Coñecín a Carlo un frío venres de inverno pola tarde.
Encollido sobre as súas dúas patas tremía de frío e de medo.
As mans nos petos, estirado e tenso coma unha estaca, a cabeza gacha semellando non ter pescozo, a boca de beizos miúdos coma el, apertados coma as cunchas dun mexillón, e as pernas xuntas, coma un soldadiño de chumbo disposto en posición de firme a deixarse mover dun lado a outro.
Estaba mollado e mirábame con curiosidade e expectación. “Normal”, pensei, era algo novo para el. Unha estraña acercábase á súa vida e iso supuña un cambio que non sabía se lle agradaría.
Acerqueime e biqueino con tenrura. Cheiraba a pis...Logo intruducín a miña man no seu cabelo meneándolle a cabeza nun xesto típico. Deixouse facer. Deille dúas bolsas de larpeiradas, unha para el e outra para os demais. Agarrounas con prontitude, deume as grazas sen mirarme, meteu unha das bolsas debaixo do brazo, abriu a outra e sen mirar para ninguén, púxose a comer sen máis.
Todos faciamos comentarios , el era naturalmente o centro de atención. “É moi boíño”, “ Sempre está rindo”, “Non é mal estudante”, “Só ten a dentadura perdida de tantas larpeiradas, polo demais ten boa saúde.”... Mentres, el, seguía comendo e permanecía impávido, sen responder ós estímulos do seu contorno , indiferente a todas as miradas que nel se pousaban. Seguía coa cabeza encollida sobre os ombreiros engurrada a fronte e cheirando a pis de tres días.
Volvín a miralo abertamente, intentando encontrar a súa mirada, pero non foi posible. Fixeime de novo no seu aspecto: era louro, con pecas na cara e cabelo encrespado e crecho, moi miúdo e de corta estatura para a súa idade. Pensei : “A pesar de todo, gústame. Está visto que precisa un cambio de aires, levareino para a miña casa”.
E así foi, pero non aquel día, lembro que foi o sábado seguinte cando collido da miña man abandonou o lugar e veu canda min...
Dez anos despois volvín a velo.Recoñecino inmediatamente. A súa cara, os seus ollos, a súa mirada expectante e indiferente, o seu cabelo crecho e claro. Era o mesmo Carlo de sempre. Estaba máis medrado, claro, e moi gordo. Agora tiña as pernas escarranchadas como querendo dicir que si, que algo cambiou nel, que xa non era aquel animaliño miúdo e tímido que coñecera fai dez anos, que alí estaba e que xa ninguén o movería se el non quería.
A pinta non era boa, esa foi a miña impresión. A camiseta sucia cun debuxo de Sinchán no medio e medio, o que me fixo pensar que ou a camiseta era moi vella ou tiña uns gustos moi infantís. Inclínome a pensar que sería o 1º. Os pantalóns curtos e tamén vellos, dun azul esvaído e sucio. As tenis brancas agretadas e sucias, sen calcetíns. Estaba fumando, pero cando lle falei : “ ¡¿ Pero...ti es Carlo, non?!” tirou ó cigarro ó chan coma pillado en falta.
A verdade é que me quedei moi sorprendida de velo. Facía anos que lle perdera a pista, por motivos que non veñen ó caso, ou que serían moi longos de contar.
Coma a primeira vez que o vira, deille dous bicos na meixela e, tamén coma a primeira vez, el nin se inmutou, ou iso parecía. Deixouse facer, pero non fixo nin o mínimo esforzo por devolver as mostras de cariño. “¿Que tal a vida-” lle preguntei?- “¿o papá, a mamá, como vai todo?” O típico nestes casos. “Ben, todo ben”-contestou e seguiu balanceándose nas súas pernas como quitándolle importancia a aquel encontro, ou mostrando quizais un chisco de nerviosismo.
Eu non era capaz de apartar a miña mirada da súa tratando de ver algo máis, escudriñando naqueles ollos que tan ben coñecía , e que tanto agachaban. Pero era imposible, furtábame a súa mirada continuamente, coma se estivese noutras cousas ou acabaramos de vernos facía un chisco. Á súa beira estaba unha rapaza, a súa moza, supoño.
Daba a impresión de pasar de todo e sobre todo de min. Dixo que me coñecía do tempo no que Carlo estivera comigo. Eu díxenlle: “Ah, si, ti es... e equivoquei o nome , o que lle pareceu fatal. E para demostralo colleu un pito, pediulle o acendedor a Carlo, deume as costas e púxose a fumar como se fose o que mellor sabía facer do mundo.
Eu non lle dei importancia a aquel xesto porque quen en realidade me interesaba e me cativaba naquel intre era el, Carlo. Estaba paralizada, pegada ós baldosíns da rúa sen espazo para reaccionar. Era incapaz de abandonar aquel lugar, de deixar de mirarlle para a cara, incrédula ante aquela aparición tan inesperada e repentina, cun desexo enorme de bicalo, de apreixalo entre os meus brazos, de dicirlle que non todo estaba perdido, que na vida hai cousas marabillosas, sobre todo para os xoves coma el, que a vida dá moitas voltas e non teñen que ser todas malas, que había futuro!... pero nada diso dixen nin fixen.
Fronte á parquedaz das respostas ás miñas preguntas, o sentimento de indiferenza? que nel observaba e que levaba présa porque me pechaba o banco, non sei de onde saquei os azos para mover as pernas e seguín o meu camiño sen máis...
No instante xa me arrepentín de non habelo invitado a tomar algo, de non deixar o do banco para outro día, de non terme dado conta de que as preguntas típicas teñen respostas típicas, de non haber tido a pericia e a paciencia suficientes para non escudriñar en nada, nin sequera naquela mirada que tanto me intrigaba e de deixar que fose el quen me contase algo máis da súa nova vida, de terme molestado a súa forzada indiferenza, os seus monosílabos.
Creo que fun eu a que non souben estar á altura das circunstancias, que me deixei levar polo sentimento de inseguridade que che produce unha situación así.
Saber algo máis da súa vida.Claro que me interesaba! Ó noso redor hai infinidade de vidas, pero esta estivo ligada á miña algún tempo, bastante tempo, coas luces e sombras normais de toda relación humana. Se algún día o volvo a atopar actuarei de forma distinta... seguro. Pero pasara moito tempo e moitas cousas...