era bastante máis grande e bonita cá súa: tiña cociña de leña, cheminea, butacas, unha mesa enorme, camas e unha lámpada, todo na mesma estancia; as paredes estaba repletas de libros, globos terráqueos o algún que outro mapa.

-Como vedes _dixo Primulaia_ meu pai é estudiado; é escritor, cartógrafo, mago e filósofo.
-Vaia, e eu que pensaba que estudaba demasiado _exclamou Andrés_.
-Non te decepciones: el ten trescentos cincuenta e dous anos, aínda que non os aparenta _rematou Primulaia.

Niso levaba razón, acababa de saír o seu pai por unha porta que quedaba fronte a entrada e non aparentaba máis de corenta anos. Pero el non tiña alas e levaba un callado cunha pequena esfera no cima: era un trasno. Primulaia saudou e fixo as presentacións.

-Ola rapeces, eu chámome Óberon. A miña muller foi mercar os ingredientes para a cea. Quedaredes a cear, non? Xa vos avisaremos cando esta preparada. Podedes mentres dar unha volta.

Xuntos alonxáronse un pouco das casas mentres voaban. Chegaron a un lugar no que había unha charca de auga cristalina na que croaba unha ra enorme. Primulaia achegouse para acariñala. De súpeto oíron un ruído seguramente de algo máis grande ca eles e fuxiron todos cara a casa de Primulaia. A cea xa estaba lista e sentaron diante dunha mesa chea de apetitosa comida. Despois dos agradecementos pola cea marcharon para a súa casa, pero no camiño volveron escoitar o mesmo ruído de antes, como se andase por tras deles un ser máis grande ca eles. Xa na casa quedaron preocupados comentado que podía ser aquilo. Pola mañá dirixíronse de novo cara a charca tal e como decidiran antes de durmir. Era moito máis fermosa á luz do día. Buscaron indicios que os axudasen a saber a orixe daquel ruído da noite anterior: o único que atoparon foi unha árbore rabuñada.

-Ai que dor, ai como proe!
-Tranquilo, xa vai pasar: só fai falla savia e máis savia.

Miraron cara arriba e viron que as árbores eran as que falaran: tiñan cara!
De súpeto oíronse pasos e ladridos.

-Correde cara a vosa casa! Son os humanos! -dixo unha das árbores.
As caras das árbores entón fusionáronse co resto do tronco e quedaron como árbores normais.
Estiveron na casa matinando nas súas familias. Entrou Primulaia de golpe pola porta, moi seria.
-Bos días. Esquecín dicírvolo, pero o meu pai tamén é o mestre da aldea; tedes que acudir e as clases comezan hoxe pola tarde na miña casa –dixo a rapaza con ton de sabichona- espérovos alí _e marchou tan rápido como chegara.

Os catro quedaron pasmados ante o lugar que deixara baleiro a rapaza. Non se esperaban isto, ter que ir a clase tamén aquí? Era insoportable pero esa mesma tarde presentáronse na casa de Primulaia. A rapaza guiounos deica a porta que daba acceso a unhas escaleiras de caracol. Subiron deica o primeiro andar e foron por un estreito corredor de pedra mal iluminado que conducía a unha porta de madeira escura. Abrírona e puideron ver unha pequena clase con cinco rapaces sentados en pupitres de madeira e un encerado un tanto estragado polo uso, colgado na parede de pedra xusto detrás de Óberon, o pai da súa amiga. Cada alumno tiña a súa candea, a súa tinta, as súas plumas, os seus pergameos e un caldeiro. Ao fondo un armario sen portas e con andeis; neles estraños aparellos, herbas e bechos. Óberon mandounos sentar nos pupitres máis á esquerda da clase e dixo:

-Ben, sen máis imos comezar a clase de hoxe. Imos practicar primeiro uns feitizos que vos serán moi útiles. O primeiro feitizo é de lume: “glíced”. Tendes que saber que este feitizo é moi perigoso, pero tamén moi necesario. Para plantar lume só tedes que facer isto. Púxose en pé, alzou a man dirixíndoa a unha vella que se elevou no ar e sen move a man pronunciou a palabra máxica e a cadeira estoupou en lapas. Mentres a cadeira estaba ardendo no ar, dixo:Segundo: o encantamento para facer que medren as árbores: “nemein vita”. Así, mirade. Volveu alzar a man en dirección á cadeira; primeiro dixo: “finitem incantatem”. E a cadeira deixou de arder e caeu ao chan. A continuación dixo: “nemein vita” e á cadeira saíronlle raíces que se incrustaron no chan de madeira e ao mesmo tempo saíronlle ramas altas e follas ata converterse nunha árbore. De seguido dixo: “inverte” e volveu a transformarse nunha cadeira rota. Ben, polo momento só hei ensinarvos estes dous feitizos elementais. Agora comezaremos cunhas pócimas sinxela, tedes a receita no encerado. Realizádea. Tedes dez minutos.

Héctor copiouna rapidamente e foi ao armario polos ingredientes. Colleu o caldeiro cheo de auga, púxoo enriba da mesa e dixo: “gliced”. Saíu unha chamiña pequena xusto debaixo do caldeira enriba da mesa. Puxo os ingredientes na orde precisa e en sete minutos xa rematara. Quedáralle dunha cor verdosa moi espesa de tacto baboso.

-Moi ben, Héctor. Agora heivos explicar para que serve. Serve para curar as feridas, desde a máis feble ata a máis grave, aplicándoa sobre o danado. Pero non debedes empregala con frecuencia, senón o corpo colle adicción a ela. Ala, rematou a clase. Pero antes de irvos lembrade mercar material e o libro de brevaxes.

Marcharon rápido: lembraban que había unha árbore feride e foron ver como estaba. Cando chegaron Héctor dixo que tiña os dedos aínda manchados da apócema das feridas. Aplicoulla á árbore que estaba a punto de secar, pero non funcionou porque era unha planta e a pócima só era para os animais. Andrés dixo que ao mellor só lle facía falla medrar porque a mesma forza de medrar emprégase para curar as feridas. Así que dixo: “nemeim vita” pero a árbore non medrou porque toda a forza foi necesaria para curar a grave ferida.

”Grazas” _dixo a árbore mentres marchaban. De seguido dirixíronse á librería. Era pequena e chea de cousas con moito po. O dependente era un home vello, feo, chepudo e calvo. Pedíronlle todo o que precisaban e pagaron cunhas moedas que lles dera a nai de Primulaia. Aínda lles sobraba algo para mercar comida. Puxéronse a refollar nos libros de brevaxes e atoparon unha para converter en fadas aos humanos, pero os ingredientes eran moi raros e escasos, polo que dixo Primulaia. Así que a elaboración sería moi difícil ademais de cara: un dos ingredientes principais eran escamas de lagarto azul. Foron inmediatamente a preguntarlle a un comerciante se tiña;e dixo que si, pero que so llelas daría coa condición de que un deles loitase cun pequeno diaño que tiña nunha gaiola. Aceptaron o trato. Primulaia ofreceuse voluntaria para a loita e cando o diaño xa parecía vencido sorprendeuna cunha espada coa que atravesou o corpo de Primulaia de lado a lado ao tempo que escapaba voando a toda velocidade.
Primulaia quedou tirada no chan, moribunda.

-Non te molestes, Xabi. Esta brevaxe non cura a ferida feita por esta espada.
Despois destas palabras caeu rendida.
Brais dirixiuse ao comerciante:
-Estará contento non? _dixo entre bágoas_. Agora déanos as escamas.
O comerciante riu e déullelas.
Entre os catro levaron o corpo da rapaza e entregáronllo aos pais. Marcharon todos tristes, sen saber a penas que dicir aos pais de Primulaia. Fora todo tan rápido e absurdo!
Prepararon a apócema, metérona en frascos e durante a noite volveron á civilización. Todo era agora tan grande alí! Cada un deles foi á súa casa. O tempo parecía non ter pasado: todo estaba igual, incluso Andrés se decatou de que as súas zapatillas deportivas estaban, coma sempre aos pés da cama, feito polo que a diario recibía unha reprimenda da súa nai. Todos durmían tranquilamente, polo que foi moi doado mollarlles os beizos coa apócema máxica de cor dourada: todos se transformaron en fados.
Todos xuntos regresaron á pequena aldea da fraga, os rapaces moi contentos de estar nese mundo segredo e máxico sen ter que renunciar á familia. Por un momento Andrés pensara en deixar a súa irmá no mundo dos humanos pois a idea de volver a rifar e pelexar a diario non o atraía moito; pero queríaa demasiado para deixala apartada deste novo mundo. Tan pronto chegaron á aldea a voz dunha fada berrou desde o alto dunha árbore:
-Precisades axuda para buscar casa?

Era a coñecida e agarimosa voz da súa amiga Primulaia. Non daban creto ao que vían.
-Non pensariades que vivindo as fadas centos de anos eu me ía deixar morrer no meu primeiro combate! A miña nai vai preparar a cea: direille que esta noite faga comida abondo para todos.