É difícil tomar distancia cando se
coñece persoalmente ó autor . E sobre todo na primeira novela, baixo a miña
opinión, élle imposible ó autor, como neste caso, non volcar nesa novela
vivencias, lugares, situacións persoais… da súa propia vida.Seguro que na
próxima xa non acontece así.
Resultoume fácil de ler e incluso
pracenteira, a pesar do macabro dos asasinatos que nela se describen, polo
humor negro que destila a cada paso.
O protagonista, Juan, é un personaxe
que desenrola unha psicopatía a partir de dous acontecementos que, como di o
autor, teñen que ocorrer case ó mesmo tempo: despídeno do traballo e a muller
déixao.
A partir de aí convértese nun home
solitario que pretende eliminar as malas herbas da sociedade, sempre baixo o
seu prisma.
Personaxe contradictorio, fala de si
memos dicindo que lle gusta contemplar á xente e inventarse a súa vida, pero
cando pensa en si mesmo, non o pode facer. E como di o título: non se pode
arrepentir porque non cometeu ningún pecado, xa que os asasinados, merecían
morrer. Quizais ó final si hai algo de arrepentimento, pero segue esperando o
seu castigo ó ser feliz no cárcere coa súa Irene imaxinaria.
-Demasiado
macabro, non puisen soportar a súa lectura.
-Custoume,
pero acabeino.
-Puiden
comprender a Juan, hai demasiada xente que debería morrer.
COMENTARIO
A LA NOVELA “ NO HAY ARREPENTIMIENTO SIN PECAD
Es una novela en la que el autor nos introduce, sin que
nosotros nos demos cuenta, en la mente
de una persona que ofrece
una mirada profunda sobre las complejidades morales, la culpa y el perdón que
nos lleva a cuestionarnos no solo sobre lo que es correcto o incorrecto, sino
también sobre cómo se justifican las acciones a través del prisma del
arrepentimiento. Le dice el protagonista a Irina “Créeme que no compensa, el
peso de la culpa va a acompañarme hasta que me muera“. Otra frase que demuestra
su arrepentimiento la dice en el capítulo 16 “ Y si me pregunto si es real o no
(se refiere a su idealizada Irene), pues me contesto que es más real que los
motivos que me llevaron a matar a todas esas personas”
De los dieciséis capítulos de que
consta la novela, es extraordinario el último “Quince años después….” En el que
Juan hace un repaso a toda su vida delictiva y
nos cuenta cómo ha sido su vida dentro de prisión.
La estructura interna es secuencia
lineal cronológicamente, sin retrocesiones ni futuribles, incluso el capítulo
dieciséis con el que finaliza la novela, cuando podría haber sido el inicio de
la novela porque, creo, serviría para mantener el interés del lector, al
despertar su curiosidad por los hechos anunciados.
La narración es en primera persona, pero hay dos
narradores: en primer lugar, Juan, que es el principal y el protagonista de la
novela; el secundario es Carlos, el policía, personaje necesario como
antagonista que lleva hacia el desenlace de la novela. El autor de la novela, con gran acierto,
introduce a otros dos personajes activos fundamentales: Irene e Irina. Es
curiosa la personalidad que el autor le da a Irene. Al principio real y termina
siendo una quimera que justifica para Juan un asesinato.
Los hechos ocurren en un tiempo real verosímil, salvo el
último capítulo que, aunque lo sitúa quince años después de la condena,
considero que es un tanto atemporal puesto que dice Juan “sigo a la espera de
tener que pagar por los pecados cometidos”
El autor utiliza un lenguaje sencillo, sin grandes
figuras literarias, que hace muy amena la lectura. Aunque hay errores
gramaticales de corrección (ejemplo: página 10, mal colocada la coma “Como se
puede, ver mi vida…. , debía se Como se puede ver, mi …)
No podemos decir que es una novela del genero negro, sino
más bien creo que es una novela psicológica y así el mismo título viene a
indicar que el protagonista no se arrepiente de las muertes que va haciendo,
porque para él todos son culpables de algo malo y se la merecían, hasta que
descubre el dolor que esas muertes originan en otras personas.
Me ha gustado y pienso volver a leerla.
Juan Carlos
Prieto, biografía
Sempre curioso, interesouse polo
deporte, as filosofías orientais e os programas de radio en formato podcast,
pero sobre todo pola natureza humana e os seus sentimentos.
“ No hay
arrepentimento sin pecado” é a súa primeira obra literaria.
A Culpa
María Solar
A culpa está como en tres capítulos diferentes aínda que
entrelazados entre si.
A Herdanza.- Amanda convértese, por sorpresa en herdeira
universal dunha persoa moi peculiar por
o seu aspecto persoal, por os coñecementos que ten de economía e por ser
posuidora dunha fortuna moi
considerable, que ela, nese momento non
sabe, pero que herdará completamente.
A Culpa.- O diario que escribiu Mirta Gondar expoñendo,
como unha nena galega, con todo o seu pequeno, pero intenso pasado, se
convirte nunha famosa cantante que
triunfa en Arxentina, e que se convirte
nunha multimillonaria, e que quere expoñer como a súa relación coa
mellor amiga, confidente e compañeira, que a salvou do seu pai e do proxeneta
que as explotaba, Marcela acaba converténdose
nunha amizade tóxica, mala, perxudicial, pero que non pode
prescindir dela.
A Pel.- Este capítulo descúbrenos o cambio de Amanda en
Bos Aires, ó tempo que ela vai descubrindo o contido do diario que escribiu
Mirta Gondar, e que ten un final total,mente sorprendente, aínda que é lóxico,
se non quería que todo se descubrira e se caera como un castelo de naipes,
incluído o avogado de Arxentina, a quen lle deixara a maior parte das empresas.
A culpa que se lle pode impoñer a Marcela por acción
sería a mesma que se lle pode achacar a Mirta Gondar por omisión.
Esta parte é moi interesante porque, eu preguntaríame se
ten a mesma culpa, Amanda como executora
das mortes e Mirta como coñecedora e consentidora.
A personalidade de Marcela é a máis importante da novela
con esa trasnformación de amizade en resentemento, chegando mesmo ao asasinato
da que foi súa amiga, compañeira e confidente.
Para min é una novela, en algúns momentos moi escabrosa,
que trata o mundo da prostitución de menores, o abuso por parte do pai no caso
de Mirta Gondar que era, non frecuente pero de certa maneira consentido, aínda
que xa non na época recente, pero o argumento en xeral está moi ben ensamblado,
con un sorprendente final, que deixa asombrado ó lector, pero que é lóxico se
non quere que todo se descubra.
Gustoume a novela e tívome entretido dende o principio ó
final.
As protagonistas: Amanda, Mirta Gondar, Marcela.
María Solar , biografía
Nace o 25 de nadal
,do1970, en Santiago de Compostela.
Xornalista,
presentadora e directora de programas da RTVG, onde
coordina os
programas cultuais e naturalmente escritora, tanto de literatura infantil e
xunenil, como para adultos.
En canto á súa
formación é licenciada en Bioloxía e xornalista pola Universidade de Segovia,
diplomada en Maxisterio e especialista en Información Ecolóxica e Medioambiental,
pola Politécnica de Madrid.
Dentro da
literatura infantil e xuvenil tivo moito éxito con moitos libros premiados. O
máis amplamente premiado foi O MEU
PESADELO FAVORITO, mellor libro infantil en galego, incluído na lista dos
mellores libros en Munich.
Outros títulos:
-A verdadeira
historia da mosca da tele
-Vou ter un irmán
-Teño uns pés
perfectos
Dentro dos libros
para adultos, destaca AS HORAS ROUBADAS, e A CULPA, premiado co Xerais do ano
2022.
“MI HERMANA VIVE SOBRE LA REPISA DE LA
CHIMENEA”
Curiosamente a novela comeza
coa mesma frase que constitúe o título, o que non é frecuente.
O
título da novela fai referencia ás cinzas de Rose, que están gardadas nunha urna
sobre a repisa da cheminea. Este obxecto convértese nun símbolo poderoso da
presenza constante da perda na vida da familia. A repisa da cheminea, un lugar
común e cotián do fogar, transfórmase nun recordatorio perpetuo da traxedia,
afectando a dinámica familiar e a capacidade de cada membro para seguir
adiante.
É unha
novela que carece dun argumento propiamente dito. Trátase máis ben de narrar as
consecuencias que a morte nun atentado terrorista dun dos membros da familia
desenvolve en cada un dos outros compoñentes da mesma e a forma que ten de
afrontar esa situación. Inicialmente a vida familiar segue igual porque os pais
suplantan á filla asasinada coa súa irmá xemelga. Cando esta, ao cumprir os
quince anos, cambia o seu aspecto físico e os seus modais, os pais xa non teñen
a Rose e as súas vidas cambian.
A
novela explora as repercusións emocionais e psicolóxicas desta traxedia en cada
membro da familia, especialmente en Jamie e a súa irmá sobreviviente, Jasmine.
Aborda estes temas de perda, trauma e recuperación a través dos ollos dun neno
de dez anos, que só tiña cinco anos cando ocorre a morte da súa irmá.
A nai abandona á familia, o
pai refúxiase na bebida, Jasmine, a irmá xemelga da morta, faise cargo do seu
irmán de dez anos Jamie. E este, como é lóxico, estraña a presenza da súa nai e
a súa vida vira ao redor dela. Soña con volver vela. Este desexo orixina os
momentos máis emotivos da novela: comida de Nadal, aniversario, non quererse
quitar a camiseta que, cree, regaloulla a súa nai, o día da festa dos pais no
colexio. Entre estes feitos destaca a actuación dos dous irmáns en Manchester
porque, ao ver que a súa nai definitivamente non quere saber nada del, a súa
vida dá xiro total: O pai abandona a bebida e volve traballar e asumir o seu
papel de pai, Jamie únese máis, se cabe, á súa irmá, “Jas estaba sonriendo y yo
también”, é a última frase da novela.
A
estrutura externa componse de 23 capítulos sen denominación concreta de cada
un, polo que o lector descoñece calquera referencia ao seu contido o que fai a
obra algo monótona ao non espertar interese polo seguinte.
Un dos
aspectos máis destacados da novela é a perspectiva narrativa. Ao contar a
historia desde o punto de vista de Jamie, Pitcher ofrece unha visión inocente
pero profundamente reveladora de como os nenos procesan a dor e a perda. Jamie,
que era moi pequeno cando Rose morreu, loita por entender por que a súa familia
está tan esnaquizada e por que el non sente a mesma tristeza intensa que os
demais.
Este
enfoque permite ao lector empatizar con Jamie e a súa confusión, e tamén
subliña a capacidade dos nenos para atopar esperanza e resiliencia mesmo nas
situacións máis difíciles.
En canto aos personaxes, en ningún momento, se mal non
recordo, dise o nome do pai ou da nai. É un acerto porque se é un neno quen nos
conta as cousas o seu pai é papá e a súa nai, mamá.
Outro tema central é a
diversidade cultural e o prexuízo. Jamie faise amigo de Sunya, unha compañeira
de clase que leva hijab. A través da súa amizade, a novela aborda temas de
racismo e xenofobia, especialmente no contexto do ataque terrorista que matou a
Rose. Sunya convértese nunha fonte de apoio e comprensión para Jamie, e a súa
relación destaca a importancia da empatía e a conexión humana na superación da
dor.
A novela tamén explora a disfuncionalidad familiar. Os
pais de Jamie están completamente consumidos pola súa dor, ata o punto de
descoidar aos seus fillos vivos. A súa nai abandona á familia, e o seu pai
mergúllase no alcoholismo, deixando a Jamie e Jasmine a mercé do seu propio
entendemento e coidado. A pesar destes desafíos, a relación entre Jamie e
Jasmine fortalécese, mostrando como os lazos familiares poden adaptarse e
crecer mesmo nas circunstancias máis adversas.
En resumo, "Mi hermana vive sobre la repisa de la chimenea" é unha novela conmovedora e ben construída que ofrece unha mirada sincera e a miúdo desgarradora para os efectos da dor e a perda nunha familia. A través da voz auténtica de Jamie, Annabel Pitcher presenta unha narrativa que é á vez triste e esperanzadora, lembrándonos a capacidade humana para atopar luz na escuridade e para curar a través da conexión e a comprensión.
Mi hermana vive sobre la repisa de la chimenea , de Annabel Pitcher, Comentarios
• Nesta novela nárrasenos dunha maneira sinxela e cun
tratamento moi actual, a reacción de cada membro dunha familia,que sofre un
atentado terrorista. E no que unha das fillas, Rose, morre desfeita en mil
anacos.
A familia está formada por o pai, nai, dúas irmás xemelgas e
un neno de 5 nos, que é o narrador e
protagonista principal.
A nai, despois dun periodo de pésima convivencia co pai, que a culpa da desgracia, fuxe do núcleo familiar, e comeza unha nova vida .
O pai garda as cinzas da filla nunha urna que coloca sobre a repisa da cheminea ( de aí o título do libro), sine die. Continúa cos outros fillos e trasládanse a outro pobo a vivir e traballar. Esquece o traballo e dedícase a afogar as súas pe nas no alcohol, desentendéndose da vida dos outros dos fillos.
A irmá xemelga, adolescente, vólvese anoréxica, cambia de aspecto, colle un mozo pero non esquece a seu irmán pequeño, formando entre eles un dúo de apoio mútuo, aínda que sofre o abandono dos pais. James, o protagonista non entende moi ben o que pasa, pero reacciona cunha gran madurez aceptandoo que lle ocorre cunha gran intelixencia emocional.
A súa mascota , un gato, Roger, e a súa irmá danlle o afecto que precisa neses duros momentos da súa vida.
Na escola sofre acoso . Unha nena musulmana axúdalle neses trances.O que supón un problema de conciencia para o neno.
A vida segue transcorrenso con esperanza na volta da súa nai, pero iso non ocorre. A nai desaparece practicamente da súa vida.
Perden pois un membro da familia, pero pouco a pouco os tres membros que quedan conseguen reiniciar unha nova vida, cun final feliz, dentro do que cabe.
Hai moitos temas que toca : o terrorisma islámico, o acoso
escolar, a separación dos proxenitores...
Magnífico libro que se pode ler a calquera idade. Moi
interesante para o periodo
adolescente.
Annabel Pitcher (Biografía )
Annabel Pitcher (1982) naceu nunha aldea de West Yorkshire (Inglaterra),
rodeada de moito campo, moito verde e máis ovellas que persoas, dicía nunha
entrevista pola presentación dun dos seus libros. Gústalle estar rodeada de
natureza e na actualidade vive en Yorkshire, co seu home e os seus catro
fillos.
Xa de pequeña
gustáballe escribir, sobre todo contos. Na escola a materia coa que máis
disfrutaba era o inglés. As súas afeccións eran e seguen sendo, a
interpretación e o baile, incluíndo ballet clásico e claqué, dos que recibiu
formación; tamén lle gusta a música e foi a clases de violín e piano.
Graduouse en Filoloxía
Inglesa na Universidade de Oxford. Un dos seus primeiros traballos foi nunha
televisión, tamén impartiu clases de baile nos fins de semana e foi relacións
públicas, ata que decidiu capacitarse para ser profesora de inglés e dedicouse
ao ensino en secundaria durante varios anos.
Escribiu o seu
primeiro libro, Mi hermana vive sobre la
repisa de la chimenea, nun ano sabático que pasou co seu home viaxando por
varios países. A idea do libro veulle nun albergue xuvenil en Ecuador. Di que o
escribiu en cadernos comprados nos países polos que pasaban. Cando chegou de
volta a Inglaterra trascribiu e editou a novela, antes de buscar unha editorial
para a súa publicación. Despois, todo
foi moi fácil. Encontrou editor e xa non parou de traballar no que máis lle
gusta. É unha autora con moito éxito entre públicos de todas as idades e os
seus libros están traducidos a 25 idiomas.
Actualmente é editora
independente na Cornerstones Literary Consultancy, é mentora
literaria para Jericho Writers e comenta libros infantís para The Guardian.
Seica se levanta de madrugada, ás catro ou ás
cinco da mañá, e gústalle escribir nas primeiras horas do día e na sesta. Goza
entre os seus personaxes, creando historias, e tamén nos encontros cos seus
lectores, falando das súas novelas e dos libros de outros autores.
Os seus libros
Mi hermana vive en la repisa de la chimenea (2011). Recibiu o premio Branford Boase ao debut máis destacado, o premio Hull
o premio Betty Trask.
Nubes de kétchup (2013). Recibiu o premio
Edgar e un Waterstone de
Literatura Juvenil.
El silencio es un pez de colores (2015). Nomeada á medalla CILIP Carnegie.
The last
days of Archie Maxwell (2017) Aínda sen traducir ao castelán. Nomeada
á medalla CILIP Carnegie.
¡Feliz
cumpleaños, Perro! Y Gata (2022). Libro con ilustracións de Fabi Santiago.
COMENTARIO PERSOAL SOBRE A NOVELA “UN AMOR”
Esta novela non ten ningunha trama que inclúa unha
exposición, un nó e un desenlace. Simplemente cóntanos a unión e a compracencia
entre a nai e os seus tres fillos, sobre todo despois de que se separara do seu
pai.
O espazo temporal redúcese a un día no que ocorren
tres acontecementos: o aniversario da nai, o casamento dunha filla e a morte do
pai. A partir dese momento, o narrador evoca acontecementos previos e expón
aqueles feitos que explican o comportamento da nai, que é a propia
protagonista.
Na novela hai unha protagonista que é Amalia, unha nai
que se fai querer pola súa forma de ser, pola súa vida non moi feliz e pola
súa preocupacion polo ben dos seus
fillos. Ademáis hai tres personaxes principais que conforman o tecido da
novela: Son os seus fillos: Fer é quen dá voz a todos os demais, Emma dá
unidade á novela xa que a súa voda é o motor que move os fíos. Silvia
representa á filla que non admite que a súa nai se vaia facendo maior coas súas
doenzas, por iso a recrimina, pero sempre por cariño.
O narrador é o propio fillo e a narración faise en
primeira persoa.
Con estes ingredientes “Un Amor” é unha novela que
encandila pola súa capacidade para explorar as complexidades do amor e das relacións
familiares cunha sensibilidade única. A través da voz íntima e emotiva da súa
protagonista mergullámonos nun mundo onde os lazos familiares se entrelazan
coas vicisitudes da vida cotiá, creando un tecido rico en emocións e vivencias.
O autor fai unha narración que destaca pola súa
profundidade psicolóxica e a súa capacidade para captar os matices da condición
humana. A historia de amor entre Amalia e o seu marido, así como a relación
entre Amalia e os seus fillos, preséntase cunha autenticidade que conmove e cun
realismo que resoa no lector.
Un dos aspectos máis destacados da novela é a forma en
que Palomas aborda temas universais como a dor, o perdón e a redención. A
través da historia de Amalia, a autora invítanos a reflexionar sobre a natureza
do amor incondicional e a capacidade de curar feridas profundas a través do
tempo e da comprensión mutua.
Ademais, a prosa de Palomas é exquisita, cunha
cadencia poética que envolve ao lector e
o transporta ás paisaxes emotivas dos personaxes. O seu estilo evocador e
lírico crea unha atmosfera íntima e evocadora que se sostén ao longo de toda a
novela.
En definitiva, “Un Amor” é unha obra conmovedora e
profundamente humana que invita ao lector a mergullarse nas complexidades do
amor e da familia. Coa súa maxistral prosa e uns personaxes inesquecibles,
Alejandro Palomas achéganos unha historia que perdura moito despois de pechar o
libro.
Un amor de Alejandro Palomas ( comentarios)
Un fillo, Fernando, narrador da novela, vai desgranando a
vida familiar : nai, dúas irmás e a del mesmo nun día en que teñen lugar tres
acontecementos: a voda da súa irmá , o cumpreanos da súa nai e o falecemento do
pai.
A verdadeira protagonista, ademais do narrador, é Amalia,
pola que Fer mostra unha gran tenrura. Muller que non tivo unha vida fácil
dende a súa infancia por ser albina, un matrimonio típico de home autoritario e
infiel, do que finalmente se divorcia, unha nai maior, cos problemas derivados
da idade : esquecementos, pequenos desvaríos, problemas de memoria, rarezas,
uso de palabras inadecuadas... nada raro nin extraordinario que nos permita
pensar nunha gran novela de acontecementos extraños, todo o contrario, o
cotidiano, as cousas que lle poden pasar a calquera núcleo familar. Ó redor de
mamá seguen xirando as personalidades de Silvia, Enma ( as súas irmás ) , Inés,
a tía, e as lembranzas da avoa Esther.
Continuamente, o autor está cambiando o relato no tempo, sin
que iso cause gran trastorno no lector,
porque sempre trata sobre o mesmo: acontecementos normais relacionados cos
personaxes. Ás veces, deixa unha frase en suspenso, e o lector espera
ilusionado que ocorra algo q ue o sorprenda, pero non é así.
Conclusión: relato falto de
emoción e intriga, pero con abundante expresión de sentimentos de amor e
tenrura. Fer convértese tamén nun personaxe principal por ser capaz de mostrar esa tenrura coa que
vai englobando todo o relato.
Alejandro Palomas ( biografía)
Alejandro Palomas naceu en Barcelona no 1967. Licenciado en
Filoloxía Inglesa, ten un máster en poética polo New College de California.
Compaxina incursións no mundo
do xornalismo, coa escrita de poesía , novela e a tradución de importantes
autores.
Como novelista publicou, entre
outras as seguintes novelas:
El tiempo del corazón, El secreto de los Hofman, El alma del mundo, El tiempo que nos une, Un hijo ( premio Nacional de Literatura Xuvenil)
Un amor ( premio Nadal 2.018),
que forma parte dunha triloxía: Una madre, Un perro e Un amor...
As súas obras foron levadas ó
teatro e ó cine.
As súas temáticas son os
problemas que trae consigo a incomunicación e os problemas familiaress.
No ano 2.022 denunciou que foi obxecto de abusos sexuais ós
8 anos por parte dun relixioso e profesor do colexio de La Salle. Esta denuncia
tivo moito que ver co impulso á investigación sobre a pederastia na Igrexa
encargada ó Defensor do Pobo. Esta experiencia divulgouna no libro : Esto no se
dice ( 2.022)
COMENTARIO A “CITA COA PAIXÓN”
A cita coa paixón" é unha novela do xénero romántico, aínda que
cun fondo de novela negra, que nos transporta a un mundo de emocións intensas e
encontros apaixonados. Cunha prosa cativadora, o autor métenos na historia dos
seus personaxes, que se enfrontan a dilemas emocionais e desafíos persoais que
os levan a buscar a realización no amor e a paixón. Para entendela novela
debemos situarnos na sociedade de Inglaterra do século XVIII.
Para min a novela ten catro momentos culminantes que dan unidade á
obra:
O primeiro, o encontro
casual entre Nell e Julian, que implica unha voda inmediata, sen coñecerse os
contraentes. Empezan a súa vida de cónxuxes de forma titubeante, pois ela sente
que non se coñecen de nada e necesita tempo para afacerse a Julian.
O segundo, capítulo 12, a
noite que ela ten unha dos seus horribles pesadelos, e ambos sucumben á súa
mutua atracción. Entón o matrimonio coñécese aos poucos...aínda que a Nell
dóelle que Julian non deixe de pensar na súa muller falecida, e cre que a segue
amando. Julian non a saca do seu erro, e namórase dela, pensando que Nell non
sente o mesmo. Falta de comunicación.
Terceiro, o pesadelo que
ten Nell sobre o asasinato dunha moza e o descubrimento do seu cadaver ao día
seguinte, feito que pon en garda a Julian porque sabe que a súa esposa está en
perigo e empeza a búsqueda da mazmorra.
Cuarto, o rapto de Nell
por Sophie e Raoul e a procura desesperada de Julian para atopala. Dá orixe ao
desenlace da novela.
En
relación aos protagonistas, Nell e Julián, están moi ben definidos e cabe
destacar a paciencia que teñen o un co outro, e os enredos que xorden por non
falar con sinceridade entre eles. Aos demais personaxes, a autora sabe
encaixalos perfectamente co seu papel na obra. É de destacar a relación entre
Julian e dous curmáns seus: Charles e Marcus. Co primeiro lévase mal, por un
pasado sombrío. Co segundo, lévase estupendamente. Charles e Marcus aparecen
bastante na novela, converténdoos en dous secundarios moi rechamantes. O mesmo
ocorre co malvado Tynedale e co misterioso asasino que arrasa a rexión.
Tynedale é un vilán sen graza, o típico cazafortunas que é engreído e busca o
camiño máis fácil e sucio para conseguir o que quere. En canto ao asasino, home
cruel desapiadado que fai sospeitar de todos, a autora non explica o motivo da
conexión entre o asasino e Nell e o por que deses pesadelos, que Nell ten ao
longo de toda a historia e que nunca se chega a saber o seu motivo, xa que son
unha parte importante desta historia e da súa resolución final.
A través de xiros
inesperados e unha trama ben elaborada, a novela mantennos en suspense,
desexando descubrir que sucederá a continuación. Os personaxes están habilmente
desenvolvidos, con profundidade psicolóxica que os fai sentir reais e próximos
ao lector. Ademais de ser unha historia romántica, "A cita coa
paixón" tamén aborda temas universais como a procura da felicidade co que
se ten, a superación de obstáculos e a importancia do perdón e a redención. En
definitiva, é unha lectura emocionante que te deixa reflexionando sobre o poder
do amor e a capacidade do ser humano para atopar a plenitude no medio das
adversidades.
Persoalmente non é unha
novela para recordar, más ben serve para pasar o tempo lendo sen preocupacións.
Cita con la
pasión, de Shirlee Busbess, comentario
“Cita con la pasión” paréceme unha gran historia de amor,
tendo en conta que os dous protagonistas principais da historia, desconfiaban
un do outro, en canto á sinceridade no comportamento de cada un.
Ese tercio central da novela, ese ir descubrindo o
comportamento e a sinceridade, inda que había moita desconfianza por diversos
motivos, pero principalmente celos, e ese acercamento e afianzamento no amor,
de cada un dos dous, é una forma moi bonita de namoramento total e que produce
moitos sinsabores ó comezo, pero ó longo, unha satisfacción enorme.
Agora ben, a novela ten moitas lagoas;
¿Quen eran as mozas que o asasino tiraba por aquel burato
da mazmorra do castelo?
¿Como en soños chegaba, a moza, a recoñecer o asasino?
¿Por que o asasino escolle,para matala á muller e non ó
curmán, sendo a mellor forma de acabar co problema, se o tal problema era non
ter un herdeiro para poder quedarse el co título e coa herdanza?.
Creo que o primeiro tercio e o terceiro poderían
eliminarse ou polo menos recortarse, e quedaría unha novela de amor perfecta.
Por outra parte, esta novela tamén nos recorda o
sometemento , chegando a extremos inconcevibles, da muller ó home dunha forma
brutal e total. Os pais, comerciaban cos seus fillos como se foran obxectos de
pouco valor, e non xa na idade media, senón bastante máis recente. Hoxe sería
impensable.
Gustome a novela
nese tramo da mesma, o tercio central.
O final era bastante previsible, como en todas as novelas
rosas.
O primeiro tercio foi para poñer ó lector en situación,
aínda que moi lento e aburrido; O asasino verdadeiramente tiña “un motivo” para
matar ó seu curmán ou á muller, pero ¿para asasinar ás outras mulleres?
¿Quen eran as outras mozas que morreron asasinadas na
mazmorra do castelo?
Pode ser que a protagonista fora lembrando dende que a
tirara por o barranco, pero entón non tiña nada que ver co seu curmán.
Eu nunha puntuación de 10 daríalle un 5.
Cita con la pasión ( comentarios)
• Como escritora de
novela romántica, Shirlee Busbee debe ser o non vai máis.
O malo é que a min non me
gusta a novela romántica, aínda que teña tintes de noveva histórica polo da
ambientación.
Tampouco me gusta esta
precipitación de acontecementos, o rápido que se namoran, a rapidez da voda, a
mestura de fantasía e realidade como son os soños da protagonista mesturados
coa realidade dos secuestros, torturas e asasinatos.
De todas formas entendo que para quen lle guste a novela romántica, esta escritora lle fascine. Os amores apaixoados, a intriga, o suspense, sensualidade, encontros e desencontros, dúbidas nos amores entre os amantes... Shirlee Busbee sabe urdir unha trama que encandile os corazóns.
Shirlee Basse ( Biografía)
Nace esta escritora en Estados Unidos, (San José,
California), no ano 1941.
Inicia os seus estudos no
Instituto Kentri de Marrocos. Seu pai era oficial da armada americana e estaba
destinado alí.
Rematados os seus estudos,
traballou como diseñadora un tempo, e no ano 1977 publicou por primeira vez.
É autora de novela romántica (
16 publicadas), e está moi ben considerada dentro deste xénero romántico con
contexto histórico.
Está traducida a moitos idiomas
e vendido 9 millóns de exemplares.
Recibiu varios premios e
ingresou no Hall da Fama de “asustos do corazón”.
Algúns títulos:
Háblame de amor,
Mientras duerme la pasión,
No engañes a mi corazón,
La rosa de España, ambientada
por suposto en España e con excelentes críticas,
La amante cautiva, cunha
fuxida, barco corsario, capitán pirata, cautiverio e namoramento en
cautiverio...
COMENTARIO
PERSONAL
EL ANCHO MUNDO (Pierre Lemaitre)
A miña
opinión persoal nace dunha contradición: Por unha banda, a pesar do extenso da
obra, en ningún momento perdín o interese na súa lectura. Doutra banda non hai
unha liña argumental única coa súa correspondentes exposición, nó e desenlace.
Cando se acaba de ler a novela, un queda como esperando máis. Ta lvez esta sexa
a intención de Pierre Lemaitre para completar unha triloxía ou tetraloxía e que
o lector quede enganchado á serie. A novela en si é unha especie dun poutpourri
de historietas que se centra na familia Pelletier, un matrimonio e os seus
catro fillos que teñen unha fábrica de xabonería en Beirut. Os fillos terminan
marchándose do lugar e vivindo diferentes situacións correlacionadas.
Esta
novela é a primeira do que planea o autor como unha tetraloxía de «Los años
gloriosos», período comprendido entre 1948 e 1975.
Ten
unha estrutura externa desconcertante porque o autor divídea en tres
partes e un epílogo cun total de 49
capítulos:
A 1ª,
Beirut, Marzo de 1948 cos capítulos 1 ao 17;
a segunda parte, Saigón, setembro de 1948, comprende os capítulos 18 a
33 e a terceira parte, París, outubro capítulos 34 a 48, outubro de 1948.
Con
todo a acción desenvólvese indistintamente en calquera dos tres lugares. ¿Por
que o autor fai esta división? Creo que o fai porque o punto culminante desa
parte ten lugar nesa cidade. Na primeira (Beirut): a procesión do mes de
marzo; A segunda, Saigón, porque é onde
se desenvolve toda a historia de Ettienne e é o centro da corrupción co tráfico
das piastras, por último na terceira, París, porque nesta cidade desenvólvese a
vida de tres irmáns e prodúcese a explosión final na vida dos Pelletier.
O
autor con bastante frecuencia anuncia nunha simple frase algo que se vai a
desenvolver con posterioridade. Isto é posible porque o narrador é unha
terceira persoa allea aos feitos que conta de forma omnisciente e coñece o
pasado, o presente e o futuro, así como a intimidade dos personaxes.
En
relación cos personaxes o autor descríbeos de tal forma que se acaba querendo a
toda a familia, excepto á odiable Genevieve.
Para
Jean queda un papel curioso e que entronca coa pericia de Pierre Lemaitre na
novela negra. É un criminal compulsivo que compensa mediante os seus crimes a
mulleres a súa enorme fraxilidade persoal, baseada na súa nula confianza en si
mesmo que lle leva a ser un personaxe submiso en especial da súa muller que o
maltrata.
Helene
xoga o papel da adolescente que se rebela e escápase de casa dos seus pais, e
márchase, tamén, a París, onde o seu potencial transgresor que xa empezara
cunha tormentosa relación cun profesor 20 anos maior que ela, intensifícase ao
xuntarse con xentes metidas no mundo da droga.
Os
outros personaxes están perfectamente situados na novela e reflicten os
vicios daquela sociedade, especialmente
o papa Loan, proliferación e importancia das seitas en Indochina.
A
linguaxe empregada por Pierre Lemaitre é sinxelo, sen grandes alardes
literarios como é normal nun escritor tan próximo ao lector.
É
destacable a forma de escribir do autor que con frases curtas e contundentes
pinta de forma certeira a forma de ser dos personaxes (Pierre é psicólogo).
Atopei
algunhas contradicións ao longo da obra. Quizá a que máis me chamou a atención
foi que no capítulo 1 di “Jean e Genevieve non volveron ter relacións íntimas”
e, precisamente, a novela acaba comunicando Genevieve a Jean que está
embarazada.
Noutro
momento dinos que FranÇois aprobou o exame de ingreso e, ao final, a través da
confesión de Louis sabemos que nin se presentou.
Outra
sorpresa que nos dá o autor é a impunidade de Jean fronte aos asasinatos que
comete. Como non se van a investigar os asasinatos cometidos por Jean? Excepto
no da señorita Lampson que lle dedica varios capítulos porque é a razón que
serve para destacar o papel de FranÇois.
CONCLUSIÓNES:
1ª.-
Trátase dunha saga familiar, polo que se tecen vínculos entre todos os
personaxes para restaurar un destino
colectivo representado pola familia Pelletier.
2ª.-
Antes como agora, os pais fan o imposible para buscar o que cren que é o mellor
para os seus fillos, pero respectando a vontade de cada un.
3ª.- As nais son as persoas que mellor entenden aos seus fillos. Angele dóelle a marcha dos seus fillos, pero á hora da verdade, envórcase na súa axuda, especialmente con Ettienne: As mulleres (a súa nai, a súa irmá Hélène) adorábano; os homes (François, Jean) queríano, pero desde a distancia. Quedaba o seu pai, o seu mellor público, que llo perdoaba todo, que o quería cunha brusquidade e unha torpeza que se traducían en dolorosa impotencia.
El ancho mundo (Outro comentario)
Nunca había leído nada de este
autor. Empecé a leer la novela y se me hizo pesada, para mi
gusto pesada y larga, sobran bastantes
páginas, sobre todo al principio. Pasado
algún tiempo la novela empezó a engancharme.
Me gustó mucho como trabaja
los personajes, están muy bien trabajados, como se mete en los lugares en los
que está describiendo, París, Beirut...Me parecía estar viendo eses lugares.
Al ser la novela tan larga se me hizo bastante
dura. Tiene también muchos toques de humor, de sarcasmo.
En general la novela me gustó. Si no tuviera que leerla la hubiera dejado, pero como tenía que leerla, al final me enganchó y me gustó. Me sorprendió el final. . Volveré a leer cosas de este autor, si son de este estilo.
EL ANCHO MUNDO, comentario
El ancho mundo de Pierre
Lemaitre atrapoume, e a pesar da súa
dureza, resultoume agradable de ler polo ton do relato, natural e sen morbo. A
trama dos feitos fai que a historia resulte dinámica,entretida, e a pesar do
contido a lectura fíxoseme entretida.
A historia transcorre en
Beirut, Saigón e París cun fondo de corrupción xeneralizada.
Os Pelletier, protagonistas da
historia, rexentan unha fábrica de xabrón en Beirut. Forman a familia o
matrimonio e catro fillos: Jean, François Ètienne e Hélène.
Os pais viven para os seus
fillos, marcando unhas espectativas, que se ven incumplidas, producindo certa
sensación de fracaso como pais. Mais sempre os axudan, respectando as súas
decisións, na sombra, a vida de cada un deles.
Pese ás diferenzas persoais, a
familia únese nas adversidades e desgrazas, mostrándose solidarios, leales e
íntegros, virtudes que soan nos membros da familia.
Destacaría outros personaxes:
Geneviève, a muller de Jean, un personaxe moi atractivo, Raimond, profesor de
Hélène, coa que mantén unha relación un tanto tóxica.Nina, que aparece
ocasionalmente na vida de François e que me intriga... E Loan que me resultou
moi inquietante e moi perigoso.
A corrupción, intriga e manipulación
están moi presentes.
Sorpréndeme o final, aínda que
, pensándoo ben, previsible. Pode ser a foto de familias presentes na nosa
sociedade, segredos ocultos, inseguridades, fraudes...tamén existen.
AL
OTRO LADO DE LA TEMPESTAD
COMENTARIO
A primeira impresión é que
nesta novela podemos distinguir tres argumentos: as vivencias dun xornalista que pasa un mes de
vacacións en Muxía, unha intromisión ao mundo fantástico da Atlántida e unha
historia de novela rosa. Todos eles están perfectamente entrelazados de xeito
que a trama é única e cada secuencia está relacionada co todo.
No primeiro podemos destacar a
amizade que o protagonista consegue con Bolí, un personaxe ao que lle cambia a
vida e que está presente en toda obra.
No segundo introdúcese outro
personaxe que representa a parte fantástica que contén a novela: Nabor de Baio,
sobrevivente dun tráxico naufraxio que fai soñar a Diego con un mundo mergullado
no mar.
No terceiro actúan os dous
personaxes principais do relato que jpodrían constituir por si solos una trama;
María e Diego.
A novela estrutúrase en 21
capítulos dos que os 19 primeiros coinciden cos días do mes e conteñen, coma si
fose un diario, as vivencias do protagonista, destacando entre elas a que
refire o descubremento do tráfico de drogas que facía Kay, ainda que eu creo
que este asunto servelle ao autor para justificar que María rompa con Kai e se
enamore de Diego.
No cápitulo 19, 19 de agosto,
o mais extenso da novela, o autor cóntanos a preparación e desenvolvemento da
misteriosa viaxe de Diego e María ao mundo fantástico da Atlántida, despois de
pasar “Al otro lado de la tempestad, como lle ocorrera no seu momento a Nabor
de Baio.
O Capítulo 20, sen data
concreta, o autor dedícao a describir, na parte utópica, a estancia marabillosa
dos protagonistas na Atlántida.
E no capítulo 21 e último, que
comprende os días 26 e 27 de agosto, o autor ´descobre o triplo desenlace da novela: O regreso dun soño que quedará no mundo dos
mitos “dificilmente podrá ser compartida por la humanidad; nos tacharían de
locos” dice María.
Tamén se descobre o desenlace
da relación entre Diego e María, coma se dunha novela rosas se tratáse.
Diego e María regresan xuntos
a Madrid como parella que van a vivir xuntos, deixando en Muxía a dúas persoas
moi queridas: a Nai de María e Boli, un novo home gracias a Diego.
A novela xira ao redor de tres
personaxes: Diego, María e Bolí. Os demais só serven para enredar a trama
(Nabor de Baio, Kay, Conrado Martí, Carmen).
O narrador é o propio
protagonista, Diego, e utiliza frecuentemente o diálogo cos demais personaxes
principais, para conseguir fluidez ao relato.
A narración ten unha secuencia
lineal, sen facer retrospecciones nin anticipacións, aínda que opino que hai un
desliz: cando Diego acaba de coñecer a Nabor de Baio, nas mesmas rocas di “Al
preguntar quién era, alguien dijo: Nabor de Baio”. O nome dese personaxe debía
coñecelo cando pouco tempo despois ten un dialogo con María e podía
preguntarlle a ela o nome.
En canto ao estilo, tal como
confesara o autor, utiliza unha linguaxe sinxela, sen grandes recursos
literarios nin abuso de palabras cultas. Quizá debería facer uso máis frecuente
da lingua galega e non só cando Boli di alguna que outra arreboutada. Gustoume
o uso do diálogo cos personaxes porque fai máis fluído a linguaxe.
Cando acabei de ler a novela
fíxenme a seguinte pregunta ¿Podería ter
outro título no canto de “Al otro lado de la Tempestad?
Creo que o título é moi
adecuado porque a viaxe de Diego a Muxía ten lugar despois da tempestade de que
Laura, sen motivo aparente, deixáseo na estacada. O novo amor con María xorde despois
da tempestade da detención do seu noivo por narcotraficante e asasino. O soño
de Diego de coñecer a Atlántida realizase despois de atravesar a gran
tempestade e finalmente, a gran amizade con Bolí nace tras a tempestuosa vida
que levaba Bolí.
Conclusión: A novela gustoume
pola súa facilidade de lectura, a súa linguaxe sinxela e porque os personaxes
fánsenos próximos.
Non me gustou que o autor fose
tan estando na parte descritiva da Costa da Morte; creo que non achega nada
importante á novela, porque as historias narradas poden suceder en calquera
outra parte sen perder nada de interese para o lector.
En cando ao contido manda
varias mensaxes: Á veces a xente só necesita un pouco de agarimo e respeto para
ver a vida doutro xeito; A xente pode ter os seus soños ou ilusións e non por
iso debemos xulgalas como anormais tal como Diego lle responde a Nabor de Baio
“Son nuestros comportamientos y nuestros miedos los que nos hacen diferentes a
los ojos de los demás”
E finalmente poder gozar cunha
novela escrita por un veciño e amigo, sorte que nos teñen otros.
Al otro lado de la tempestad.
Acabamos de ler a novela “Al otro lado de la tempestad”
de Mario González Sánchez. Ó ser o autor novel e ademais veciño e amigo, témome
que me faga ser un tanto benévolo na niña reflexión sobre a novela. De todas
formas intentarei ser honesto comigo mesmo.
A miña opinión é que puideran ser catro historias
diferentes, que me custa moito ensamblalas entre si; unha historia de amor que
se ve xa desde o primeiro día que chega Manuel ao apartamento. Outra a relación
que ten Diego con aqueles habitantes da vila que teñen unha característica
especial, da que se podería sacar moito máis zume. Unha descripción xeográfica
da Costa da Morte, na niña opinión moi sinxela e rápida. E unha historia de
ciencia ficción que xa depende da fantasía do autor. Creo que, engadíndolle a
cada historia 10 ou 12 páxinas teriamos unha novela completa e encaixarían
mellor unhas historias coas outras collendo a propia novela máis corpo e
profundidade.
Estou seguro de que calquera delas daría para unha novela
en si misma.
Nas dúas novelas que lin do autor, teño este problema, as
historias de ciencia ficción resúltanme difícil de conectalas co resto da
novela.
De todas formas “Al otro lado de la tempestad” gustoume
bastante máis que a anterior do propio autor.
Ánimo, amigo Mario, estás no camiño, xa me parece moi
importante que un “técnico” escriba esta novela e máis con este nivel. Estamos
esperando por a seguinte, que seguro nos fará pasar un momento feliz coa súa
lectura.
Decembro
-2023
Biografía
Mario
González Sánchez, (biografía)
Nace en
Seixalbo,Ourense, no ano 1959.
Foi profesor de
Equipos Electrónicos de F.P. e colaborador co Centro de Formación do
profesorado, impartindo cursos de novas tecnoloxías, sempre na cidade de Ourense.
Aínda que adicado
profesionalmente a aspectos técnicos, sempre tivo unha intensa actividade
cultural.
No ano 2.003 puxo
en marcha cometadigital.com, un
portal de contidos plenamente culturais, que administrou durante 10 anos.
Os últimos anos
adicouse con máis intensidade á composición musical: Voces del Medievo, El camino de Santiago, e A Costa da Morte.
No ano 2.003
presentou ó premio Planeta a obra La
Huella del Camino, quedando finalista.
Ten escrito
pequenos relatos, xénero literario no que se atopa moi cómodo.
As súas últimas
novelas son: El laberinto del recuerdo
(2.021) e Al otro lado de la tempestad( 2.022), na editorial Hades
Con data 18 de novembro deste ano 23, tivemos a satisfacción
de recibir na A. C. Agromadas, e organizado polo seu club de lectura “Ó redor
dunha bica”, ó noso veciño Mario González Sánchez. O motivo foi a presentación
da súa 3ª novela, Al otro lado de la tempestad. Recibímolo con moito agarimo e
felicitándonos de ter no noso pobo, Seixalbo, a un escritor que vai xa
pola 3ª novela e que foi finalista no
premio Planesta(2.003), co título " La huella del camino". O acto foi
moi entrañable, rodeados da súa exposición de fotografía sobre a Costa da
Morte, lugar onde se desenvolven os feitos, puidemos escoitar todo o percorrido
que Mario fixo por esa zona e un fermoso poema que escribiu sobre o relato.
Moitos éxitos, Mario, benvido ás nosas
lecturas e que sigas traballando na creación literaria e outras artes.
COMENTARIO A “LOS ASQUEROSOS”
En primeiro lugar, é innegable que “Los asquerosos” é unha novela que se afasta das convencións literarias e que busca romper coas expectativas do lector. Santiago Lorenzo aposta por un estilo narrativo crú e directo que pode resultar ofensivo e profano para algúns, pero que tamén aporta autenticidade á historia. Persoalmente, creo que utiliza unha linguaxe bastante obscena que non engade nada e que ás veces provoca rexeitamento no lector.
O protagonista, un home que decide vivir nunha casa abandonada no medio da nada, emprende unha viaxe existencial cara ao autodescubrimento e a confrontación coas súas propias limitacións. Isto ofrece unha oportunidade para explorar temas importantes como a soidade, a alienación e a busca de sentido nun mundo cada vez máis axeo.
Porén, a novela tamén ten os seus retos. A narración pode ser excesivamente burda e grotesca ás veces, o que pode resultar perturbador e alienante para algúns lectores. Ademais, o estilo de escritura pode parecer fragmentado e desordenado, polo que é difícil mergullarse na historia. A trama desenvólvese lentamente e ás veces parece carecer dunha finalidade clara, o que pode frustrar a quen busca unha narración máis convencional e estruturada.
En definitiva, “Los
asquerosos” é unha obra que desafía as normas literarias e que busca provocar
unha reacción visceral no lector. Algúns apreciarán a súa valentía e
orixinalidade, mentres que outros terán dificultades para conectarse debido ao
seu estilo cru e a súa narración fragmentada. Persoalmente, non me resultou
agradable. Abusa de palabras que rozan a novela pornográfica, é unha novela que
pode xerar fortes reaccións, tanto positivas como negativas, e o seu valor como
obra literaria dependerá en definitiva da vontade do lector para explorar
territorios narrativos pouco convencionais e desafiantes. .
Adoita usar o negativo para
resaltar o positivo, por exemplo "Brambleclaw tornouse máis tranquilo e
menos inseguro sobre o seu covil (podería dicir "máis seguro",
En canto ao narrador, ás veces
parece transmitir o que lle di Manuel pero outras se mete demasiado na
intimidade do protagonista.
No capítulo 12 nárranse as
mellores aventuras e medios de subsistencia de Manuel.
No capítulo 13 recolle
reflexións sobre o contido e a felicidade da soidade.
O autor fai unha afirmación
FÓRA DE LUGAR E DE MAL GUSTO: “os poucos logros da súa vida anterior foron como
o da castidade na fe cristiá: un logro custoso, que mellor se salvaría porque
todas as súas vantaxes. son prexudiciais"
A lingua que usa o tío,
desprezando á xente que vén á cidade, é moi desagradable. Desprende unha fobia
á boa xente. Levaban as marcas das súas raíces. Os descendentes de hoxe,
renegados e apóstatas, chegaron facendo de urbanitas... víronse atraídos pola
ostentación, ese xeito que teñen os advenedizos e cohibidos de expresar a súa
confusa relación co seu diñeiro.
En resume: É una novela que
non me aporta nada, nin despertou o meu interese porque a narración non avanza,
agás ao final cando o descubre a veciña.
Los asquerosos ( Comentario)
-O autor pretende e conségueo,
facer unha crítica social: o consumismo no que esta sociedade está sumerxida. É
unha crítica áspera, ás veces graciosa e sempre cunha linguaxe especial que me
cautivou. Unha linguaxe con moitas metáforas, fermosamente adxectivada, con
xiros imposibles que me lembraron ó Quixote ou a Quevedo. O autor domina a
linguaxe e permétese incluso inventar palabras e empregar neoloxismos.
“Expelieron a una docena de omnívoros, de los de genital
tapado”
“ Ellos non lucían una expresión de listos.”
“ Les saltaban al aspecto los siglos de azada, forrraje,
moscas y grasas animales”
“Descuajar a tiras diez pelos de la nariz y oídos no le
habría causado más dolor.”
“ Cuanto más calor gritara el sol, la parra se desvestía de
follaje, debía retirar cortina.”
E un longo etc.
A historia moi simple, fálanos dun personaxe non moi
afortunado, que vive nunha gran urbe: Madrid, que busca con afán integrarse,
ter amigos, relacións, o que non lle resulta fácil. Cando por circunstancias
desgraciadas se ve en soidade obrigada, dáse conta de que é feliz, que xa non
ten que facer o esforzo de que os demais o acepten e que iso é o que
necesitaba. “Todas las deudas son con la gente, no hay gente, no hai
deudas.Sólo las que tiene uno consigo mismo.”
Quizais
o que a min me agradou sexa o que outros detestan, porque é un libro que
aborreces ou amas. A moita xente custaralle poñerse na pel de Manuel, o
protagonista, pola diferencia de idade, de época, de situación temporal e
espacial, pero, coñecendo minimamente ó autor, debeulle ser moi fácil poñerse
en situación e inventar este personaxe. El tamén vive nun pobo sen moitas
comodidades, gústanlle as manualidades...
Nun momento determinado fala dos “machuflas”con
condescendencia.
“ Serán majos, no digo que no,
estoy a favor de que entren en el juego constitucional, pero había que zafarse
de ellos porque su forma de estar en el mundo era clinicamente divergente”
Santiago Lorenzo, (biografía)
Santiago Lorenzo Juménez (
Portugalete, Vizcaya,1964)
Estudia en Bilbao, Valladoliz
e finalmente na Complutense de Madrid, e dirección escénica na Real Escola
Superior de Arte Dramático.
Escribe, produce e dirixe
varios curtos.Entre eles Caracol, col,col,
co que en 1995, obtivo o premio Goya ó mellor curto de animación.
Tamén dirixiu e produciu
varias películas Mamá es boba, na que trata o tema do acoso escolar e
que foi nominada a un premio que concede a Federación Inernacional
da Prensa Cinematográfica no
festival de cine de Londres e Un buen día lo tiene cualquiera.
No ano 2.007 decidiu distanciarse do cine e comezar a
escribir.
Libros publicados: Los
millones, Los huerfanitos,Las ganas, 9 chismes, Los asquerosos e Tostonazo.
O éxito literario chegoulle no ano 2.018 coa
publicación de Los asquerosos, premio Cálamo ó mellor libro do ano.
Dende o ano 2.012 reside nunha
pedanía de Segovia, de 23 habitantes
*Patria, un libro extenso, de lectura fácil que en principio me atrapou pola forma concisa, directa e clara na exposición dos feitos. A medida que transcorría o relato, fíxoseme un tanto cansino, con detalles para min innecesarios. Faltoume coñecer máis nitidamente o que sentían cada un dos fillos das dúas parellas respecto ó conflicto en si e tamén como lle afectaba persoalmente a morte de Txato. Lin o libro con agrado, pero deixoume un vacío, fáltame algo...
*Historia
ficticia sobre o terrorismo de ETA, pero que en realidade ocorreu durante
demasiado tempo no país vasco en particular e no resto de España.
Bo ritmo na narración, na que o autor
parece non tomar partido, pero si se percibe
no fondo e na forma a súa inclinación cara
as vítimas. Fácil de ler, a súa lectura é amena xa que se van
descubrindo os problemas persoais, a psicoloxía dos personaxes, a forma
diferente de reaccionar ante a morte de Txato, e non se centra só nos feitos
terroristas, polo tanto recomendable para a xente xove que aínda que próximos
no tempo , non coñece estes feitos tan terribles. Hai que lelo con distancia,
sabendo que se cometeron erros por ambas partes, pero recoñecendo que ningunha
ideoloxía xustifica tantas mortes.
Dous personaxes a destacar: as dúas
nais, as matriarcas, Bittori e Miren que levan
moito do peso da historia.
O autor
Fernando
Aramburo Irigoyen
Fernando Aramburo Irigoyen é un escritor de
ficción, tradutor e profesor español. A súa novela PATRIA, que retomou o tema
do terrorismo etarra abordado en Los peces de la amargura, levoulle un éxito de
crítica e público e os Premios da Crítica, da Literatura Nacional e do Libro do
Ano Francisco Umbral.
Fernando Aramburo nace o 4 de xaneiro de 1959
(idade 64 anos), en San Sebastián, estuda na Universidade de Zaragoza (1983), e
é Premio Nacional de Narrativa.
Actualmente reside en Hannover e é colaborador
habitual de xornais e revistas.
A súa primeira novela, coa que se deu a coñecer,
Fuegos con limón, foi galardoada co Premio Ramón Gómez de la Serna en 1997.
“Algún día escribirei sobre isto” díxose a si mesmo
en 1984 cando viu entrar na casa do pobo, o cadaleito do senador socialista
Enrique Casas, asasinado por ETA. En 2006 publicara o libro de relatos Los
peces de la amargura unha primeira aproximación
aos estragos causados por ETA. Felix Viscarret adaptou ao cine a súa
novela El trumpetista de la utopía co título Baixo as estrelas (2007).
En 2018 publicou Retrato sin min, o seu libro máis
persoal e poético.
Fernando Aramburo está considerado como un dos
narradores máis destacado en lingua española. Nado no seo dunha familia
humilde, Fernando pasou a súa infancia coa súa irmán Rosa María. Na casa
familiar non había libros. pero había moito amor. Foi no colexio de los
Agustinos onde leu por primeira vez unha novela: El lazarillo de Tormes. O seu
pai, era traballador nunha fábrica de artes gráficas e pasaba moitas horas fora
da casa para o seu traballo. A súa nai, Mari Irigoyen, era ama de casa,
Descubriu a literatura aos 14 anos. Cando entrou na
adolescencia tiña claro que non seguiría os pasos do seu pai. Un día visitouno
na fábrica e deuse conta do duro que era
o seu traballo e de que non o quería para el. Ao ver que o xefe do seu pai
falaba mellor que el, sabía que quería seguir estudando e achegarse a cultura e
aos libros. Tamén influíu neste proceso o chegar á universidade cando Fernando
viu como triunfaba entre as mozas escribíndolle poesía ou falándolle nunha
determinada lingua de maior altura.
O apoio dos seus país foi fundamental en todos os
pasos que deu. Con moito esforzo os pais compráronlle os libros e pagaron a
Universidade. Cun gran sentido da responsabilidade e un traballo duro para que
o seu soño se fixera realidade.
Saíu de España por o amor da súa vida. En Zaragoza
pasou algo que cambiaría para sempre a vida de Fernando. Na capital, vivía con
dúas compañeiras nun piso de estudantes e un día decidiron limpar unha
habitación para poder alugala e así aforrar un pouco na mensualidade. O
escritor cursaba quinto curso e pasou varios días colocando carteis pola cidade
para buscar unha nova inquilina. Ás dez da maña dun día de outubro, chamaron a
porta da súa casa e apareceu unha moza moi fermosa, loira, de cabelo ondulado e
fermosos ollos azuis. Foi Gabriele Pape, unha estudante alemá quen de seguido
se puxo co grupo e instalouse con eles. Entre Gabriele e Fernando houbo química
moi pouco despois e comezaron a saír. Namoráronse e casaron tres anos despois,
un amor que cultivaron dende hai máis de 35 anos. “Debaixo do amor, unha base
que me parece máis duradeira e incluso cohesionada da parella é a amizade, é un
engadido o amor. O amor é algo máis esporádico e depende máis de determinados
momentos, pero cando dúas persoas conviven e comparten problemas e dores e
teñen a amizade baixo os seus pés. paréceme xenial. E nese terreo ás veces
xorden, se cabe, pequenos episodios de amor, e quizais este sexa o segredo que
La Guapa e máis eu conseguimos”, explicou Aramburen nunha entrevista en
referencia a súa muller, á que chama cariñosamente La Guapa.O músico, pensador
e líder de Radio Futura, Santiago Auserón é a actual parella do escritor.
En 1983 licenciouse en Filoloxía Hispana na
Universidade de Zaragoza, Antes, participara en San Sebastián, na fundación do
grupo CLOC de Arte e Desarte, que entre 1978 e 1981 editou unha revista e
interveu na vida cultural do Pais Vasco, Navarra e Madrid con propostas dunha
natureza surrealista e acción de todo tipo caracterizadas por unha particular
mestura de poesía, contracultura e sentido do humor.
Desde 1985 reside na República Federal de Alemania,
onde imparte clases de español a descendentes de emigrantes. En 1996 publicou a
novela Fuegos con limón, baseada nas súas esperiencias xuvenis co grupo
CLOC. En 2006 incidiu nos estragos causados pola banda terrorista ETA no seu
libro de relatos Los peces de la amargura.
Co paso dos anos, tamén cultivou o xénero
aforístico, (O aforismo e o reino da vebredade, da síntesis, da concentración),
en diferentes medios, sen que ata a data, recollese estas pezas nun so volumen.
En 2009 renunciou a docencia para dedicarse
exclusivamente á creación literaria. Os seus libros foron traducidos a máis de
trinta idiomas.
Escribiu 12 novelas, 7 libros de contos, 3 libros
de ensayo, 6 de poesía.
Premio Ramón Gómez de la Serna 1997, ten 26 premios
diversos, entre eles o Nacional de Literatura, Premio da Crítica, Etc.
O grupo CLOC de arte e desarte, naceu no barrio
Antigo de San Sebastián no ano 1978, nunha época violenta, inestable e confusa.
Cocibiuse en marzo, no momento en que se producían as manifestacións contra a
central nuclear de Lemóniz e estouraba unha bomba na obra. Vendeu o primeiro
número da súa revista en xuño, cando se
estaba a aprobar a Lei Antiterrorista. Viviu con innumerables ataques e cos
sanfermines suspendidos, co refrendo costitucional e coa revolución sandinista,
co Consello General Vasco e co golpe Tejero. E, entre tanto desastre e tolemia,
decidiu engadir poesía, humor e irreverencia ao balbordo, e proponer unha
cultura diferente. Os seus fundadores, mozos estudantes daquela, alimentárono
de sustos, bromas e provocacións, que desconcertaron os xeitos habituais no
mundo cultural.
En marzo de 1978 os donostiarras Fernando Aramburu,
Álbaro Bermejo e José Félix del Hoyo decidiron fundar algo chamado Renovación
Surrealista, O primeiro encontro celebrouse no bar Goya, ali mesmo inventaron o
nome de CLOC, que segundo Aramburu significa “o ruido que fan os garabanzos
ao caer dende o outavo piso sobre as cabezas ocas dos viandantes”.
Pouco a pouco foron collendo notoriedade nos
medios, axudados por accións como pintar El peine del viento, crear unha
surrealista telenovela radiofónica, botar milleiros de necrolóxicas polo
Bulebard berrando “¡Viva Coca-Cola! durante unha campaña electoral, anunciar na
prensa o asesinato dos seus membros ou presentar como propios algún versos de
Neruda ao certame do Ateneo e conseguir o segundo premio. Trinta anos despois,
Bermejo, Aramburo e Francisco Javier Irazoki, que se incorporaron a CLOC desde
Lesaka, botan a vista atrás a aqueles anos nos que viviron, segundo Bermejo “a
divertidísima sensación de ter o mundo cultural de San Sebastián nas súas
máns”.
Dos tres, só o propio Bermejo sigue en Donostia.
Aramburo vive na ciudade alemana de Lipptadt e Irazoki reside en París Os tres
son escritores respetados cun bo número de libros publicados.
Foron anos duros, coa democracia dando os seus primeiros
pasos, entrecruzándose medos e esperanzas, mentra ETA non paraba de pegar.
Aramburo cre que a vilencia terrorista estivo presente nas súas vidas, pero “de
ningún xeito, confesou, coa claridade e o rexeitamento absoluto de particamente
todos os que participaron na aventura do CLOC, cada un a súa maneira, chegaría
co tempo a demostrar”..-Daquela había moita névoa. E o peor de todo, na miña
opinión, foi esa chapuza que nos levaron aos mozos de esquerdas a ignorar que o
totalitarismo e o terror non son un exercicio exclusivo da dereita. Polo
demáis, a practica do sentido do humor tívonos desde CLOC totalmente vacinados
contra os dogmas do nacionalismo vasco”. Irazoqui engade que non viviu a
violencia “de forma explícita, pero xa odiaba o seu totalitarismo e os seus
crimes. Nalgús dos poemas que escribiu naqueles anos reflítese a miña rebelión
contra aquelas crueldades. Sempre rexeitei a ETA porque pretende materializar o
soño de Menendz Pelayo: un país de clérigos armados. Aramburu engade unha
pregunta que tamén é resposta: ¿Alguen pode imaxinar algo máis aburrido, enfadado,
monótono, pouco poético e pequeno que un militante de ETA?. Pero de onde saen
estes mozos, a meirande parte estudantes?. Tiñan profesores, sentíanse herdeiros
das correntes culturais ou, mellor dito, contra culturais?. Fernando Aramburo
se recoñece unha fonte, sobre todo próxima ao dadaísmo, (Movemento artístico e
literario de vanguarda xurdido a principios do siglo XX, que nega os cánones
estático e reividica formas irracionais da expresión) “que con todas as súas
travesuras públicas e a súa antiarte exerceu sobre nós unha especie de
atractivo exemplar. O cabelo longo, a ropa cutre, a música ruda tamén.
Entre as súas acción máis lembradas destacan varias
pintadas coas que “decoraron” El peine del viento, que dixeron que “nun era
máis que un grupo de ferros”. Pero a mayoría das súas iniciativas foron mrnos
agresivas. Hoxe lamentan algún deles, pero moitos recoódano con humor que
daquela era p principal ingrediente. Bermejo asegura que non coñece a ninguén “que
teña vergoña de ter dezaoito anos, pero tampoco o considero especialmente “reinvidicable
nada do que fixemos entón”. Pintar as esculturas de Chillida nonlle trae bos
recordos a Iraziki, que acepte os erros: Non son un borrador de rastros, dóeme
telo feito”.
Aramburo afirma que houbo “algún pasado e non
poucas equivocacións das que xa daquela lamentaba. Por exemplo, fixémos unha
novatada horrenda aos nosos compañeiros
da revista Kantil. Na redacción montamos enriba da mesa un belén con cordas e unha
carretilla de albñel, no que prendemos lume a unha sobrecuberta. Non é
necesario revisalo denovo. Non me serve de excusa para argumentar que, dada a
nosa mocidade, aínda descoñeciamos o doloroso matrimonio que o lume e os libros
formaron na historia da humanidade.
Son os recordos de máis de tres anos de CLOC, pero
imaxinas reunirte e organizar un de CLOC agora?, quen ou cal sería o teu
obxetivo favorito hoxe? “Imaxínoo perfectamente”, di Aramburo. E a verdade é que hai días nos que me chega certo prurito
interno que xa se sentía no pasado. Pero é moi difícil ser novo cando xa non se
é, Sobre os posibles obxetivos actuáis, Aramburo sorr cando dí que “O lenhedakari
Ibarreche non coñece a imensa fortuna que tivo de non ser coetáneo do grupo
CLOC”. Irazoqui non precisa de moitas palabras para responder. “Non”, responde
con total confianza cando pensa en novas aventuras clohianas. Bermejo si
imaxina esa volta, “pero só para mirar atrás sen rabia nin compracencia. Sinceramente, creo
que non fixemos nada que mereza ser lembrado, e moito que prefiro esquecer, aínda
que non podo evitar rir cada vez que o recordó.
O que esta claro é que CLOC quedaría no
esquecemento se algún dos seus membros
non foran escritores de renome na actualidade. “Unha vez díxenlle a un
compañeiro: escribe no futuro na medida das túas posibilidades, esfórtate, gaña
premios, triunfa e asi axudarás a prestixiar todas as calaveradas que facemos
agora”, recoñece Aramburo: Bermejo pensa que a súa creación literaria non ten
moita importancia, “pero máis de trinta anos despois asómbrame ainda que alguén
se lembre de CLOC.
Os segredos de Teresa (
comentarios)
-Os segredos de Teresa é un libro de
lectura fácil e entretida.
A narración ten un tono campechano,
socarrón con toques románticos, tenros, sensuais.
A historia recorda e descubre
lugares de Ourense e tamén ambientes que pouco se parecen ós actuais e que lle
dan á lectura un toque entrañable.
Ó relato fáltalle algo de máis
precisión e sóbralle retórica porque a ratos o fai pouco crible.
Cun final inesperado, a coitadiña de
María toma o protagonismo da historia.
Sinto simpatía polo escritor, que
como tal, me parece un neno grande que debe madurar.
- Interesante, sobre todo polos
lugares que vai nomeando e que nos son tan familiares( parte vella de Ourense,
S. Pedro de Rocas...).
Lendo este libro, como tantos
outros, daste conta do traballoso que é escribir unha boa novela. Non só por
pensar nunha historia e contala, senón polo traballo de documentación que
precisas, datos históricos, literarios, descripción de lugares que tes que
coñecer..., E sobre todo, neste caso, se
queres manter ó longo de toda a novela un personaxe cultureta coma o
subinspector Xelmírez.
A descripción de personaxes está moi
ben lograda, sobre todo os tres verdadeiros protagonistas, que baixo o meu
punto de vista, son o inspector Salas, o subinspector Xelmírez e o irmán do
inspector, Marcel, ata o punto de poder visualizalos. A que debería ser a
verdadeira protagonista, Teresa, queda diluída no relato polo protagonismo que
cobran estes tres personaxes.
Unha frase moi interesante de Pablo
Neruda, na boca de Xelmírez : “ Se nada nos salva da morte, que o amor nos
salve da vida."
-"Os segredos de
Teresa" pareceume un libro moi fácil de ler, cun galego moi accesible. É
una novela policíaca que me tivo intrigada con quen podía ser o asasino, e
cando finalmente se descubre deixome sorprendida.
Gustáronme
especialmente as descripcións de distintas parte da cidade de Ourense e das
súas contornas, con datos que me resultaron totalmente descoñecidos. Tamén me
gustaron moito as citas culturais que vai dando un dos protagonistas.--
Inda que a novela está
ambientada a comenzos do século XXI, a min as descripcións das persoas e a súas
conductas fanme retroceder ós anos 60, 70, 80 do século anterior.
En definitiva, para
ser a primeira obra deste escritor paréceme que logrou facer una novela na que
nos fai esperar ata o final para descubrir os misterios e os culpables.
Visita de Óscar M. Guzmán ó club de lectura “Ó redor dunha bica”, da A.C. Agromadas para
presentar o seu libro “Os segredos de Teresa”.
Los renglones torcidos de Dios (1979), é a sua segunda novela co tema de fondo da
loucura. A primeira foi Pepa Niebla (1970),
pero en Pepa Niebla os tolos andan polas rúas, son “libres”.
En Los renglones torcidos de Dios a
historia discorre nun hospital psiquiátrico e a súa protagonista, Alicia Gould
de Almenara, é unha muller de clase alta, que ingresa a petición de seu home e
por indicación dun médico, veciño e amigo , que sospeita que Alicia é unha
enferma paranoica que intentou envelenar a seu home xa en tres ocasións.
Para preparar esta
novela, Torcuato Luca de Tena documentouse moi ben e pasou no Sanatorio Psiquiátrico de Conxo 18
días, coma un paciente máis, simulando unha psicosis depresiva.
Na novela o autor
acerta a reflectir a vida nun manicomio, a finais dos anos setenta, e a xuízo
dos entendidos, fai un bo retrato dunha enferma paranoica. Mostra o inmenso
poder que exercía nestas institucións o estamento médico, porque desde 1931 e
ata 1981, en España a autoridade última sobre os pacientes psiquiátricos,
estaba en mans do estamento médico, non había control xudicial dos dereitos da
persoa enferma psiquiátrica. Nun tempo en que os enfermos psiquiátricos eran
reclusos, presos, nun hospital, aínda que se empezaban a introducir pequenos
cambios que “democratizaban” e “humanizaban” a asistencia desas persoas
enfermas. Cambios que se iniciaron en América do Norte e en Inglaterra e outros
países europeos gracias a estudos coma o de Erving Goffman (Internados. Ensayos sobre la situación
social de los enfermos mentales, 1961).
Atopei varios
artigos de historia da psiquiatría que analizan esta novela nos aspectos
relativos á súa profesión: a lexislación psiquiátrica e a asistencia a estes
pacientes, a imaxe que proxecta do enfermo psiquiátrico a novela. E ata un hai
un traballo de fin de grado de psicoloxía sobre o caso clínico de Alice Gould.
Todos foron escritos no século XXI (o mais antigo é de 2014). Pero,
curiosamente, ningún analiza os métodos de tratamento e represivos que se
utilizaban nesa época (coma insulínico, electrochoque, camisa de forza e
illamento, privación de obsxectos personais, cacheo...).
A novela ten, tamén,
varias adaptacións ao cine. Unha co mesmo título do libro, con guión de Luca de
Tena e dirixida por Tulio Demicheli, estrenouse en México en 1983. A última é a
de Oriol Paulo, estreada en España en 2022, con Bárbara Lennie como protagonista.
O personaxe de Alicia paréceme extraordinario, con eses tramos de louca non
louca, pero con unhas declaración perfectas que deixaba coa boca aberta a
médicos e especialistas e demais persoal, donde de pronto che parecía unha
iluminada ou unha especialista na materia.
Conseguiu esta novela, tratando un tema que a min non me gusta, que a lera
en moi pouco tempo, porque tiña interese en saber o que pasaba no seguinte
capítulo, aínda que a realidade non se coñecería ata o último capítulo, sendo
verdadeiramente sorprendente e inesperado.
Hai unha frase na novela que di “estas persoas son as faltas de ortografía
de Dios”, se iso fora así, eu diríalle a dios que xunto comigo foramos a unha
academia para aprender ortografía, para que nunca máis se diran estes casos tan
crus para a mesma humanidade, aínda que este é un tema para tratar noutro
momento, ¿Que culpa ten Dios destes desaguisados da natureza?.
Pareceume extraordinario….
Todo o proceso de ingreso, cuando lle conta ó subdirector, o Dcto. Ruipérez
todo no protocolo de entrada.
A conversación que ten co Dctr. Arellano cuando este médico a examina.
Como expón a diferencia que hai entre o sistema voluntario de ingreso e o
involuntario, que non é só nos trámites previos, senón nas consecuencias
posteriores.
Como trata de explicarlle á enfermeira Castell o que sería máis santo
“Curar enfermos ou estar cantando maitines de madrugada nun mosteiro de
clausura.Tema que eu discutín, moitas veces coa niña irmá e con unha Abadesa
sen chegar a un acordo nunca.
Los renglones torcidos
de Dios,( comentario)
Los renglones torcidos
de Dios considero que é un libro divulgativo sobre a complexidade da mente
humana. É un libro duro por a crudeza do tema que invita á reflexión sobre as
relacións humnanas e os sentimentos que provocan cando se presentan situacións
de trastornos mentais a maioría das veces incomprensibles.
Como novela destacaría o
personaxe de Alicia Gould, tamén chamada laAlicia, la Almenara, la Rubia y la
Detective ( segundo o autor).
Alicia é un personaxe
complexo, entorno ó cal xira a trama da novela. Ten don de xentes, é
intelixente, atractiva e sensible. Cae ben a compañeiros e sanitarios, nos que
encontra comprensión e axuda para enfrontarse ó doutor Sanmuel Alvar, director
do manicomio, que a trata con tal frialdade e crueldade que se diría lle senta
mal o dominio intelectual e calidades humana da súa paciente.
O lector queda atrapado
por a personalidade desconcertante de Alicia que fai que se manteña o suspense
máis aló do final..
LOS RENGLONES TORCIDOS DE DIOS
O AUTOR
Torcuato Luca de
Tena e Brunet (Madrid, 1923-Madrid, 1999), foi o III Marqués de Luca de Tena.
O seu avó Torcuato
Luca de Tena e Álvarez Ossorio (1861-1929), foi ista, empresario , xornalista e diplomático. Fundador da revista Blanco y Negro en 1891 e do xornal ABC en 1903. O rei Alfonso XIII
concedeulle o título de Marqués de Luca
de Tena en 1929.
O seu pai, Juan
Ignacio Luca de Tena (1897-1975), foi diplomático, xornalista e director de
ABC. Tamén foi un comediógrafo de éxito. Herdou o título de Marqués. Colaborou
na organización do golpe de estado que iniciou a Guerra Civil en España.
Os tres foron
monárquicos convencidos, católicos practicantes e conservadores.
Torcuato Luca de
Tena y Brunet licenciouse en Dereito na Universidade Central de Madrid, pero
cursou os tres primeiros anos en Chile, donde o seu pai foi o primeiro
embaixador de España nombrado por Franco.
Torcuato exerceu o
xornalismo desde moi xove no ABC, desde os postos máis baixos. Foi corresponsal
en Londres nos anos da Segunda Guerra Mundial; despois sería corresponsal en
Washington, en Oriente Medio e en México.
Dirixiu o ABC en
dúas etapas: 1952-1953. Destituido por desavinzas co ministro Arias Salgado que
ordenou o seu cesamento, volveu a dirección por orden de Fraga e Iribarne en
1962 e seguiu ata 1975, ano en que deixou a dirección definitivamente, aínda
que continuou como presidente do Consello de Dirección.
Coma o seu avó e seu
pai, tamén participou en política. Foi procurador en Cortes desde 1964 e, máis
tarde, en 1967, Conselleiro nacional do Movemento nomeaado por Franco.
Monárquico e defensor de Juan de Borbón, votou en contra da elección de Juan
Carlos I en 1969. Participo nas primeiras eleccións democráticas como candidato
ao senado pola Alianza Popular que lideraba Fraga e Iribarne, pero non
conseguiu escano. Saíu da política moi queimado. Deixou España e foise a
México, donde viviu a maior parte do tempo ata o seu finamento. Coa saúde moi
deteriorada, dedicou os seus últimos anos a escribir. Desa etapa son a maioría
das súas novelas.
Morreu en Madrid o 1
de xuño de 1999.
Luca de Tena empezou
a escribir de moi novo. En 1941, con 18 ano,
publicaría en Chile Albor, un
libro de poemas. O seu derradeiro libro, curiosamente tamén un libro de poemas
(Poemas inéditos), publicouse en
2000. No medio disto escribiu máis de corenta libros, a mairoría foron novelas,
pero tamén escribiu ensaios, contos e teatro.
Os seus dous grandes
éxitos de ventas foron La edad prohibida
(1958) e Los renglones torcidos de Dios
(1979).
Foi membro da Real
Academia Española desde 1973. E tamén da Academia das Artes e Ciencias de
Puerto Rico, da Academia Puertorriqueña da Historia, da Academia Dominicana da
Lingu a e da Sociedade Dominicana de Geografía, entre outras.
Recibiu o Premio
Nacional de Literatura en 1955, o Premio Sociedad Cervantina de Novela en 1958,
o Premio Planeta en 1961, o Premio Fastenrath da Real Academia Española en
1969, Premio Nacional de Teatro en 1970, Premio Ateneo de Sevilla
en 1970 e o Premio Espejo de España da Editorial Planeta en 1993.
Sibila vai á illa
de forma clandestina, onde viviu de nena e de adolescente. Ten unha misión, pero ata o final non se descobre cal é o seu cometido. A illa é un espazo
natural, protexido e moi restrictivo onde atopa as persoas coas que conviviu.
Na novela fálase desas persoas, das súas historias, das súas vidas e moito
moito do mar, da illa e da chuvia, que se converten en personaxes da novela,
personificados pola autora. A linguaxe é unha linguaxe de mar, difícil para xente de terra adentro, de mar e moi poético, casa lírico.
Hai varias
temáticas importantes pola súa actualidade: o mundo rural e as súas xentes, a maternidade e a súa problemática actual, as ventaxas e inconvintes da
declaración de lugares especiais, co que isto acarrea para os seus
habitantes...
Pódese considerar
unha novela sentimental, non no sentido de amores contrariados do século XIX,
senón pola expresión continuada de sentimentos polo mar, pola illa, e polos
diferentes personaxes que a habitan.
* Sibila, un libro
de moi fácil lectura. Resultoume entretido e dende o primeiro momento sentín curiosidade por o que Sibila buscaba na illa.
A riqueza
descriptiva de todos os elementos que configuraban a illa fixeron que me
recrease na paisaxe, no clima, nos personaces ricos e variados, olvidándome un
pouco de querer saber e que Sibila buscaba.
Aparecen temas
cruciais. Arraigo e desarraigo, tratamento do territorio e manipulación dos
propietarios, medioambiente.A illa atrapoume e a Sibila víaa unha persoa libre,
que actuaba por impulsos, insatisfeita e íntegra por o que non me cabía na
cabeza que se doblegase ó proposto pola clínica.Incluso pensei que Pedro podía
cumprirlle os seus desexos.
Por iso quedei perplexa co final. Algunhas intervencións dos tertulianos aclaráronme dúbidas e abríronme os ollos. Gustoume.
Rosa Aneiros, biografía
Naceu en Meirás,
Valdoviño, A Coruña, e 1976, licenciada en Ciencias da Comunicación pola
Universidade de Santiago de Compostela, desenvolveu actividade docente na
Escola de Umanidades en Lugo e colaborou con diferentes medios de comunicación:
Diario de Pontevedra, Galicia Hoxe....
É a guionista da
curtametraxe O señor do telexornal, realizado por Álex Sampaio, aínda que a súa
actividade literaria está centrada no relato e , sobre todo, na novela. Con
Resistencia recibiu o premio Arcebispo Xoán de San Clemente á mellor novela en
lingua galega do ano 2.022. En 2.009 gañou o premio Xerais á mellor novela con
Sol de inverno, así como o premio Fundación Caixa Galicia ao mellor título de
literatura xuvenil, con Ás de bolboreta. Obtivo tamén o Premio Irmandade do Libro
da Federación de Librarías de Galicia á mellor obra infantil e xuvenil do 2.013
pola triloxía Ámote Leo A. En 2.019 gañou o Premio Merlín de Literatura
infantil con Xelís, o guieiro das botellas de mar, no que trata a problemática
actual da crise ecolóxica da contaminación do plástico.
Traballa no
Consello da Cultura Galega.
Unha boa novela e unha gran
escritora.
Gustoume que a acción non se
desenvolva soamente arredor dunha investigación, senón que transcorrese arredor
doutros personaxes, sobre todo da familia da protagonista( Inspectora Amaia
Salazar) e dela mesma, que ten unha historia moi tétrica coa súa nai.
Interesante tamén a parte
máxica das costumes vascas, do escenario tenebroso do bosque e a forma de
incluír os recordos na trama.
De todas formas , aínda que me parece unha gran novelista de xénero negro ou policiaca ( xénero que non é dos meus preferidos), teño que recoñecer que me deixou un pouco fría sobre todo o desenlace. Nin o esperaba nin me sorprendeu. Non se lle ven ós personaxes trazas psicolóxicas tan graves como para cometer un asasinato.
El guardián invisible (
comentario)
El guardián invisible de
Dolores Redondo resultoume un libro duro, máis que pola temática, que tamén,
pola forma de tratar os temas. Asasinatos de adolescentes, comportamento
matriarcal tirano, transtornos psiquiátricos, relacións humanas tumultuosas...
narradas con gran riqueza descritiva, chea de realismo, fixo que a súa lectura
me producira desazón en moitos momentos. Aínda que por momentos, tamén me
resultou tedioso, nos que parecía que a acción se detiña, mantivo o suspense,
cun final para min inesperado. Nunca pensei que Víctor fose o asasino e que “
La regla no se presentó, ni al siguiente, ni al siguiente...” Imaxino que por
fin Amaia a inspectora, está embarazada, tanto que tanto desexaba o seu home
James.. Gustoume máis “ Todo esto te daré”.
Escritora española, nacida en
Pajares, un pobo da costa de Guipúzcoa en 1969. Criada nunha famillia humilde,
a maior de 4 irmásns, de un mariñeiro e unha ama de casa, ambos galegos.
Estudou Dereito en Deusto,
aínda que non finalizou a carreira. Máis tarde adicouse á gastronomía co seu
primeiro marido e o seu fillo maior en San Sebastián. Co seu segundo marido
residiu en Cintruénigo, pequena localidade navarra e coa súa filla Amaia.
Iniciouse ós 14 anos na escrita
con relatos curtos e contos infantís, ata que no ano 2.009 puablicou a novela “
Los privilegios del ángel”, sen gran repercusión.
No 2.013 comezou a Triloxía do
Baztán, con El guardián invisible,Legado en los huesos e Ofrenda a la tormenta,
sendo un éxito de ventas ( un millón de exemplares), e traducido a 30 idiomas.
O primeiro libro El guardián invisible foi levada ó cine por Fernando González
Molina.
Foi gañadora do premio planeta
en 2.016 co libro Todo esto te daré.
Unha visita ó noso club
Sempre
que temos unha visita nas nosas reunións aledámonos moito.
Este sábado 29 de outubro
visitáronnos dúas mulleres encantadoras. Unha é a profe María Sánchez Cid, que
quere montar un club de lectura cos seus alumnos e alumnas. Visitounos porque
quere saber como funcionan as nosas reunións. Marchou encantada, alabando a
nosa tertulia sobre o libro de Javier Marías “El corazón tan blanco”, tertulia que
estivo moi animada polo controvertido que nos resultou o autor.
A
outra visitante foi Alba Guzmán Falcón, estudante de inxeñería en
Vigo e escritora. Destacaría o de escritora porque ós seus 18 anos, xa ten escritos varios relatos curtos,
moitos deles premiados e unha novela curta, “Xoaniña de Deus” co Primeiro
premio “Xuventude crea 2.021” de novela curta, programa da Xunta de Galicia.
Futura e actual xa promesa da nosa literatura.
Moitas
grazas pola vosa visita, María, e ata a próxima , na que virás, Alba, a
presentarnos a túa próxima novela.
Javier Marías
(Autora do comentario: Mª Elena González Iglesias)
Os números de Javier Marías son incontestables, tamén nesta novela, polos premios recibidos, as edicións publicadas, os idiomas aos que está traducida. O seu extraordinario manexo da linguaxe, as súas descricións de situacións e de escenas, tan minuciosas como xeniais, son tamén indiscutibles. Lembro aquela no balcón do hotel da Habana, na que unha muller o confunde con outro home. Unha descrición que abraia. Noutros momentos, alonga e alonga tanto as explicacións, os seus razoamentos (os do protagonista) que abafa. Juan Ranz é un home sumido en incertidumes, cheo de medos e que prefire non saber. E nese mundo se mete o lector.
No
blog de Javier Marías ten publicada unha reseña Irene Vallejo. É unha crítica
doutro libro do autor: Tu rostro mañana. A descrición que
fai do xeito de escribir de Marías é, para min, inmellorable. Por iso quero
servirme dela para rematar o meu comentario.
A autora de El infinito en un junco lembra os inicios de Marías na tradución e a ledicia confesada que el sentía ao “reescribir” na súa lingua textos que consideraba mellores que ningún dos que el poidera crear. Irene Vallejo engade «Es sabido que en sus memorables títulos palpita Shakespeare. Pobló sus ficciones de filólogos, intérpretes, traductores, escritores, profesores de lenguas, en suma, personajes que contemplan el mundo a través de ondulantes celosías verbales. A la memoria de sus protagonistas acuden con frecuencia pasajes literarios o reflexiones lingüísticas donde destella una revelación. Es más, en el universo de Javier Marías, la voz narradora se esfuerza por traducir a la lógica del relato una realidad esquiva, vaporosa y huidiza. Capítulo tras capítulo, nos mece una voz sabia, pero al mismo tiempo dubitativa, obsesionada por lo que pudo haber sido y no fue. Ahí presentimos que la vida cotidiana esconde una espesura de secretos, de agazapada violencia. El misterio de la trama son siempre los demás, esos seres con los que convivimos, a quienes creemos conocer o juramos amar, pero cuya verdad es
Javier Marías Franco ( biografía)
Naceu o 20 de setembro do ano 1951 en Madrid.
O seu pai, filósofo, foi encarcelado por ser republicano e
prohibiúselle dar clase na Universidade franquista, polo que a familia
trasladouse a Estados Unidos para impartir clases na Universidade, por iso
pasou o seu primeiro ano de vida en Massahusetts. De volta a Madrid estudiou no
Colexaio Estudio, herdeiro da Institución Libre de Enseñanza.Estudou filosofía
e Letras na Complutense, despois realizaría a especialidade de Filoloxía
inglesa.
En París comezou a escribir a súa primeira novela: Los dominios del
lobo.
Seguiu publicando contos e novelas e a colaborar en xornais e
revistas como El Diario de Barcelona.En 1980 foise para Oxford para impartir
clases de literatura espñola e teoría da tradución. Volveu a Madrid e impartiu
clases na Complutense.
En 1989 publicou o seu primeirso gran éxito: Todas las almas, pero
foi coa novela Corazón tan blanco coa que obtivo un éxito unánime entre a
crítica española.
A partir de decembro de 1994 comezou a súa colaboración fixa no
Semanal do periódico El País e ese mesmo ano recibiu o premio Rómulo Gallegos
por Mañana en la batalla piensa en mi.
Fallece en Madrid o 11 de setembro do ano 2.020
Dentro da súa bibbliografía novelesca publicou os seguintes
títulos:
Los dominios del lobo
Travesía del horizonte
El monarca del tiempo
El siglo
El hombre sentimental ( premio Herralde)
Todas las almas ( premio Ciudade de Barcelona)
Corazón tan blanco ( premio da crítica)
Mañana en la batalla piensa en mí( premio Rómulo Gallegos)
Pódese dicir que vas lendo dúas novelas
nunha, a de Marina ( e digo a de Marina porque é o personaxe para min máis
destacable) no século XIX e a investigación de
Becker e o sarxento Xocas.
Obsérvase
o magnífico asesoramente que levou a cabo a escritora, e que lle permite
ambientar lugares, describir
ambientes e caracterizar
personaxes con maestría.
Agadroume lelo en galego, e que fora
ela a encargada da súa tradución , ( o que é unha mágoa é que non fose xa esta
lingua a lingua orixe).
Con
boa man, impregna as páxinas do misterio e da maxia que envolve os nosos
bosques, os nosos mosteiros, os nosos lugares. Haberá que volver a San Rosendo
e pasear polos lugares que describe.
Mestura a novela histórica coa novela
negra, o que fai que sexa unha lectura interesantse, e fácil, mergullándonos en
dous ambientes, o rural do século XIX e o actual, integrando o pasado no
presente.
Chegado o momento, interesoume máis a
historia de Marina porque a acción transcorre máis lixeira e porque nos fai
reflexionar sobre o papel da muller nesa época: casar, fillos , o fogar e como
ela se revela contra o seu destino e trata de aprender outras cousas que non
lle estaban destinadas, muller logo loitadora, adiantada á súa época. A
investigación sobre os aneis vai máis lenta.
Na novela faise moita relación ós
obxectos, porque segundo di a escritora, son os que gardan a memoria. Se
falasen, poderían contarnos moitas cousas.
Augúrolle a María Oruña un bo futuro
como escritora e un desexo: que siga, polo menos, traducindo ó galego as súas
obras.
María Oruña
Biografía
María Oruña, (Vigo 1976) é una
escritora galega, avogada de profesión, que exerceu durante 10 anos como
avogada laboralista e mercantil, e que na actualidade se dedica exclusivamente
á literatura.
En 2013 publicou unha novela
de contido xurídico, “La mano del arquero”, sobre o acoso laboral e o abuso de
autoridade, baseada en diferentes feitos reais e que buscaba axudar a aquelas
persoas que se atoparan nunha situación similar.
Inmediatamente despois e
aproveitando un cambio de traballo, María Oruña escribiu a súa primeira novela
de misterio, “Puerto Escondido”, ambientada en Cantabria e publicada en
setembro de 2015 pola Editorial Destino (Planeta), colleitando vendas e éxito
de crítica inmediatas e sendo traducida a varios idiomas.
En febreiro de 2017 publica
“Un lugar a donde ir” (Ediciones Destino), que recibiu excelentes críticas,
tanto de blogs literarios en Redes Sociais
como de prensa especializada. Este novo traballo rescatou algúns dos
personaxes da súa anterior novela, atopándonos ante unha saga na que as
investigacións corren a cargo de Valentín Redondo, tenente da Garda Civil, e á
súa Sección de Investigación.
O 10 de abril de 2018
publícase a terceira entrega da serie de misterio ambientada en Cantabria,
“Donde fuimos invencibles” (Editorial Destino), acumulando xa varias reedicións
desta obra, onde se explora o estilo máis clásico das novelas de misterio.
Esta serie (que conta xa con
máis de 500.000 lectores) posúe un selo de identidade indiscutible e un estilo
propio, polo que foi denominada “A serie dos libros de puerto escondido”.
O 25 de agosto de 2020, a
autora publicou “O bosque dos catro ventos”, unha obra editada por ediciones
Destino e independente da súa famosa serie de misterio. Actualmente, esta
novela histórica e intrigante chega a súa undécima edición no comercio e tamén
está a ser publicada en rústica por Booket. O descubrimento (trala súa
publicación) de parte das antigas reliquias que se citan na novela, suscitou o
interese internacional por esta obra literaria e pola enorme investigación
previa que supuxo.
En xuño de 2021, María Oruña,
publicou unha nova entrega (a cuarta) da serie de Os libros do porto escondido,
“Lo que la marea esconde”, que desde o momento da súa publicación xerou
extraordinarias críticas de prensa e lectores, na súa clara homenaxe ao clásico
do misterio de
O 18 de maio de 2022
publicouse unha nova entrega (5ª) desta serie de misterio “O camiño do lume”,
que por primeira vez levou ao autor a un vello misterio en terras escocesas.
A temática da novela, é a pobreza, refrexa á perfección a
situación de miseria, máis ben a indixencia na que vivía unha gran parte da
poboación española a finais do século XIX. Mendigos, nobres arruinados, pillos,
conviven nesta novela na que se mostran as súas miserias, así como as mellores
e peores condutas da alma humana, desprendéndose certa crítica cara os
conviccións sociais.
O personaxe prencipal
é Nina, mendiga por necesidade, fora criada anteriormente, alma bondadosa,
xenerosa, decidida, que non se amilana ante as adversidades de todos os días,
acostumada a trapichear con uns e con outros, que axudou a todos os que puido,
sobre todo ás súa señora e fillos dos que levou mal pago.
Sobre esta novela, e sobre este personaxe en particular, lin
un comentrio que me pareceu moi interesante noun xornal, na sección cultural: “
Galdós nunca llegó a creer en Dios, pero
si dejó que la impronta de Cristo fraguara sus personages. Su obra no es un
tesminoio de fe, pero nos ha dejado quizás algo más importante, más cristiano:
unas lecciones de misericordia”. Esas leccións de misericordia estarían
representadas polo personaxe de Nina, que ademais do sacrificio é capaz de
perdoar e de non esperar recompensa. Vémolo ó longo de toda a novela, pero hai un
momento, cando Juliana, movida pola súa mala conciencia, se atopa mal e vai
buscar remedio onda a mendiga. Nina
despois de escoitala dille : e agora vai e non peques máis; ou cando
despreciada de todos, máis pobre que as ratas, con Almudena moi enfermo,
ve a súa señora triste, desmellorada e
compadécese,pobre señora! A novela ten pois unha beleza moral máis actual do
que parece.
A prosa é moi
descriptiva e a linguaxe adáptase ó contexto socio-cultual no que se
desenvolve, incluso cando se inventa a linguaxe do moro Almudena.
É importante resaltar como Nina vai resolvendo os problemas
do momnto sen preocuparse do mañá. Como ela di “ eu fago o que podo, o resto
que o faga Deus”
Unha metáfora moi gráfica referida a Juliana. “ Viendo esta que se le metía entre los dedos aquella miga de pan, hacía bolitas con ella”. A señora Paca e os fillos sentían medo, á vez que respecto e admiración por ela porque a sabían forte e poderosa no carácter.
Benito Pérez Galdós ( Algo sobre o autor)
Nado na Palma de Gran
Canaria o 10 de maio de 1843 e finado en Madrid o 4 de xaneiro de 1920.
Novelista, dramaturgo e articulista, foi un dos escritores
máis representativos e prolíficos do século XIX.
Estudia en Madrid a carreira de Dereito, home observador, e
parco en palabras, pola súa proverbial timidez, posuía unha gran memoria
visual, gran retentiva e facilidade para o debuxo.
En 1980 publicou a súa primeira novela “ La fontana de oro”
e en 1876 “ Dona Perfecta, e ingresou
na Real Academia Española.
Permaneceu solteiro, coñecéndose ben a súa relación con
Emilia Pardo Bazán.
Entrea outras moitas obras escribiu: Fortunata e Jacinta,
Misericordia, Miau, Nazarín, Marianela, Tormento, Las desheredadas...
A súa obra máis represtativa é “ Epidodios Nacionales”, conxunto de obras nas que se narran os
principais feitos acontecidos en España no século XIX, en forma de novela
histórica.
Cando lin o título pensei:
Frankenstein, feito de anacos dunha mente rota, quebrada, disto non pode saír
nada bo!
Ó pouco de comezar o libro xa
me atopo lendo a parte na que o protagonista escoita a conversa do seu pai co
avogado de Aurora e os feitos que segundo ela a levaron a matar á súa filla. A
partir de aí comezouse a agudizar o meu interese e máis cando pai e fillo falan
abertamente, o cal me sorprendeu.
Aquí é onde se cruza a hisoria
de Germán coa miña esperanza con dúas persoas achegadas con esquizofrenia, que
tanto me ensinaron sobre que o amor e o afecto ás veces xurde dos estados máis
escuros da mente.
Recordando isto proseguín
avidamente a lectura. Aquí fago un salto no tempo para situarme. Cando Germán
coincide con Aurora e a escoita tocar o piano.E a análise que fai e recorda
todo o que sucedeu cando foi á casa do seu pai co avogado.
Aí voltei a mirada ó pasado e acordeime
desta persoa pechada no manicomio de Toén, cunha mirada perdida a que eu
aparbaba e a pesar de sentir o seu latexo semellaba una estatua de mármore. As
estatuas non devolven calor ou afecto algún. Iso sóubeno cando entendín o que
lle ocorría a esa persoa.Que era esquizofrénica e que eu a vía con tanto amor e
respecto.
Logo duns intres de perderme
imaxainando o que tocaba Aurora e botando á lectura, decidín ler sen facer
balance politico-social ou doutra índole.
E dar gracias porque a autora
falaba abertamente dun tema que parece tabú coas enfermidades mentais.
Tamén me centrei na relación
entre Aurora e María e na posible solución ós problamas mentais con medicación.
Esta libro a min recórdame
varias cousas: unha mente louca non é un corazón vacío, inda quedan resquicios
de humanidade e esperanza para a felicidade. Un espello roto pégase, pero
sempre estará roto como a mente de Aurora e a relación que mantiña co mundo,
agás con María. Poder recordar que na loucura, na dor, na impotencia, no medo máis
absoluto, sempre hai calidade, pena, o amor incondicional dá igual a condiciòn
mental do outro. Os lazos que nos unen que sexan máis fortes que os que nos
separan.
Isto é o que saquei da lectura
deste libro. Que se fala dun tema tabú sen reparos e que non é motivo de
vergoña. Ninguén escolle ter a súa mente rota.
Por todo isto e por máis cousas
que fun aproveitando do libro, hoxe síntome máis libre e liberado.Porque cada
día a medicina avanza máis neste ámbito e porque ninguén ten que avergoñarse ou
esconderse por estar enfermo mentalmente.
As miñas mans non curan, pero
os abrazos enchen as mans e quizais alivien esa carga. Por todo isto, gracias
Almudena Grande, por dar voz ós que só a escoitan na súa cabeza.
Sergio Fernández
La madre d e Frankenstein ( Comentario)
La madre de Frankenstein
serviume para rememorar esta época da historia, libro no que Almudena Grandes
reflexa á perfección a soiedade da posguerra. Nel recoñezo, a través dos
diferentes personaxes e das súas vidas, os poderes, as actitudes, os valores...que
reinaban.
A súa forma de escribir
discontiua no tempo fai que o relato resulte vivo e dinámico. Por outra parte,
o uso da primeira persoa permite que o coñecemeneto dos personaxes sexa máis
real e crible. Disfrutei moito con este libro
Almudena Grandes ( 7 de maio,
Madrid-27 de novembro do 2.019. Escritora e columnista española, estudia
Xeografía e Historia na Universidade Complutense de Madrid. Traballou no sector
editorial e habitualmente en prensa: El País e na cadena Ser.
A súa primeira novela, Las
edades de Lulú( 1989), obtén un gran éxito de crítica e público e é traducida a
20 idiomas. Obtén con ela o premio Vertical de novela erótica, e é levada ó
cine por Bigas Luna en 1990. A súa seguinte novela, Malena tiene nombre de
tango (1994) tamén é adaptada ó cine por Gerardo Herrero en 1996.
Outras publicacións foron: Los
aires difíciles, Corazón helado, que en 2.008 gaña o premio José Manuel de Lara
e o do Gremio de libreiros de Madrid.
En 1997 é a primeira muller que
recibe o premio Rossono d´Oro, en Italia.
Reivindícase como herdeira da
gran narrativa do século XlX, especialmente do realismo francés e da narrativa
de Benito Pèrez Galdós. En lembranza dos Episodios Nacionais de Pérez Galdón,
escribiu unha serie de novelas que chamou “ Episodios dunha guerra
interminable” nas que se refire permanentemente á guerra civil española. Inés y
la alegría, El lector de Julio Verne, Las tres bodas de Manolita, Los pacientes
del doctor García, La madre de Frankenstein, e a última que quedou inconclusa
que sería Mariano en el Bidasoa.
Sempre atenta ó acontecer do
día a día, ós problemas que acucian á sociedade, ás víctimas, sempre
abandeirada dos perdedores, do movemento feminista, da amizade; sempre fiel ós
seus ideais, viu recompensada a súa obra con moitos premios ( 18), entre eles o
Premio Nacional de Narrativa no 2.018.
Faleceu en Madrid o 27 de
novembro do 2.021.
Entre as homenaxes póstumas é
de destacar a Medalla de Ouro ó Mérito nas Bellas Artes e toda aquela xente que
acompañou á familia na súa despedida, levando libros de Almudena nas mans.
Encuadramiento
Esta novela es una novela de carácter realista con pinceladas
naturalistas, por lo que los temas principales son siempre un reflejo de la
sociedad de la época.
La sociedad estaba dividida en diferentes estamentos sociales,
hecho que provocaba una segregación de las clases más bajas, que en muchas
ocasiones tenían como oficio la servidumbre a las personas de clase alta o con
titulo nobiliario (como ocurre en esta novela). Por eso, un tema que esta
novela trata es las diferencias entre estas clases y el “escándalo” social que
podía provocar un suceso como el que ocurre en los Pazos (el marqués deja
embarazada a la criada), algo que intentan ocultar por todos los medios, ya que
ella pertenece a un estamento inferior.
Asimismo, esta novela también trata el tema de la influencia del
medio en los personajes y el choque de los diversos personajes de la ciudad con
otros representativos de la aldea gallega, todos ellos muy influidos por el
entorno.
Aunque la trama argumental es bastante interesante a causa de que no dejan de suceder hechos durante toda la novela, la autora se extiende demasiado al explicar paisajes, escenas y personajes por lo que produce una sensación de pesadez que ofusca ligeramente la genialidad de esta novela. En conclusión, Los Pazos de Ulloa es una novela que nos muestra las características más importantes del realismo y es un claro reflejo de la sociedad rural y urbana del siglo XIX.
Sinopsis
Cuando el joven sacerdote don Julián se presenta en la hacienda de los Pazos de Ulloa, en la Galicia rural, para ejercer de administrador, contra lo que cabría esperar del nombre del lugar y de las resonancias del marquesado de Ulloa, el mundo con el que se halla está lejos de cualquier grandeza y, en cuanto a los mecanismos y pasiones que en él rigen, próximo a un primitivismo medieval. Las figuras del sobrevenido marqués don Pedro, del malicioso mayordomo Primitivo y de su hija Sabel, consciente de las armas de su sexo, son el punto de partida de un relato en el cual palpitan el atraso y la decadencia, las ambiciones y el aislamiento, el instinto frente a la sociedad, la inanidad de la nobleza frente a la férrea determinación del aldeano y, finalmente, el enfrentamiento entre la atracción y el amor que impone la "madre naturaleza" y la inexorable regla que dicta la convención social.
Punto de vista. Narrador
El punto de vista general es el de un narrador omnisciente que ve a sus personajes por dentro y por fuera, que nos dice lo que sienten, cuál ha sido su pasado y que comenta irónicamente sus circunstancias. Aunque la omnisciencia narrativa predomina en esta obra, dentro de esta novela también podemos ver como el narrador cambia en algunas ocasiones ya que en diversos capítulos el narrador es alguno de los personajes que protagoniza la escena o el suceso que ocurre, como por ejemplo Perucho, el capellán o Nucha.
Personajes
Julián Álvarez: Sacerdote joven, que es mandado
por el señor de la Lage, para ayudar a su sobrino, el marqués de Ulloa, a
resolver los problemas que surjan en los Pazos de Ulloa. En cuanto a los rasgos
físicos, Julián es joven, sin barba, con cara de niño, muy inocente y fuertes
creencias religiosas. Su atuendo es el típico de los curas, de paño negro y
liso, viste con guantes, sombrero y levita negros
El marqués de Ulloa: Su nombre
real es Don Pedro Moscoso de Cabreira y Pardo de la Lage. Es sobrino del señor
de la Lage, se quedo huérfano de padre (Alberto Moscoso), siendo niño. Tiene
entre 28 y 30 años, es alto, de complexión robusta, de cuello y cara quemado
por el sol, pero de pecho blanco por no estar en contacto con el sol, de pelo
rizado.
Primitivo: Es el
criado del marqués, pero actúa como su secretario. De edad madura y condición,
sin complementos de vestuario, pelo cortado al rape, rostro afeitado, ojos
negros y marcadas facciones.
Sabel: Criada del
marqués de Ulloa, madre de Perucho e hija de Primitivo. En cuanto al físico,
tienen el pelo rizado y castaño en dos trenzas, ojos azules.
Perucho: niño de
tres o 4 años, es hijo del marqués de Ulloa y Sabel, una de las criadas, en una
noche de debilidad. Su atuendo es pobre: chaquetón acastañado y calzones de
blanca estopa.
Manuela: Hija legítima de Don Pedro y Nucha. Muy guapa,
pero despreciada y olvidada por su padre por no ser varón. Sin cultura y con
unos hábitos propios de la clase popular.
Fray Venancio: es el
actual párroco de Ulloa y el administrador del dinero en la casa de Ulloa
cuando el padre del marqués vivía. El estaba junto al marqués y Primitivo
cuando conocieron a Julián al ir hacia los Pazos. Tiene el pelo gris y cerdoso.
Manuel Pardo: Tío del
marqués de Ulloa y padre de Nucha. De complexión enorme, exuberancia y plétora,
bastante robusto, su vida es bastante sedentaria por vivir en la ciudad.
Rita Pardo: Es la
mayor de las cuatro hijas de Manuel Prado. Bella de rostro, buena proporción de
torso y miembros, amplitud y redondez de las caderas tiene entre 27 y 28 años.
De las cuatro, es la que mas gusta al marqués, pero no se acaba casando con
ella.
Manuela Pardo: es la
segunda de las cuatro hermanas. Es de lozanas carnes y bastante gracia, no muy
desarrollada como mujer. De carácter masculino mezclado con poca feminidad.
Tiene 23 años.
Marcelina Pardo: Sus
hermanas la llaman Marcelinucha o Nucha. Es la tercera de las hermanas. Es
parecida a Carmen, la más pequeña pero menos bella, ojos grandes y negros, no
muy alta, de boca pequeña, es decir, pocos encantos físicos. Tienen un carácter
bastante religioso. Tiene 21 años. A pesar de su carácter y físico, es la que
se casa con el marqués de Ulloa.
Carmen Pardo: Es la
menor de las hermanas. Melancólica, preocupada, aunque muy bella. Blanca con
cabellos negros, alta y esbelta. Tiene 20 años.
Gabriel Prado: Es el
menor de los hijos de Manuel Prado, tiene 17 años. Vive en Segovia, ya que es
alumno de la Academia de artillería.
También aparecen otros personajes,
menos importantes, éntrelos que merecen ser citados: El Gallo, gaitero de Naya
y futuro esposo de Sabel; Trampeta y Barbacana, los dos caciques de la zona,
que adquieren relieve durante el proceso de elección de diputadodd.
Tiempo
El tiempo externo de esta novela lo podemos situar a finales del
siglo XIX y principios del XX, época en la que se escribe esta novela, ya que
plasma la sociedad que existía en aquellos años.
El tiempo interno narrativo de esta novela es muy desigual:
algunos capítulos corresponden a unas horas, otros, sin embargo, corresponden a
días y semanas o a todo un invierno. Dentro de la novela también podemos
encontrar incisos que nos ponen en conocimiento de la historia de la familia del marqués. Y, por
último, en el final de la novela, también hallamos un avance de 10 años en los
sucesos, ya que don Julián se marcha de los Pazos y vuelve a los 10 años,
recibiendo la noticia de la muerte de Nucha y viendo como los hijos de don
Pedro con Sabel y Nucha han crecido y se han hecho mayores.
Este último capítulo de Los Pazos de Ulloa sirve de enlace a la autora para, al año siguiente (1987) escribir “La Madre Naturaleza”.
Estructura
La novela de Los Pazos de Ulloa puede dividirse en
cinco partes de distinta longitud:
1ª parte: capítulos I-VII.
El centro de atención del narrador es don Julián, que es el
personaje enfocado directamente. La novela se desarrolla siguiendo sus
peripecias, pensamientos, encuentros…
En esta parte también se nos presentan a los personajes
principales de la obra: el marqués (don Pedro), Sabel, Primitivo…
Esta parte termina con una escena de clímax: el intento de asesinato de Julián por parte de Primitivo.
Segunda parte: capítulos VIII- XIII.
El centro de atención se traslada a don Pedro, que toma la
decisión de marchar a Santiago, lugar donde aparecen cuatro nuevos personajes
femeninos de los que se destacan dos: Rita y Nucha. El único capítulo que se
centra en Julián es el XII (viaje de regreso a los Pazos). Esta parte acaba con
una escena de clímax: el anuncio del embarazo de Nucha.
Tercera parte: capítulos XIV-XVIII
El centro de atención es Nucha. El capítulo XV está narrado desde el punto de vista de Nucha, que es desde el que se narran las visitas a los vecinos: es una visión divertida y, melancólica en el caso de los Limioso. Esta visión contribuye a crear la imagen del personaje: sensible y con buen humor. La prolongada espera del parto crea un clima de tensión que culmina cuando Julián oye “una niña”. El capítulo XVI acaba anticlimáticamente con don Pedro rabioso y decepcionado y Julián y Nucha abatidos. En estos capítulos ha aparecido un nuevo personaje: Máximo Juncal. El capítulo XVIII narra la convalecencia de Nucha y los episodios de la crianza de la niña; acaba con nuevo suspense cuando Julián descubre que don Pedro y Sabel han reanudado sus relaciones.
Cuarta parte: capítulos XIX-XXVIII
El foco de esta parte es la pareja Julián-Nucha y el tono sombrío
se va acentuando a lo largo de los capítulos. Abundan las premoniciones que
crean un clima propicio a la tragedia: la bruja y las cartas, la araña, el
sueño de don Julián… Los capítulos XXI y XXII narran los
preparativos de una cacería.. La tensión dramática sigue creciendo, pero de
tanto en tanto, el ritmo se calma un poco cuando el narrador mezcla tension con
elementos de más calma .La tensión vuelve en el XXIII cuando Nucha descubre que
Perucho es hijo de Pedro. En el capítulo XXIV vuelve la calma con el
relato de la campaña electoral, que termina con un nuevo clímax: Julián ve las
huellas de violencia en las muñecas de Nucha y cuando las tiene cogidas, son
sorprendidos por don Pedro, Primitivo y otros visitantes de la capilla.
El capítulo XXV mezcla la lucha de los caciques y las
murmuraciones acerca de Julián y Nucha. El tema político y el psicológico se
unen. El capítulo XXVI contiene las sospechas de don Julián ante la hostilidad
de todos los que le rodean y concluye con la paliza que le dan a los seguidores
de Trampeta. Acaba con presagios siniestros.
En el capítulo XXVIII tiene lugar un cambio en el punto de vista del narrador que ofrece una perspectiva nueva e insólita para los hechos que se relatan: El asesinato de Primitivo y el enfrentamiento en la capilla de don Julián y don Pedro está visto desde los ojos de Perucho. La perspectiva del niño refuerza el carácter inevitable de los hechos que desencadenan el drama: Perucho actúa para conseguir los dos cuartos que le habían prometido e inocentemente provoca la tragedia. Julián y Nucha también son inocentes, pero el mal los envuelve a todos.
Quinta parte: capítulos XXIX-XXX
El foco de atención de esta parte vuelve a ser Julián. El
punto de vista es el de un narrador omnisciente y el tiempo narrativo es muy
rápido. El capítulo XXIX muestra las escenas de la capilla, la salida de
Julián de los Pazos y los diez años siguientes de su vida. El capítulo XXX se
inicia con un resumen de esos diez años en los Pazos y en la villa de Cebre.
La novela se cierra con dos escenas: la visita del cura al cementerio de Ulloa ya que Nucha ha muerto y la posterior aparición de Perucho y Manolita, la hija de Nucha y Pedro.
Lenguaje
En esta novela podemos encontrar un lenguaje corriente, ya que la
autora no pretende utilizar un lenguaje excesivamente culto porque la novela
realista precisamente trata de plasmar la realidad tal y como es, por lo tanto
utiliza el lenguaje que cada personaje hablaría en la vida real, dependiendo de
la clase social de cada uno de ellos y del momento de su vida en el que se encuentren.
Una característica lingüística muy importante en esta novela es la abundancia de galicismos, es decir, palabras provenientes del gallego, ya que Emilia Pardo Bazán nació en La Coruña (Galicia) y por lo tanto hace referencia en sus novelas a su lengua natal, el gallego.
Otras consideraciones
La sociedad
La sociedad que nos muestra esta novela es la sociedad de finales del siglo XIX, una sociedad marcada por las grandes diferencias entre los diversos estamentos sociales. Unas diferencias que marcaban la vida de las personas y que se ven reflejadas con gran claridad en esta novela, ya que se da mucha importancia a las apariencias y a la unión y convivencia de las personas con otras de su misma clase, estando “mal visto” que personas de diferentes clases sociales se casaran o mantuvieran cualquier tipo de relación que no fuera laboral, hecho que sucede en la novela cuando la criada (Sabel) se queda embarazada del marqués (don Pedro) y todas las personas que sabían de la existencia de ese embarazo y del posterior nacimiento del bebé, trataban de ocultarlo como fuera, ya que la criada era de una clase social baja.
Costumbres:
La obra mantiene relación con la época en que vivió la autora, finales del siglo XIX, con las costumbres típicas de la Galicia profunda: labores del campo, fiestas, relaciones sociales, etc.
La naturaleza
El oscurantismo de la vida en los pazos, donde los criterios morales parecen estar ausentes, y los desmanes de la vida rural son descritos con crudeza. Es frecuente en la autora el recurso constante a las razones ambientales, fisiológicas y médicas para explicar conductas, aunque sin llegar a un completo determinismo. En la misma línea naturalista hay que situar el enfrentamiento entre la ciudad y la aldea. La novela simboliza el triunfo de esta última, con un Pedrucho vestido elegantemente, según la costumbre, que exige que la sucesión nobiliaria siga la línea masculina. La hija legítima, sin embargo, va pobremente vestida, como si no fuera hija del marqués. Sabel, la mujer de la aldea, permanecerá en la casa, mientras que la mujer de la ciudad, Nucha, será tachada de infiel y morirá a causa de su debilidad física pocos meses después. Ha sido la concubina, y no la mujer legítima, quien ha dado un hijo varón al señor semifeudal. Pero, por otro lado, el triunfo de la aldea y de la naturaleza supone también el triunfo de la barbarie y de la injusticia. La novela adquiere en este punto, aunque no de una manera explícita, un tono agudamente crítico. La farsa en que se convierten las elecciones y la amoralidad como criterio de conducta son ejemplos significativos.
Valoración
personal
Aunque califican a Doña Emilia Pardo Bazán como la primera feminista, a lo largo de esta novela y mucho más en La Madre Naturaleza en ningún momento, a pesar de ser la narradora omnisciente, manifiesta pensamiento a favor de la mujer ni se revela contra las actitudes machistas, exigiendo una igualdad de derechos. La sociedad es como es porque la Naturaleza lo impone.
Cometas en el cielo ( Comentarios)
-Gustoume
moito esta novela, un tratado sobre a lealtade, a amistade.
Ambientada
esta novela en Agfanistán, conta a situación dun país durante a ocupación
soviética cuando mandaba o réximen taliban. Unha novela moi fácil de ler, con
un lenguaxe sencillo. En cuanto os seus protagonistas, paréceme que Amin non
está a altura en cuanto a amizade e lealtade co seu amigo-irmán Hasan, éste si
leva a súa amistade e lealtade as últimas consecuencias.
De todos modos paréceme un relato moi triste, pero que axuda a comprender a historia de ese país; Un país con unha cultura moi antigua, milenaria, que por razóns políticas acaba destruído. Intentarei ler outra vez esta novela.
-Libro
que me gustou moito, o mesmo que o segundo, Mil soles expléndidos, que trata
sobre a muller no mundo musulmán. Dous nenos que viven a súa infancia dunha
maneira natural aínda que un sexa amo e
o outro criado, cunha actividade que os une: o xogo. Hai un problema entre
eles, non obstante, que os leva a vivir situacións complexas: os celos de Amir,
que o leva a comportamentos de humillación e sufrimento de Hassan, o criado,
que ten un carácter nobre, bondadoso e
fiel ó seu amo e amigo ata o sacrificio.
Nado en Kabul, Afganistán, o 4 de marzo de 1965, é un médico e escritor afgano, en lingua inglesa. Todas as súas obras están ambientadas en Afganistán, e teñen como protagonista a un afgano. Malia vivir en Occidente dende os 15 anos,( Seu pai, que é diplomático, solicitou asilo político en Estados Unidos por mor da guerra civil afgana), nunca esqueceu o seu país co que está moi comprometido. Así no 2006 foi nomeado embaixdor de boa vontade do Alto Comisionado da ONU, para os refuxiados e fundou unha ONG co seu nome.
As súas obras máis importantes son: Cometas en el cielo,( o éxito desta novela fixo que deixara a medicina e que se dedicase a escribir), Mil soles expléndidos e Y las montañas hablar
Hai moitos aspectos do amor, como
podemos ver nesta novela que poden
influír nas relacións entre parellas.
Un pequeño percorrido polas formas de
amar e de ser amado.
O que queira vivir unha vida amorosa
en profundidade debe ler esta novela.
Se non fora tan longa lería outra vez. Gustoume.
-
Resultoume difícil entrar nel.Moitos personaxes, nomes complicados, abundancia
de detalles e explicacións...facíaseme espeso. Grazas que tivemos moito tempo
puiden ler e reler, logo collinlle gusto e puiden disfrutar coa súa lectura.
Apropiándome dunha frase de Farid, direi que a súa forma de contar , foi como
estar vendo o q ue lía. Enganchoume a forma de describir as pequenas cousas,
detalles da vida familiar e veciñal, as formas de vida...As historias dos
propios personaxes resultan entrañables, aínda que sexan historias duras nunha
sociedade violenta e insegura.
Algúns dos aspectos da sociedade que describe, sen ser tan extremos, non me resultaron alleos: enfrontamento entre familias, sociedade patriarcal, sumisión das mullleres... son experiencias das que fun testigo.
Rafik Chami,
notas biográficas
O seu verdadeiro nome é Suheil Fadil,
Rafik Chami , o seu seudómico significa " amigo de Damasco".
Este escritor nace en Damasco ( Siria)
en 1946 e pola súa traxectoria pódese considerar un escritor sirio-alemán.
Procede da minoría cristiano-aramea de Damasco, de familia rica, educouse cos
élites sirias e fixo estudios de química. Dende xove publicou textos satíricos
que sentaban mal ás autoridades, militando no partido comunista.
Pronto fuxiu cara o Líbano en 1970,
escapando do servicio militar e da censura. De novo emigrou, esta vez cara
Alemania e alí rematou os seus estudios de química. Primeiro escribía en árabe,
pero logo se fixo co idioma e pasou a escribir en alemán.
Considérase un dos escritores en
alemán de maior éxito, gañador de moitos premios e recoñecementos.
Ademais desta novela " El lado
oscuro del amor", da que vendeu máis de 300.000 exemplares, escribiu Sofía o el origen de todas las historias,
Narradores de la noche, Viaje entre la noche y la mañana, Un puñado de
estrellas, foi traducido a 30 idiomas e di que non volve ó seu país por ser
considerado persoa non grata e os seus libros
semi-clandestinos.
Outra
vida por vivir
Que bonito título!
Comezar de novo sen cometer erros. Pois
non!, Todo o contrario, todo o feito,
acontecido, dito… son as firmes lousas da vida por vivir. Sen
experiencia non hai crecemento nin anhelos!
O noso protagonista, durante unha cea de
escritores á que foi convidado, comeza a pensar que o seu tempo xa pasou.
Observando e facendo unha análise e unha descrición ademais
de poética, moi intuitiva de esa noite. Comeza unha viaxe persoal , marcada por
varios factores: a perda da súa intuición
para escribir, o constante anhelo polo seu
idioma, a súa vida en Grecia, e unha
comparación mordaz das súas vivencias. Con
moita personalidade e unha profunda busca de
onde perdeu a súa
capacidade para escribir.
En resumo, cada
folla propón moitas preguntas persoais, íntimas e moi reflexivas. E poder acompáñalo na súa incesante busca
foi un pracer. Ver a través dos seus ollos a
situación política , económica e social de Suecia e Grecia que fixen miñas.
Un luxo atopar un libro que formula tantas preguntas e, moitas delas tan persoais e profundas, coma unha
noite sen estrelas, sen dúbida, “Outra vida por
vivir”, na que a liberdade e o coñecemento persoal
son os nosos aires que a empurran
suave pero sen présa.
Comentario a " Otra vida por vivir"
Es una obra que se lee no porque enganche el interés del lector por la
trama, sino, más bien, por el interés en saber si el autor consigue salir de
ese ostracismo creativo en el que se encuentra. No asume su jubilación y esa
inactividad lo lleva a un análisis de lo que ha sido su vida en un país
extranjero y lo q ue podía haber sido si no hubiese emigrado.
Se trata de un relato confesional o, si se prefiere, íntimo. Al terminar
su lectura, uno se queda sorprendido por las reflexiones que el autor va realizando
a lo largo de toda la obra sobre diversas materias: necesidad de emigrar, la
pobreza, el cambio socio-económico que está experimentando la sociedad en
general, libertad de expresión, etc.
Después de tantos libros, tantas experiencias, tantos acontecimientos
felices o infortunados, el autor, ya metido en años, ha llegado a lo que
pudiéramos denominar un calllejón sin salida: bloqueo creativo, falta de
estímulo para la escritura, cansancio. Sobre todo ello reflexiona el autor con
cierta minucia. Decide por último intentar un regreso a los orígenes
escribiendo en su lengua nativa, justo un año después de haber publicado una
novela titulada siempre volveré. Y vuelve, al menos fisicamente,
a su Grecia natal en compañía de la esposa, los dos cargados de
edad. Y ve lo que hay, la Grecia de la última crisis, la pobreza, la
idiosincrasia del ciudadano griego de nuestros días, e l ruído, el desánimo,
pero también aspectos positivos, esa alegría de vivir que falta al hombre
nórdico, la luz el paisaje de los afectos, viejos conocidos y, sobre todo, la
presencia de la lengua materna.
Theodor Kallifatides no idealiza Grecia ni la denigra. Y comprende que
el regreso después de tantos años es ilusorio. Uno puede volver al suelo
original, que sin duda habrá cambiado. Nadie puede volver a su juventud. Otra
vida por vivir es el resultado de una tentativa, a mi juicio afortunada, de
escribir en la lengua primera. Al hilo de dicho ejercicio, Kallifatidis nos
revela pormenores relativos al reencuentro con las antiguas palabras.
Singularmente interesantes son sus reflexiones acerca de la vinculación
del escritor con la lengua, en su caso con la lengua de la infancia y juventud
y con la lengua adoptada. El texto contiene pasajes que convidan a la
meditación:
"con el sueco, idioma que amaba y amaré siempre, no había alcanzado esa
inmediatez. Seguramente no la alcanzaría jamás. Lo llevaba puesto en la cabeza
como una corono de espinas. El resultado final no era ni mejor ni peor. Esra
distinto.
En ese momento lo entendí. Mi primera lengua es palpitación. La segunda,
cavilación. La primera brotaba de mis entrañas, la segunda de mi cerebro. El
problema era ensamblarlas."
Otros se obsesionan por imponer en un territorio una realidad unitaria
empeñándose en que sólo se hable un idioma, empeño mezquino y reductor donde
los haya. Kallifatidis nos confirma la fragilidad de todo aquello que
presumimos inamovible y duradero. Sin embargo, no hay amargura en las páginas
de su libro, ventana abierta al espacio íntimo de un escritor que ha vivido
cinco décadas con la condición de extranjero.
Una narración aparentemente errática va centrándose en algunos confictos
importantes y casi resolviéndolos con sensatez y pura bondad.
El autor tiene una perspectiva privilegiada al contemplar como Suecia
cerró la frontera a los refugiados griegos, o al ver como la Unión Europea
exigía a Grecia la devolución del dinero de los rescates, sumergidos en su
peror crisis económica. Las apostillas de kallifatidees hace a lo que significa
ser griego, y por ende, a lo que significa ser europeo son irrebatibles. Todo
ello le lleva también a detenerse en la libertad de expresión. En unos tiempos
en que "libertad" parece definirse, ante todo, como el derecho a
ofender a los demás, y en años en que es "tendendia" defender
apasionadamente la libertad de expresión pero sólo a condición de que expreses
lo que ellos expresan o expresarían...Kallifatides expone su idea sobre
"libertad": " Si queremos entendernos unos a otros, ante todo
debemos aceptar que el otro existe y que es probable que crea en cosas
distintas de las que creemos nosotros. En una relación de igualdad no hay sino
derechos recíprocos y obligaciones recíprocas. Respétame para que te respete,
escúchame para que te escuche.`[...] Una cultura no puede ser juzgada sólo por
las libertades que se toma, también se juzga por las que no se toma. Hay cosas
que no se prohiben, pero eso no significa que se permitan". Como un
oráculo.
En cuanto a la traducción he observado un abuso de palabras
hipercultas y frases que se salen del lenguaje ordinario de un buen castellano.
Santiago
Pereira
Theodor
Kallifatides
Theodor
Kallifatides
Otra
vida por vivir
(club de lectura: 9 de outubro de 2.021
Theodor Kallifatides naceu o 12 de marzo de 1938 en Malaoi, unha pequena cidade de Laconia, no Peloponeso ( Grecia).En 1956 a familia trasladouse a Atenas e, uns anos despois, en 1964 Theodor emigrou a Suecia. Alí aprendeu o idioma moi pronto, licenciouse en Filosofía e traballou na Universidade de Estocolmo. En Suecia formou a súa familia e quedou a vivir. Ten a dobre nacionalidade, grega e sueca.
O pai de Theodor, Dimitris, era un mestre namorado da súa profesión e un demócrata convencido que viviu as dúas guerras mundiais e que estivo preso na dominación nazi.Antonia, súa nai, era todo sensibilidade, todo amor. Theodor sente deboción polos dous: de seu pai admira a humanidade, o seu sentido do deber, a súa responsabilidade no traballo. E di que é escritor gracias á súa nai; e cando lle preguntan cal é a súa patria contesta: miña nai e a lingua grega.
Ao
longo dos anos foi compaxinando distintas ocupacións: profesor, escritor,
poeta, tradutor, guionista, actor, director de cine. En 1969 publicou o seu
primeiro libro en sueco ( Memoria en el exilio: poemas). Pero o que tivo máis
éxito son as súas novelas, tamén escribiu obras teatrais, guións de cine,
ensaios, e traduciu obras de autores gregos ao sueco, e de autores suecos ao
grego.
Hoxe é un autor benquerido e respectado en Grecia e Suecia. E recibiu importantes premios nos dous países. A súa obra xa se traduciu a máis de 20 idiomas.
Publicou Otra vida por vivir en 2.017. Era o seu primeiro libro escrito orixinariamente en grego. Este libro foi tamén o primeiro deste autor que se traduciu ó español e que chegou ás nosas librarías en 2.019
Nunha búsqueda sobre este home en Google, o primeiro que encontrei foi unha entrevista que lle fixo Antonio Lucas na sección La Esfera de Papel do xornal El Mundo, pouco despois da publicación en España de Otra vida por vivir.O artigo titúlase “ Theodor Kallifatides.: Europa ha hecho de la vejez una enfermedad” e remarca en titulares : “ El escritor griego narra en Otra vida por vivir el reencuentro con su idioma después de 50 años”.
Kallifatides explica nunha entrevista en El Periódico que lle sería imposible escribir este libro en sueco e explícao co seu particular sentido do humor: “porque las palabras, siendo lo mismo, tienen significados distintos en diferentes lenguas. Por ejemplo, impuestos. Para un sueco, son una obligación de los ciudadanos, en cambio para un griego es más bien la capacidad que tiene el Estado de quitarte el dinero.”
Antonio Lucas, di no seu artigo: “ Muchos olvidan que ser libre es un privilegio de la edad. Y Otra vida por vivir es parte de ese privilegio”. E parece que leva razón, porque Kallifatides fala desa liberdade na entrevista que lle concedeu a Juan Cruz en El País: “ Me sentí libre y confortable, y al tiempo un poco triste. ¿ Sería capaz de seguir escribiendo o fue el final? Bueno, no es el fin. En esencia fue un nuevo comienzo”. Porque despois escribiu outro libro en sueco, traducido xa ao español, El asedio de Troya, que está ambientado nunha aldea grega durante a ocupación nazi na segunda guerra mundial. Unha mestra esconde aos seus alumnos nunha cova e, para entretelos, cóntalles unha nova versión da Ilíada...E queda pouco para que se publique, tamén en España, a súa última novela Amor y morriña . Por certo, o título en español escolleuno o propio autor que empezou a estudar español a raíz da publicación en España de Otra vida por vivir.
A súa editorial en España é Galaxia Gutenberg que ten publicados algúns dos seus libros, con tradución en español e catalán:
Otra
vida por vivir (2.019)
El
asedio de Troya (2.020)
Madres
e hijos (setembro 2.020
Mares
i fills ( outubro 2.020)
Una
altra vida, encara (xuño 2.020)
El
passat no és un somni ( abril 2.021)
Lo
pasado no es un sueño ( abril 2.021)
Este é o segundo libro que leo de esta autora. O primeiro, “Pretérito
imperfecto”, sorprendeume e gustoume, polo modo desenfadado e coloquial no que
está escrito, e pola forma de contar as historias, ou por a realidade das
afirmacións que conta, incluso propuxen a súa lectura no club Ao redor dunha
bica, para ler algún dos que ten escrito.
Pero no segundo, “Se armó la de San Quintín”,
desilusionoume un pouco. Sen deixar de ser ameno e fácil de ler, encóntrome con
relatos repetidos xa escritos en outro libro, o que creo que é unha pequena estafa
o lector, ademais notei unha forma de contar as historias moi repetitivas. Polo
tanto antes de recomendar un novo libro de Nieves Concostrina, pensaríao un
pouco.
Notas bibiográficas.
Nieves Concostrina Villareal, nace en Madrid en agosto de
1961. Empezou a carreira periodística no periódico “Diario16”, entre o ano 1982
e 1997, posteriormente traballa en Antena3 e Vía Digital. Logo colabora en RNE
en varios programas. Actualmente colabora na cadena SER no programa La Ventana.
Ten varios premios e recoñecementos:
1998 Premio Vila de Madrid
2005 Premio Andalucía de Periodismo
2010 Premio Internacional Rey de España
2010 Micrófono de Oro
2016 Premio Ondas
2021 Premio Mujeres Progresistas.
-Resultoume
un libro moi agradable de ler, a pesares do dramárico dos feitos que trata.
Áxil na narrativa, orixinal no vocabulario, o tono poético do discurso
permitiron que soportase o dramatismo dos feitos.Tomei como fío conductor para
a lectura do libro o personaxe de Ana, adolescente de carácter alegre ,
responsable, que sabía que para ser libre era preciso a independencia
económica. Por iso se dedica estudar. Empápase da cultura rusa e adáptase ás
circunstancias con optimismo.
Resumo o
sentir que me deixou esta lectura nas últimas frases do libro.
“ Ana se quedó
inmóvil. Sentía el cuerpo vacío y congelado. Así me llegará la muerte, pensó.
Deseó que le diera el sol y sus ojos se cerraron. El sol llegó solo a su
encuentro. La acarició, la calentó y le dijo: Vive, Ana. Y Ana vivió.
- Novela para min moi fermosa. Dende o comezo e como música de fondo, aparece o estado de guerra que non desaparece en toda a novela ata chegar cara o final onde se nos fala abertamente de Leninismo, Stalinismo, Troskismo, é dicir, da implantación do comunismo en Rusia. Pero mentres todo isto ocorre a vida da xente segue porque hai que vivir. E isto é o que lle ocorre á protagonista, Ana, e á sociedade burguesa na que ela se instala, por circunstancias alleas á súa vontade. Ana sofre unha serie de peripecias que sendo tráxicas na súa maior parte, sácanlle ó lector un sorriso, grazas á pericia da escritora . Ademais das peripecias de Ana, que forman o groso da novela, imos vendo os costumes e maneira de vivir rusas. Por fin e despois dunha accidentada viaxe de volta ó seu país, Ana volve ó fogar da súa avoa Loxandra, título doutra novela de María Iordanidu. Novela moi recomendable.
María Iordanidu, resumen
biográfico
Nace
en Constantinopla no ano 1897. Permanece
durante 8 anos no Pireo, regresando de novo a Estambul onde estudou no American
College.
En
1914 estaba en Batumi, do entón imperio ruso, invitada por uns tíos para unhas
vacacións, pero veuse imposibilitada a volver á súa patria a causa da Segundo
Guerra Mundial e a Revolución de Outubro. En 1919 regresa a Estambul.
Debido a circunstancias da súa vida, Iourdanidu adquire
unha gran cantidade de habilidades lingüísticas, facéndose famosa coa súa obraLoxandra,
na que se describe con gran vivacidade e humor os costumes gregos, e que en
esencia vén a ser a vida da súa avoa. Mentres que en Vacaciones en el
Cáucaso, fala da súa propia vida. Outros libros da autora: Como las aves
salvajese Nuestro patio, a última. Os seus traballos tiveron un gran
éxito editorial e foi galardonada en 1978, polo Patriarcado de Constantinopla.
Morreu o 6 de novembro de 1989.
La voz dormida (Dulce Chacón)
Comentario
Libro situado na postguerra,
cando as milicias republicanas se negaban a recoñecer que perderan a guerra e
seguían loitando. Tamén se nos conta a represión nos cárceres de mulleres nesta
época. A vida cotiá das mulleres que se declaraban comunistas, socialistas ou
que se lles imputata algún delito relacionado coa guerrilla.
Todos e todas esperaban que ó
rematar a 2ª guerra mundial, coa victoria dos aliados, e a derrota de Hitler,
axudarían a restaurar a república e reprobarían a Franco, pero iso non pasou.
Consideraban que restaurar a República sería apuntalar o comunismo ruso e iso
non o ían facer.
Libro moi tenro e de fácil
lectura. As repeticións fan que non te esquezas dos diferentes personaxes.
Destacar o de Pepita, que non quería saber nada de política, só quería vivir
cos seus en paz.Aceptable a súa proposta, sen desmerecer a das mulleres
loitadoras que defendías os seus valores comunistas ou socialistas ata a morte.
Historias reais que non tiñan
que ter pasado.
Nace en Zafra, Badajoz, en
1945. Ós 11 anos, coa morte de seu pai, trasládase a Madrid con toda a familia.
Seu pai, do bando nacional, foi alcalde de Zafra na época franquista e líalle
poemas que el mesmo escribía co seudónimo de Hache. Quizais foi isto o que
despertou a súa vocación literaria. Ós 49 anos, e case repentinamente, morre
dun cancro de páncreas.
Levou o premio Azorín coa súa
mellor novela, “Cielos de barro”, e no ano 2.003, ano da súa morte, foi
premiada por “La voz dormida” na feira do libro de Madrid, polo gremio de
libreiros, como libro do ano.
O tema central das súas obras,
foi a represión franquista,sobre todo relacionada coas mulleres. Esta novela
tardou 4 anos en completala, reunindo entrevistas por toda España con mulleres
victimas da represión franquista. Durante a súa corta vida, involucrouse en
actividades sociais e políticas, “ Mulleres contra a guerra ou Cultura contra a
guerra, Mulleres contra a violencia de xénero”...Tamén escribiu poemas e
algunha obra de teatro.
A autora preséntanos un relato , que pode ser auténtico .A trama
basèase nun feito bastante común na sociedade na que vivimos.
Un matrimonio Daniel ,fillo de viuva ,bastardo e Silvia a súa dona
anímao a presentar unha demanda de filiación legal non matrimonial , queren
herdar os bens e apelidos dun suposto pai que é moi maior e pronto pode morrer.
Por a outra banda ,Aurelio Salgado ,patriarca da familia dos
Taboada pai de Pilar e Carlos fillos lexítimos , estes ven peligrar a riqueza
que por herdanza oficial lles corresponde e tratan de impedilo.
Entre ambas familias hai anos de silencios, por estar separados,
pero que agora ó final da vida de Aurelio reaparecen para buscar ademais do
apelido a que ten dereito ,os bens que por lei lle correspondan e sobre todo o
prestixio ante a sociedade.
Aparecen vellas rencillas que as mulleres de ambos matrimonios
coas súas actitudes tratan de avivar.
Vellos segredos de familia silenciados tanto tempo e que agora
saen a relucir .
A Autora Celia Díaz Núñez, Nacida no Páramo , Lugo ,hoxe exerce a
docencia como profesora de secundaria nun instituto de Ourense,ten publicadas
varias obras de narrativa e ensaio en lingua Galega.
Esta que comentamos Verdade Amarga ten moito éxito.
Escribe nun galego coloquial , lingua que domina; usa un
vocabulario galego académico, rico en palabras , que ás veces precisamos
descifrar cun diccionario.
Describe moi ben as situacións familiares de cada un dos
personaxes desta historia .
Sobresae a descripción que fai de Aurelio cando decide emigrar a
Arxentina :A súa saída en barco dende Vigo, a travesía cos días interminables
de barco.
A vida en Bos Aires ,as súas rúas, Avda de Mayo , San Martín .
Como ganaba a vida traballando en moitas empresas e oficios ; O barrio
Chacarita
donde montou unha tenda de venda e reparación de bicicletas .
Todo para mandar cartos para desempeñar as leiras embargadas no
seu pobo natal.
Unha historia entretiida , amena e moi interesante.
Celia Díaz Núñez naceu en Páramo, Lugo,
en 1961.
Licenciada en filoloxías
hispánicas e portuguesa, e diplomada en Maxisterio e estudios abanzados en
teoría da literatura. Vive en Ourense onde exerce como profesora de lingua e
literatura galega. Escribiu moitas obras infantís,contos e obras de teatro,
polas que recibiu varios premios. ademais de " Corte e
confección", " A boca da morte" entre outras narracións,
publicou varios ensaios e materiais didácticos para a editorial Anaya.
-Non me gustou este libro. Saco unha conclusión: todas as guerras
son iguais de dañinas e destructoras. Non consigo memorizar os nomes o que me
produce pereza á hora de ler. Quero disfrutar da lectura, que me enganche, que
queira saber o final.
- Gustoume este libro.
- Custoume lelo. Non entendía o trasiego continuo que había na
casa. Todos desaparecen. En Alemania coñecín familias que estaban divididas
polo muro de Berlín. Moitas traxedias familiares.
- O autor pensou moito nesta obra. El mesmo estivo preso baixo o
poder dos rusos. Pero non fala mal deles, como dicindo que en todas partes hai
bo e malo. Opino que os nazis mataban a todos os que lle parecía que non
servían, mesmo dos seus. Como Peter, que rematou nun barco sen futuro.
-Pasoume sen pena nin gloria. Tería que lelo de segunda vez.
- Libro para reler, refrexa a crudeza da guerra con riqueza
descriptiva e frialdade alemana. Personaxes variopintos e interesantes. De
forma especial katharina, personaxe cheo de matices.
Algo sobre o autor
Viviu entre 1922 e 2.007. Considerado un dos mellores escritores alemáns e
dos máis expertos en asuntos da guerra. Estivo no cárcere con toda a súa
famillia 8 anos. Saíu con 27 da cadea. Docente, guionista, novelista, "
Crónica Alemana" foi unha das súas primeiras obras, recopilando
documentos, cartas, todo tipo de escritos sobre a guerra, tarefa á que se
dedicou varios anos. Esta obra publicouse no 2.006,e el morre un ano despois,
polo que pode dicirse que foi a súa obra póstuma.
A flor de piel ( Javier Moro)
Comentarios
– Novela que ten tamén moito de aventura, de amores , ciumes, manifesta a abondade humana que sempre xurde en determinados momentos, a parte de narrar un feito tan importante que foi un gran avance na humanidade. Sorprende que non se saiba onde está enterrada aínda hoxe. Recoñécese a situación vital da protagonista por vivir ou ver vivir situacións similares na súa aldea. O autor segue na súa línea de narrar uns feitos históricos, pero novelados de tal forma que nos fai estar atentos ó que se narra.
– Este feito foi tratado por outros investigadores. Posiblementes os feitos son reais e outros inventados polo autor. Dáme a impresión de que non é unha novela histórica, todos os datos da expedición filantrópica son reais, pero os personaxes deste libro son da colleita do propio autor. Xa a portada o fai ver: unha muller, dous homes, 22 nenos, unha aventura que cambiou a historia. Pouco se sabe da vida da protagonista, sobre a que se segue investigando aínda hoxe. En definitiva, non me gustou o tratamento que na historia se lle dá a Isabel Zendal, cunha vida amorosa que non é crible cos datos que se teñen dela. O que si destaco a importancia desa expedición e do valor que tivo. Podemos imaxinar hoxe unha expedición levando a vacina do covid ós países do terceiro mundo?
– Encantoume a enfermeira, o que loitou polos nenos, o que pasaría no barco. Encantoume o libro . Sempre hai xente que se sacrifica para que outros se benefecien dos adiantos científicos, someténdose a experimentos e ser coelliños de indias, que foi o qu e lle pasou a estes nenos.
– Un libro moi entretido, de moita actualidade, interesante a actuación do rei que levou a vacina a todo o imperio. A protagonista admirable. Os verdadeiros heroes os nenos. Gustoume moito.
– Gustoume moito. Unha viaxe con moitas penalidades. A protagonista sufriu moito ó longo da súa vida, e tiña un gran espíritu maternal. Un gran rato de lectura.
– A lectura do libro
resultome interesante, entretida e enganchoume, amena, fácil de ler.
Impresionoume o estilo de vida da protagonista no seu pobo, e toda a súa vida,
cousa que non é allea para os que temos unha idade . Chama a atención a
situación dos nenos e nenas dos hospicios, as súas conductas inadactadas,
faltos de cariño, abandonados, que pouco a pouco foi cambiando o seu
tratamento, pero que aínda existe hoxe.
Tamén xurde a pregunta: serían capaces os grandes trus farmacéuticos de facer algo similar? Hoxe arranxaríase cuns cantos avións, non sería tan fatigosa a expedición.
- Libro de fácil lectura, tomeino coma
unha novela entretida, basada en feitos históricos
interpretados coa fantasía do autor. Agradezo espertara en min a curiosidade cara certos personaxes como
Balmis, Salvany e especialmente por
Isabel Zendal, muller marcada por ser nai solteira, o que afectou a tantas
mulleres ata fai pouco.
Dime quien soy ( Julia Navarro
Comentarios
-” Resultoume un libro atractivo
que reflexa uns tempos grises, duros, nos que reinaba a
des- confianza
e o medo. Un personaxe, Amelia, moi rico en matices. Aparentemente
fráxil, edealista, valente, coherente, contradictoria nos sentimentos.,
sobre todo o de culpa e o de estar en débeda. O final déixanos unha
reflexión: A necesidade de deixar a nosa pegada”
– “Me enganchó, lo vi interesante, fluído para leer, relatando hechos
históricos”
“Gustoume dende o principio ó fin, a
protagonista foi unha adiantada no tempo e sabía
o que quería;
foi ulha gran espía que sempre conseguía os seus retos. Pierre é un
personaxe moi importante na súa vida. Outro
personaxe importante na súa vida foi Max, sempre
á súa beira
cando o precisaba. O final encantoume, Amelia Garayoa estaba viva, desexaba
que quedade constancia das
innumerables peripecias da súa vida que xa esquecera
polo Alzeimer.
Disfruteino moito.”
– “Aínda que a autora di que non escribe novela histórica, polo seu contido
pódese dicir que si é unha novela histórica, polos percorridos que
fai pola guerra civil española, pola segunda guerra mundial, o stalinismo en
Rusia..., a caída do muro de Berlín...
Gustoume da protagonista a enorme capacidade que tiña para conseguir os seus
propósitos e sacar información. . Foi feliz por épocas e desgraciada noutros
por conseguir os obxectivos aprendidos na súa infancia. Bonita forma de
aprender historia de forma novelada. Gustoume moito.“
– “Polo título podería descubrirse dende o comezo que é a propia
Amelia a que quere saber da súa vida, pero non se deduce ata o final. Muller
controvertida ,abandona ao seu fillo por amor. Debía ser moi atractiva porque
encandilou a varios amantes. Libro fácil de ler porque hai moito
diálogo e pouco descrición. Destacaría a distancia que toma a escritora das
diferentes ideoloxías, deducíndose que hai cousas boas e malas en todas ellas.
Dedúcese moito terror no stalinismo.
-“A
novela engauchoume na última etapa, en Rusia. Julia
Navarro é unha escritora
hábil, que sabe enganchar ó
lector. A muller, Amalia, non é a protagonista senón os homes
que pasaron
pola súa vida, pero gustoume que escollera a unha muller
como fío conductor da historia ..Sempre cómpre alguén que estea
á sombra facendo o traballo difícil”.
– “Falaría sobre todo da dor que pasou esta mulller. A dor polo
fillo, por perder aos seus pais, a dor pola irmá , o seu periplo como espia,
destacaría o seu sufrimento. Ó final, a enfermidade lévaa a que outra persoa, o
bisneto, conte a súa vida, cousa da que ella xa non é capaz.”
– “Gustoume moito, Amelia é unha luchadora e unha sufridora. Chama a atención
o deixar o seu fillo e marido, pero nunca os olvidou.”
-
“Gustoume porque a trama e a protagonista está ambientada nunha etapa
europea do século pasado, que os coñecementos que
temos dela, revívense e algúns agudízanse.”
Datos bibliográficos de Julia Navarro
Julia Navarro, nacida en Madrid, o 8 de Outubro de 1953, é unha prestixiosa
xornalista especializada en análises política, cunha ampla traxectoria as súas
costas, así como unha das novelistas de maior éxito do panorama español actual.
A súa vocación ven de familia dado que é filla do xornalista Felipe
Navarro, máis coñecido como “Yale”, xa falecido.
Así, tras licenciarse nesta carreira, comezou a desenvolver a súa labor en
medios de comunicación de distinta índole, desde revistas como “Interviú”,
hasta emisoras radiofónicas como COPE ou a Cadena SER, e mesmo televisión,
medio no que estivo a fronte de un programa de entrevistas chamado “Centros de
poder”, xunto a tamén xornalista Pilar Cernuda.
A xornalista madrileña, foi especializándose a os poucos en análises
política, escribindo columnas sobre esta temática en medios como a axencia
OTR-Europa Press, e participando nun programa de faladoiro político como
“Madrid opina en telemadrid”.
Este labor desenvolveuna en paralelo os seus primeiros libros, unha serie
de ensaios centrados na análises da transición española, ou nos acontecementos
e actualidade política da década do noventa, entre eles atópanse “1982-1996”,
“Entre Felipe y Aznar”, (no ano 1996), “La izquierda que viene” (1998), ou “El
nuevo socialismo, la visión de José Luis Rodriguez Zapatero” (2001).
Con todo, tras tres décadas dedicada o xornalismo, decidiu lanzarse a o
mundo da literatura, que, sen dúbida, lle deparou a súa fama e prestixio
actual, converténdoa nunha das escritoras máis lida, non so en España e no
mundo de fala hispana, senón tamén dos lectores de todo o mundo, dado que as
súas obras foron traducidas a unha trintena de idiomas.
Así o que comezou como distracción mentres coidaba do seu fillo,
converteuse co tempo nunha dilatada e exitosa traxectoria novelística
especialmente centrada en feitos vinculados a historia e notablemente valorada
por o público e a crítica.
Entre algunhas das súas obras máis destacadas e coñecidas, atópanse: a súa
primeira novela “La hermandad de la sábana santa”, do ano 2004, unha intrigante
novela histórica, centrada na investigación sobre o sudario que cubriu o corpo
de Xesucristo tras a súa norte crucificado, e gañadora do premio “Que ler”, ou
“La biblia de barro”, do ano 2005, no que repite a fórmula da anterior,
mesturando historia e intriga, centrada en traficantes de arte, asasinos a
soldo ou sacerdotes coñecedores de confesións que non debían de coñecer.
Tras os seus dous irresistibles lanzamentos, a xornalista publica “La
sangre de los inocentes”, no 2007, historia de un descendente cátaro, na súa
procura do Santo Grial, no contexto dos inicios da segunda guerra mundial, e
“Dime quien soy”, no 2010, centrada na vida dunha muller testemuña de algúns
dos acontecementos políticos máis importantes do inicio do siglo XX, e gran
virtuosa para solicitar información, e que foi levada a o cine da man da serie
do mesmo título.
As súas seguintes obras foron: “Dispara, yo ya estoy muerto”, no 2013, na
que narra a boa relación entre unha familia árabe e unha xudía, e “Historia de
un canalla”, no 2016, na que muda de rexistro, para centrarse en temas como
ambición, a cobiza e o egoísmo dos seres humanos, e “Tú no matarás”, no 2018, a
historia de Fernando, un editor, fillo dun republicano represalia-do, que en
plena guerra civil, vese obrigado a fuxir de España, portando con el, numerosos
segredos.
Por toda a súa carreira novelística, Julia Navarro, foi recoñecida con numerosos
galardóns, entre os que se atopan os “Ciudad de Cartagena” e “Ciudad de
Córdoba”, ambos no 2004; O premio “Pluma de plata”, da feira de Bilbao, no
2005, o premio “Protagonistas”, no 2005 e o premio “Cedro” no ano 2018.
Na actualidade, Navarro, convina as súas faceta de escritora coa de
analista política, para a axencia Europa Press, publicando columnas na súa
sección “Escaño cero”.
No referente a súa vida privada, contraeu matrimonio co xornalista Fermín
Bocos, no ano 1983, ter-tuliano de televisión, moi coñecido, sendo ámbolos dous
os país de un fillo chamado Alex.
Esta é unha novela de
intriga e de ficción, con parte histórica apaixonante que atrapa ensenguida ó empezar a lela. A trama transcorre lenta , cunha narración
pausada e que ten un final sorprendente.
O libro aínda que ten moitas páxinas , emprega
letra grande , con liñas
espaciadas e uns capítulos curtos con amplas descripcións , moi fáciles de ler.
Transcorre por lugares
reais que o autor describe con moito luxo de detalles como a Escola de artes e oficios de Vigo , A
aldea de Tirán , escenarios que invitan a visitar e coñecer.
Uha bonita ambientación , articulada en Vigo , coas súas praias , o mar, a cidade
, o barco . Escenarios que describe
conha linguaxe agradable .
O autor Domingo
Villar nado en Vigo en 1971 edita esta
esperada novela en 2019.Logo de trinunfar con Ollos de auga
en 2006 . Unha segunda coa Praia dos afogados. E con varios premios no seu haber.
Neste caso ofrece unha
novela policíaca, a trama desenrólaa a
base de diálogos con una destreza literaria
que engancha o lector.
Unha novidade , cada capítulo é nomeado cunha palabra . A esa palabra
búscalle os distintos sigificados
que podemos atopar no diccionario.
Escibe en un Galego coloquial , lingua que domina e faino con elegancia, emprega palabas que non son usadas de
cotío e que gusta recordar e
aprender.
Resumindo , unha novela entretida agradable ben escrita.
O último barco
Lin o libro enteiro, non me
enganchou, non me fixo pensar, en ningún momento en quen sería o asasino, pois o
propio autor ía descartando todos os que de algunha maneira, o lector puidera
pensar que o fora, polo tanto non tiña intriga, ata que o final sen ningún tipo
de emoción no lo describe.
É o primeiro libro que lin
deste autor; autor recoñecido, e xa con varias novelas escritas, con bastante
éxito de ventas, e boa critica, por iso tiña ganas de lelo e empeceino con moi
boa predisposición, pois xa lera algo sobre o personaxe de Leo Caldas e o seu
equipo, pero o largo das 600 primeiras páxinas foime enfreando a atención sobre
o mesmo.
Coincido con varias opinións,
en que a forma coloquial na que está escrito, e que a trama se desenrola en
Galicia, levoume a lelo ata o final.
Unha das poucas cousas que me
sorprenderon de esta novela, é a cantidade de personaxes descritos por o autor
de forma que parece que os estás vendo, o esmoleiro da esquina que xunto co seu
can ve máis que o que se deixa notar, a nai de Camilo, o propio Camilo, o pai da rapaza desaparecida, o naturalista inglés, pero un que me chamou moito a
atención, foi o locutor sen escrúpulos que antepón o interese da noticia o dano
que pode facer o facela pública, feito que vemos a cotío nos programas de T.V. actuais.
Non notei eu, unha especial
descrición do paisaxe nin do entorno máis alá de que dende Cangas se ve Vigo e
dende Vigo se ve Cangas e o ponte de Rande, como é natural.
Máis comentarios
- Gustoume dende o
comezo. Faime sorrir o axudante de Leo Caldas que non entende a retranca
galega. Fixeime en que o inspector está preocupado pola violencia que están a
sufrir as persoas maiores que viven soas, refrexado no seu pai, que estivo a
piques de morrer degollado. Gústame este autor.
- Cansan estes
personaxes tipo, de inspectores malhumorados, malcomedores, bebedores,
fumadores , solitarios que se pasean polas tascas e tabernas dun lugar. Son moi
abundantes na literatura galega ultimamente.
- Moi lento ó comezo,
demasiado extenso, vai collendo interese segundo vai abanzando a trama. Datos
que se desprenden: o maltrato dos pais pode desgraciar a vida para sempre dun
fillo, e ó revés, os pais poden facer polos fillos as cousas máis insospeitadas
para protexelos.
-Ata a metade
insustancial, sobre todo para os que coñecen os personaxes porque leron os
outros títulos. Final imprevisto ao relacionar a trama infanticida portuguesa cos feitos.
Interesante a descripción dos lugares vigueses, que funcionarán coma un punto
de maior venda seguramente. Por certo, este libro é un dos máis lidos polos
clubs de lectura de Galicia.
- Lin o libro con angustia. Non me agrada a temática das
desaparicións. Gustoume a trama e destaco a riqueza descriptiva. A narrativa
resultou tediosa con frialdade e dureza no relato, carente de empatía. Refrexa
un ambiente persoal e social da zona moi tenebroso. Non disfrutei da lectura
Novelista galego, nado en Vigo no ano 1971. Xornalista e escritor,
colabora con diferentes publicacións e programas de radio, entre outros coma
"crítico gastronómico". Ten tres novelas, a 1ª " Ollos de
auga", a 2ª "A praia dos afogados, que ten xa versión cinematográfica e a 3ª " O último
barco". Traducido a moitos idiomas: castelán, inglés, francés, italiano,
sueco...móstranos un escritor que trascende as nosas fronteiras. Entre nós ten
os seguintes premios: Sintagma,Brigada 21 e Frai Sarmiento, e outros en
Inglaterra e Francia.
Nas
súas novelas sempre hai un personaxe principal que é o inspector Caldas,axudado por un aragonés, Rafael
Estévez que ten como característica principal
non entender o modo de ser galego. Ó inspector sempre o describe coma un
home solitario, tímido, fumador e bebedor do viño da terra, ó que lle gusta
perderse polas tascas e tabernas de Vigo.
Parece
ser que está escribindo agora "
Cruces de pedra" , en honor a Castelao.
El imperio eres tú (
Comentarios)
Da historia en xeral,
interésanme os feitos, máis ca o proceso; por iso o libro me resultou espeso. Fíxome na
personalidades dos protagonistas da historia, e neste caso en Pedro.
Pregúntome como unha
persoa tan xove, aloucado, infravalorado e humillado polos pais, pode asumir
tanta responsabilidade. Descrito como persoa de soños quixotescos, autoritario
e tolerante ó mesmo tempo, mulleriego...
Considero que as
mulleres que aparecen na súa vida, a nai tamén, o marcaron e as dúas coas que
casou déronlle seguridade e axuda nas decisións, aportándolle realismo.
Resalto o valor histórico do libro, ameno a ratos, pero a min sóbranme
dato.
El Imperio
eres tú, de Javier Moro Premio Planeta
2011
Grupo de lectura Arredor dunha
Bica “ Comentario”
Teño que comenzar dicindo
que este libro por ser tan gordo e extenso, non me apetecía abrilo , por
pereza íao apartando pensando, xa empezarei, tanto máis que nestes intres
teño que dedicarlle o tempo a máis
lecturas………..
Aínda así, case por casualidade empecei a ler a introdución e
mira ti que enganchoume: trátase da conquista dun continente e de aí a dun
imperio…como o Brasil. A min todo o que sexa historia encántame.
Nesta introdución descubrín
como Pedro ÁlvarezCabral almirante Portugués , tras unha travesía
dramática, chega por casualidade á costa
dun novo mundo , aí deixa dous presidiarios cos indíxenas nativos marchándose
coa flota para a India ; así é como este
almirante tomou esas terrras para Lisboa , aínda que o primeiro descubridor
fora un Español Vicente Yáñez Pinzón mes e medio antes. En virtude do tratado
de Tordesillas de 1994 na que España e Portugal repartíronse o mundo das
colonias conquistadas esa quedaría para Portugal.
O nome de Brasil chegaría máis tarde no sécolo XVI cando os
primeiros colonos exportaban madeira dunha árbore que os indíxenas empregaban
para extraer tintes e pintarse. Ese tinte ,ó ferverse na auga ,desprende un
color vermello parecido á das brasas do carbón ardendo . Chamáronlle Pau-brasil , quedándo reducido o nome a Brasil .
O libro está entretido e ameno, discurre nun ambiente histórico da construción dun gran país, Brasil.
Un novo tipo de ensaio histórico agradable, detallista cunha
prosa sencilla
Os acontecementos narrados existiron
realmente. Esta é unha forma agradable de coñecer a historia de Brasil.
Recoñezo que é unha gran obra , pero moi densa . Seixalbo Outubro 2020
O club de
lectura Arredor dunha bica leu Emigrantes, de Shaun Tan, unha marabillosa
novela gráfica que narra, con debuxos en sepia e branco e negro, o duro camiño
da separación da familia, a busca dun futuro e un reencontro.
Con este
libro, algunhas das lectoras e lectores recordaron a súa experiencia ou as
experiencias dos seus antepasados. Debatemos sobre a emigración antes e agora,
porque segue en actualidade, malia o tempo.
Foi a
primeira vez que lemos e interpretamos unha novela con tanta información e sen
texto!
Unha
reseña sobre o autor:
De neno ilustraba
contos e poemas e tamén debuxaba dinosauros, naves espaciais e robots
eran a súa paixón. Na escola coñecíano como un artista con moito talento.
Finalmente logrou un gran éxito coas súas ilustracións.
Tan asistiu ao Balcatta
Senior High School, onde foi inscrito a un programa de arte especial para
estudantes dotados e talentosos. A principal vantaxe, dicía Shaun, era que os
estudos chegaron a ser impartidos por unha ampla gama de artistas con talento.
Rematou este curso no ano 1991. Continuou a súa
educación na universidade de Melbourne, onde volveu e estudou
Belas Artes, Literatura e Historia Inglesa. Graduouse no 1995, cun Bacharelato de Arte.
Orixinalmente Tan,
traballou en branco e negro porque as reproducións finais imprímense desa
maneira. Emprega para as súas ilustracións plumas, tintas, carbóns, fotocopias,
linóleos... A pintura actual de Tan aínda funciona como monocromática. Usa un
lapis de grafito para facer os seus esbozos.
O propio Shaun Tan se
describe así mesmo como un traballador lento, que revisa os seus traballos unha
e outra vez. Está interesado na perda da aliñación, e cre que os nenos, en
particular reaccionan ben ante as cuestións da xustiza natural. Séntese como un
tradutor de ideas, e é feliz e alagado ao ver as súas obras adaptadas e
interpretadas no cine e na música.
Aquí podedes saber máis
sobre a súa obra: https://www.shauntan.net/
El nombre de la rosa (
comentarios)
- Cando algo está prohibido, a curiosidade e a intriga suscitan a
búsqueda non importa como , que é o que lles pasaba aos monxes da abadía. O
malvado Jorge, que quería preservar o segredo de determinados libros, emprega o
seu envelenamento. Libro cansino ó comezo, pero moi interesante. A loita polo
poder dentro da igrexa, o concepto da muller, que na igrexa segue sendo un cero
á esquerda... En nobre de Cristo facíanse verdadeiras barbaridades. Unha novela
gris. O único punto de color: o namoramento de Adso, que ve á súa amada en todo
o que é natureza.
- O que máis me chamou a atención foi o concepto negativo da risa. Libro
precioso.
- Cando se le un libro hai que contestualizar. A Inquisición española
está considerada como a máis cruel.
- Custoume moito lelo polos textos en latín, pero logo gustoume. Os
franciscamos pedíanlle ó papa que os deixase ser pobres, pero non obrigaban ós
demais a selo. Moi triste o trato vexatorio da muller, coma hoxe.
- Foi moi gozosa a súa lectura, sobre todo despois dos audios que se
fixeron no día do libro.
- Atención a Guillermo, persoa xusta, reflexiva e moi didáctica. Ten
unha visión máis moderna do mundo, coma un home xa do Renacemento. Emprega
métodos científicos nas súas pesquisas, emprega
instrumentos modernos: as gafas, a brúxula, e ten un concepto máis
avanzado da muller.
El nombre de la rosa
Comentario
Un libro intenso, ó que
non lle adicaría tanto tempo a non ser polas circunstancias.
Algúns párrafos
paseinos por alto, pero outros linos e relinos polo interese que me suscitaron.
A abadía era un lugar sinistro, tenebroso,inseguro, cheo de secretismo,
intrigas, ciumes e intereses encontrados entre os frades.
Destaco:
- O dominio do poder a través dos libros.
- A polémica sobre a presenza da risa e da riqueza, en Xesús.
- A opinión sobre o maldade da
risa e da poesía.
- A consideración e trato indignante, humillante e denigrante cara a
muller.
- As reflexións na búsqueda de Guillermo, a curiosidade de Adso, o
fanatismo de Jorge e a riqueza
descriptiva do autor atrapáronme nunha historia que reflexa os valores e as
loitas de poder na Idade Media e que algunhas aínda perduran.
Umberto Eco, autor de El nombre de la rosa
Cando lin por primeira vez El nombre de la rosa, alá polo ano
1985, pareceume a obra maestra dun novelista consagrado, xa maior, e
sorprendeume saber que Eco tiña só 48 anos cando a publicou, e que, ademais,
era a súa primeira novela.
Umberto Eco foi un gran
profesor e un gran escritor. Naceu en Alessandría, en Piamonte (Italia), no ano
1932. Seica se namorou dos libros xa de cativo, na casa do seu avó materno que
tiña unha moi boa biblioteca. E pouco despois empezou a escribir novelas, aínda
que contou máis tarde que non remataba ningunha…
O seu pai quería que fose
avogado, pero decidiu estudiar Filosofía e Literatura medieval na Universidade
de Turín e doutorouse cunha tese sobre Tomás de Aquino (“O problema estético de
santo Tomás”), o significado dos signos xa estaba presente na súa primeira
investigación. Unha investigación que, segundo contou despois, terminou de
alonxalo da Igrexa e a doutrina católica. Foi profesor, e máis tarde
catedrático, de Semiótica nesa mesma universidade. Ao estudio dos signos na
vida social dedicoulle a súa investigación máis académica, de aí xurdiron
libros tan importantes como Obra abierta
(1962), con só 30 anos, ou Tratado de
semiótica general (1975).
Cando se publicou El nombre de la rosa en 1980, Eco era
un autor moi recoñecido no medio universitario, pero esta novela deulle fama
mundial como novelista. O libro traduciuse a varios idiomas e vendeu en vida,
máis de 50 millóns de exemplares.
Esta historia de crímenes
ambientada nun mosteiro medieval, alá polo ano 1327, describe maxistralmente a
complexidade daquel século XIV. Levouse ao cine uns anos despois con Sean
Connery como protagonista e máis recientemente, en 2019, fíxose una miniserie
para televisión en Italia. Despois desta novela histórica, con toques de novela
negra e policiaca, escribiu outra tamén moi aplaudida pola crítica e moi ben
acollida polo público El péndulo de
Foucoult, en 1988, sobre o exoterismo.
Ao longo da súa vida, escribiu
seis novelas máis. En 1994 publicaría La
isla del día de antes, ambientada no século XVII. No ano 2000 Baudolino, no que volvía a Idade Media.
En 2004 La misteriosa llama de la Reina
de Loana (nalgunha reseña lin que tiña algo de autobiográfica), que trascorre na idade contemporánea.
E en 2010 El cementerio de Praga,
ambientada no século XIX.
Umberto Eco seica era un gran
seguidor e estudioso do pop, da televisión en xeral e as series policiacas en
particular: James Bond, Sherlock Holms, e sobre todas elas, Colombo. E un dos
seus escritores de cabeceira era Borges. Sobre a “influencia” de Borges en El nombre de la rosa, ata hai algún
estudio publicado (Borges y “El nombre de la rosa”: file:///C:/Users/Equipo/Downloads/25115-Texto%20del%20art%C3%ADculo-25134-1-10-20110607%20(1).PDF).
Lin que últimamente Eco era
moi crítico con internet e cos medios de comunicación, porque consideraba que
“Xeraron unha invasión de imbéciles aos que lle dan dereito a falar a lexións
de idiotas…”
Entre outros recoñecementos á
súa traxectoria, recibiu 38 doutorados honoris causa e premios coma o Príncipe
de Asturias de Comunicación e Humanidades, a Orde de Caballero da Lexión de
Honra Francesa e o Reino de Redonda, o premio dun reino imaxinario, ideado por
Javier Marías, no que cada ano se premia a un cineasta ou escritor estranxeiro.
Neste galardón o xurado xustificou a sua elección, e copio literalmente, “por la increíble
agudeza de sus ensayos y la enorme variedad de sus intereses; por su casi
inabarcable erudición y su curiosidad infatigable; y por su capacidad de
renovación de los géneros novelísticos clásicos, a los que ha dado impulso,
originalidad y nueva y larguísima vida, de la novela histórica a la
detectivesca, de la intriga a la fantástica y aun a la científica” (http://www.javiermarias.es/2008/04/viii-premio-reino-de-redonda-umberto.html).
En internet circulan moitas frases
“célebres” que dixo ou escribiu. Quedeime cunha delas porque, penso, define moi
ben a súa maneira de ollalo todo: “Sempre asumo que un bo libro é máis
intelixente que o seu autor. Pode dicir cousas que o escritor non coñece”.
Morreu no ano 2016, víctima dun cancro
de páncreas a idade de 84 anos.
Desenrola unha historia chea de sombras. Os poderosos,
marqueses e clero, moven os fíos, tapando a crueldade dos seus feitos trala
relixión e a hipocresía. Nada é o que parece. A sumisión, a dependencia leva ó
silencio.
Gústame o final: Manuel síntese liberado do tormento que
lle producía sentirse enganado por Álvaro. “Álvaro amábao e volvía con el, á
súa casa, á casa que compartían os dous”, cando foi asasinado, tras unha vida
familiar tortuosa.
En cuanto á calidade literaria, destaco a riqueza narrativa e descriptiva, tratando os temas con delicadeza, tenrura e poesía que suavizan a crudeza dos feitos.
O título do libro ben
dun momento en que o pai, (o marqués) lle ofrece ó seu fillo Álvaro todo
o que ten, título, empresas, terras, a cambio de que non case
cun home, e que garde as aparencias casando cunha muller, e que logo faga o que el
queira.
.-Paréceme un libro no que destacaría a
poesía, é un libro moi poético.
-Xa o lera en castelán e que me gustou
máis en galego. A tradución paréceme buenísima. Un libro precioso.
-O libro gustoume moito.
-Encantoume o libro, esforceime por lelo
en galego, e remateino. Gustoume a mezcolanza de sentimientos e tantas emocións
que se reflexan no libro.Enterneceume moito a sintonía co neno. Tamén me deu
moita pena Santiago, a falta de cariño durante toda a súa vida. Un libro
precioso, orgullosa de que se escenificara na Ribeira Sacra.
-Gustoume moitísimo. Deume moita tristeza
a falta de cariño de pais a fillos. Moi bonita a descripción da Ribeira Sacra.
O final un pouco sorprendente, nunca pensei que fora Caterina a autora. O
personaxe fundamental creo que foi Nogueira, o garda civil, sen el non se
comezaría a investigación.
- Unha historia sobre un escritor que non quere ver o que ocorre ao seu redor, que sufriu moito na súa infancia e adolescencia. Este escritor, cando atopa unha persoa que o coida, (o seu marido, como antes lle ocorrera coa súa hirmá), e se encarga do mundo real no seu contorno, péchase nos seus libros, ata que a realidade chama á súa porta e vese obrigado a mirar o seu redor e facerse cargo da súa vida e da vida dos que o rodean.
Algúns
datos bibiográficos da autora
Dolores
Redondo Meira, naceu en San Sebastián, en febreiro de 1969
Autora entre outras obras da
“Triloxía do Baztán”, novela que a deu a coñecer e ca que conseguiu un gran éxito de lectores e de editores,
sendo traducida a numerosos idiomas.
No ano 2016 escribe “Todo isto
che darei” co que acada o premio Planeta de ese ano, novela que acabamos de
ler.
Esta escritora, empezou a
escribir moi xoven, cando soo tiña 14 anos, en principio relatos curtos e
contos para menos.
Estudou dereito inda que non o
acabou, e logo restauración gastronómica. Os primeiros traballos foron na cociña
de varios restaurantes, chegando a ter un restaurante propio, antes de
dedicarse profesionalmente a literatura.
As súas primeiras obras foron
pezas teatrais, pero non houbo ningún productor interesado nelas. Seica creaba
moi bos personaxes, pero fallaba à hora de artellar as historias. Por iso
aceptou outros traballos para subsistir, ata de mecanógrafa. Entre os anos
cincuenta e sesenta, traballou escribindo guións dramáticos para a televisión.
Tamén escribiu libros de divulgación de contido histórico, para nenos e
xóvenes, e colaboracións en revistas. Case toda a súa obra son traballos feitos
por encargo.
Débelle a súa fama a 84, Charing Cross Road. Publicado
en Estados Unidos en 1970 e un ano despois, 1971, en Inglaterra. O libro tivo
moito éxito nos dous continentes e está traducido a varios idiomas. En 1975
fíxose unha primeira adaptación para a televisión, en Inglaterra; en 1981 unha
obra teatral, tamén en Inglaterra; en 1987 unha película en EEUU; despois un
musical. Todos con moito éxito de crítica e de público.
En España, o libro vai pola 5ª
edición: a primeira é de 2002, a quinta de 2013, con varias reedicións (a
última en 2018).
84,
Charing Cross Road pertence ao xénero de libros epistolares, nos que se publican cartas, a correspondencia
entre persoas, polo xeral famosos (escritores, artistas, políticos), con outra
xente, famosa ou non. É unha maneira de achegar ao lector os personaxes reais
que escribiron esas cartas, e a época histórica na que lles tocou vivir. É un
xénero con moitos e fieis lectores, tamén en España, onde temos unha morea de
libros publicados no século XXI: Epistolario,
400 cartas de Juan Ramón Jiménez (2006), Cartas de Unamuno. Historia de España (2017) ou Miquiño mío. Cartas a Galdós de Emilia
Pardo Bazán (2013), son só algúns exemplos.
En 84, Charing Cross Road,
publícanse únicamente as cartas, cunha breve recensión final. Pero noutros
casos, hai un traballo de investigación previo, e o autor do libro comenta as
cartas que reproduce.
84, Charing Cross Road
recolle as cartas entre Helene Hanff, e os empregados dunha libraría de
Londres, especializada en libros raros e antigos (a libraría Marks and Co.) que estaba na dirección
que dá nome ao libro (84, Charing Cross Road). Son un feixe de cartas escritas
entre 1949 e 1969. A maior parte delas, están firmadas pola escritora ou por
Frank Doel, o libreiro que atendía os seus encargos na libraría. Pero hai
cartas de compañeiros de Frank e do dono da libraría, tamén da muller de Frank,
dunha das súas fillas, e ata dunha veciña da familia Doel. A escritora que ten
verdadeira paixón polos libros, pídelles exemplares de edicións antiguas que
non atopa na súa cidade. A correspondencia iníciase
nunha época complexa, de
posguerra. As primeiras cartas son moi protocolarias, pero co paso do tempo,
xurde unha amizade. Helene mándalles agasallos en mostra de agradecemento (polo
xeral, alimentos que non poden conseguir en Inglaterra), eles afánanse por
encontrar os libros que precisa, e devólvenlle algún agasallo, de cando en vez.
Helene Hanff nunca entendeu o éxito deste libro, non o sentía coma algo propio. Ela tiña a intención de escribir un artigo baseado nesas cartas, para unha revista. Pero publicalas nun libro, foi idea do editor.
A autora
84 charing Cross Road, libro de fácil lectura, con diálogos espontáneos e
sinxelos cos que os personaxes transmiten o valor da amizade, a solidariedade e
a seriedade. Resultoume un libro tenro, uténtico e humano.
Club de lectura “Ao redor dunha bica”.
Estamos de celebración. Na xuntanza do día de onte apagamos a vela do noso primeiro ano de existencia como tal Club de lectura.
En un ambiente formidable e degustando unha bica, disertamos sobre o ultimo libro lido ata o momento, e que fai o número trece, a demais de dúas películas que poidemos ver tamén neste tempo.
En hora boa, lectores. Larga vida a o club “Ao redor dunha bica”.
Febreiro do 2020
El sari rojo
Comentarios dos lectores ,
lectoras
En canto ao libro
Gustoume este libro. Lino dun tirón, ( refírome seguido, sen descansos).
Inda que o empecei con certos reparos, pois pensei que había de ser máis
místico, máis espiritual, pero non. Cando empecei a ler e coñecer a vida e obra
da familia Nehru-Gandhi, empezou a engancharme. Por unha parte porque sabía moi
pouco desta familia, só a coñecía
superficialmente polas noticias de prensa e televisión, pero non coñecía o
parentesco ou non de Mahatma Ganhdi, Jawaharlal Nehru e Indira Ganhdi, cousa
que agora me quedou clara. Tamén comprendo un pouco mellor a vida interna dun
gran país como é a India, polas grandes diferencias de idioma, relixión, etc,
entre os habitantes do norte cos do sur,
ou os do este cos do oeste.
En canto ao país
Todos sabemos que a India é un país-semi-continente onde hai centos de
idiomas e dialectos, centos de relixións ou seudo-relixións, centos de
intereses políticos diferentes dependendo da zona, por iso admiro máis a obra
de Nehru e a súa filla Indira, que logo intentaron seguir os seus fillos e
netos, inda que non sempre o conseguiron, sufrindo atentados e mortos moitas
veces ideados e levados a cabo desde as súas propias filas políticas.
Con todo isto ¿Como se pode facer un estado aconfesional e democrático?.
Só a labor destas persoas, que foron capaces, despois da independencia do Reino
Unido, o intentaron e en parte conseguírono, aínda que tiveron que pagar un
altísimo prezo, coas súas propias vidas
nalgúns casos.
E como reflexión. ¿Por que sempre detrás de calquera revolta está algunha relixión?
- Este libro deume a oportunidade de coñecer
mellor a India.Coa información que teño de España e comparándoa coa que teño
agora da India, paréceme todo o de aquí máis pequeno, incluídos os diferentes
problemas. Recordoume tamén os problemas que temos o migrantes para integrarnos
na socioedade que nos recibe. A nós cóstanos entendelos e ...eles a nós? Seguro
que lle é igual de difícil. Por que Indira se entendía mellor con Sonia que con
Malenka?
Debíalle de ser máis fácil por ser india....
- Gústanme os libros que me obrigan a facerme
preguntas,( os outros tamén ) a buscar máis información, que sexan punto de
partida para ampliar coñecementos. Este é o caso. Non só é unha historia de
amor, senón que che lembran personaxes coetáneos, uns interesante e outros
menos. A min lembroume por exemplo, porque o nomea no libro a Zubi Metha,
director de orquestra de fama internacional. ( Na miña casa, ámase moito a
música ).
Outras reflexións. Como é posible que máis da metada da poboación da
India consideren normal que os goberne unha saga?( Mesmo Malenka, nora de
Indira consideraba que tiña dereito a seguir a saga). "No podemos dejar el
trono vacío", comenta algún deles en momentos de dúbidas.
As continuas guerras entre as diferentes relixóns fante pensar que ten
que haber outros intereses de poder e dominio que movilizan á xente sen
formación máis ca relixiosa. Por que unha India só hinduista sería un desastre?
Polo fundamentalismo? Todas as relixións son fundamentalistas.
Busquei tamén información sobre "a partición", descubrindo
cousas curiosas.
O autor
O libro
- "Las lágrimas la acompañan todas las noches desde que está loca"
Esta frase do comezo do libro, marcoume. Angustiosa lectura, riqueza
descriptiva, trama perfecta con contido maquiavélico, sádico, cruel.
Como última reflexión: considero a Franz víctima inconsciente do rechazo
mostrado cara el pola súa nai. Que importante é o afecto na crianza!!
- A min encantoume. Lino dun tirón. Identifiqueime con Sophie, e fíxome
pensar nunha situacion similar, con medicación ou unha persoa manipudando a
outra, que podría ser eu...! Terrible. Unha pega: o final moi precipitado,
resolución moi rápida por parte de Sophie e seu pai.
- Un libro marabilloso que me encantou. Paseino moi ben léndoo e lino moi deprésa.
- Eu lino coma unha película de terror en capìtulos. Como non me gusta
este tipo de cine, o capítulo que máis me gustou foi o de Frantz e Sophie cando
están xuntos, quizais polo ton de realidade que lle dá a unha relación que
comeza como de comenencia, pero na que afloran sentimentos tenros aceptables, e
que podía levar a unha resolución tamén aceptable. Pero non, o autor
segue empeñado na loucura e no desorde mental ata o final. A frase final de
Sophie "No estou loca", dá que pensar. Magnificamente trazada a
maquinación do pai de Sophie.
-A min gustoume a ficción, a intriga ata o final , púxose interesante.
Fernando Vizcaíno Casas ( Valencia 1926, Madrid 2003), escritor, periodista e avogado. Autor sempre polémico polas súas ideas políticas, é un narrador exitoso dende os seus comezos, chegando a vender máis de tres millóns de exemplares. Entre as súas obras atopamos: ...Y al tercer día resucitó, Las autonosuyas, Isabel camisa vieja, Chicas de servir.....,Hijos de papá, Niñas ...¡ al salón!...
Comentarios
-Libro de fácil
lectura, entretido polo seu ton novelístico. Tufo un tanto machista. As
mulleres teñen un papel moi secundario a pesares do seu título.
Moi enriquecedora
a terturlia á que deu pé o libro.
- Gústame a novela histórica porque
te atopas de novo con personaxes esquecidos como "O Gran
Capitán"," La Beltraneja", "Barbarroja...."
Moita
benevolencia por parte do autor cos pecados da carne do rei. Tamén se observa a
mesma permisividade por parte da Igrexa, moi esixente, por exemplo coa herexía
e outros asuntos...
Vense moi ben as intrigas de palacio
e estado de permanente guerra entre os diferentes estamentos, ben por
conquista, por cristianización...
- Está claro que o título foi
elexido polos asesores comerciais. O que si confirma o autor, cos datos que
aporta, é que Fernando tivo que ser moi
astuto para manterse tantos anos no poder. Eran moitos nos reinos, imperios, ou
estados de arredor que non llo puxeron nada fácil. Moitos dos seus súbditos tampouco.
As cousas saíronlle ben. Morreu de vello.
O libro.
DELICIOSO SUICIDIO EN GRUPO
O autor
Arto Paasilinna é un dos máis recoñecidos escritores finlandeses,
tanto dentro como fóra do seu país. Ten obras traducidas ata en
48 linguas.Naceu en Kittilä, na Laponia finlandesa,
o 20 de abril de 1942.
Nos seus anos mozos foi garda forestal, ata que puido vivir do seu traballo
como xornalista e escritor. Publicou máis de corenta libros, deles 35
son novelas. A súa obra máis recoñecida é Jäniksen vuosi (1975), publicada en España
co título El año de la Liebre, unha novela que algún crítico describiu coma o inicio
dun novo xénero: o humor negro “ecolóxico”. Despois viñeron outras:
La dulce envenenadora, El bosque de los zorros… Todas con ese toque de humor absurdo,
todas historias especiais, para algún desconcertantes.
Paasilinna bebía moito e escribía a miúdo, baixo os efectos do alcohol. En 2009 tivo un accidente,
o último de moitos, e fixo un ictus. Quedou mal e do hospital foi a unha residencia asistida, donde
viviu ata que morreu, o 15 de outubro de 2018.
David Gambarte (https://www.jotdown.es/2018/12/arto-paasilinna-de-profesion-escribidor/)
conta que pouco antes do seu accidente, Paasilinna dixo nunha entrevista para El País que
o seu mundo
xiraba entre 9 palabras: depresión,
alegría, melancolía, silencio, morte, vida, benestar e novela.
O libro
O seu título orixinal é Hurmaava joukkoitsemurha. A edición en español é de 2007. Publicouse en
Finlandia en 1990, nun país que arrastraba unha grave crise económica, da que non empezaría
a saír ata mediados dos anos noventa, coincidindo coa súa entrada na Unión Europea (1995).
Nesa época de crise subiron moito as mortes por suicidio (o pico máis alto foi precisamente
en 1990: 30,3/100.000 habitantes): 1500 mortos nun país de cinco millóns de
habitantes.
Finlandia é tamén, ainda hoxe, un dos países da UE donde hai máis mortes violentas, con tasas
moi altas de alcolismo e coas tasas máis altas de enfermidades neurolóxicas (incluídos os
trastornos psiquiátricos). A situación mellorou moito nos últimos anos, grazas a que conta cun
sistema de saúde pública moi bo, pero as mortes por suicidio, aínda que baixaron á metade,
seguen por enriba da media mundial (en 2017 foron case un 14,96/100.000 hab., fronte ao
9,5/100.000 hab., da media mundial).
Delicioso suicidio en grupo trata deses problemas que sofren os finlandeses. Conta as andainas
dun grupo de mulleres e homes finlandeses que teñen un desexo común, o de quitarse a vida, e
que deciden facelo xuntos. O libro toca un tema que, aínda hoxe, é dramático e tabú no seu país.
Paasilinna pon o dedo na chaga, pero faino con ese humor seu, esaxerado e surrealista, que
agradecen os seus paisanos.
Persoeiros moi ficticios, non reais, pouco cribles,
que tratan un tema demasiado serio, para tratalo con total lixeireza. Ó non gustarme
o tema, non acaba de engancharme, pero recoñezo que é moi importante, (a
temática, non o libro).
Non vexo o humor por ningures, salvo dúas ou tres
situacións que teñen algo de surrealistas.
Custoume traballo lelo, en ningún momento me sentín
identificado con ningún dos personaxes que se describen, aínda que hai moitos e
de diferente tipoloxía. Non o recomendaría salvo a estudosos do tema, o
suicidio
29/10/2019
O libro
O autor
Carlos Montero, ( Celanova, Ourense,1972). Leva escribindo máis de 20 anos. Esta é a súa segunda novela.
(Premio Primavera 2.016). Destaca tamén como colaborador guionista en series de moita repercusión mediática na televisión.
Outros títulos de este autor:Los tatuajes
no se borran con laser.
Opinamos
- Libro de fácil lectura. Estresante a súa
historia pensando que poida reflexar a realidade, con personaxes carentes des
ética, envoltos en prácticas perversas, nas que non dubidan en implicar a
menores.
( Sálvanse Concha e Roi pola súa nobreza).
Resultoume chocante o proceder de Raquel,
dada a súa personalidade, falta de valor para afrontar as ameazas. Aplaudo a
súa decisión de deixar a Germán, e a conclusión a que chegou: " Nunca nada
es para tanto". O que indica que ve futuro, que se sente libre...
- Gustoume pola intriga de saber quen fora o
asasino e desentrañar as miñas sospeitas. O marido? O rapaz?
-Destacar a inusual valentía da
protagonista, que ante os problemas graves que se
lle plantexan, tira cara diante arrastrando
enormes trastornos emocionais e perigo da súa vida.
A imposibilidade de manter a nosa vida
persoal no contorno máis íntimo, cando nós mesmos facemos unha exposiciòn
esaxerada da mesma.
Seica si é posible, hoxe en día, que se
produzan altercados tales dentro das aulas.
Unha mágoa que o autor non teña a delicadeza
e a valentía de escribir unha versión en galego para os lectores que así
o desexáramos.
-Gustoume esta novela, polo argumento, inda que en algunha pasaxe nótase moi forzada a situación. Pero mantúvome o longo da súa lectura, con ganas de seguir e de saber como era o final, sorprendéndome gratamente.
Resumo: ven a demostrar entre outras cousas que a droga, o poder en definitiva o diñeiro, e capaz de corrompelo todo, a xustiza, a lei, e a propia conciencia das persoas.
EL DESORDEN QUE DEJAS
Autor : Carlos Montero
Pequeno comentario
O libro chámase “El
desorden que dejas. “ O seu autor é Carlos Montero.
O autor é oriundo da Vila de
Celanova, onde a súa familia tiña un establecemento, estudo de
fotografía. Chamábase foto Montero. Segundo a xente da comarca era o
mellor profesional da Baixa Limia, en reportaxes , bodas ….
Cando escribiu este libro ,veu a
presentalo a Celanova nun círculo moi reducido de amigos e
familiares. Segundo me comentou , quen coñece ó seu pai , son de ser
discretos.
Da lectura do libro podo dicir:
Que a min engauchoume e lino nunha semana, (para min é un record ) . O remate
deixoume un sabor agridoce.
O recordo que me queda do seu
argumento é este :
Raquel , profesora de Historia vai
traballar un curso á vila onde é a familia do seu marido, como sustituta de
outra profesora que se suicidou , “Viruca “
Esta circunstancia descúbrea cando
chega ó seu destino. O ambiente que encontra nos alumnos non é precisamente
de aceptación . Acósana a través de whatsApps ó descubrirlle unha
relacción anterior ó seu matrimonio… máis terde entérase de que o seu
marido traficaba con droga e coñecía a Viruca….
Todo esto creoume un mal sabor segundo
ía lendo o libro ( de algo xa tiña coñecemento) de como se
desenvolven certos grupos de alumnos acosando a profesores e compañeiros.
Quedo un tanto triste ó ver como
vai o mundo das relacións na ensinanza, quero crer que está esaxerado, que os
rapaces e adultos non son tan malos……
Eu son froito doutro tempo ,
onde aínda tiñamos valores .
Quédame por dicir que a vila imaxinaria onde
se desenvolve o relato está ubicada entre Celanova e Bande .
Matilde Castro. Setembro
do 2019
O autor
Algo sobre o autor
Vallejo Nágera foi un dos máis eminentes psiquiatras españois. Pero ademais da súa labor profesional, destacou como encuadernador, pintor e escritor. Podiamos dicir que foi un home do renacemento .( Oviedo 1926/ Madrid 1990)
Destacou como médico tanto nas facetas clínica como didáctica.
Entre as súas afeccións destacou como encuadernador, actividade na que chegou a
ser recoñecido internacionalmente, e como pintor de estilo naif.Como escritor
cultivou o ensaio, a divulgación, a biografía, a ficción inspiradas nas súas
experiencias como psiquiatra e a novela histórica.
No ano 1974 abandonou a docencia, concentrándose na súa carreira de escritor.
Segundo conta na súa autobiografía, o ambiente contestatario da universidade
dos anos 70, empapado da loita socipolítica do final da ditadura, resultáballe
desagradable e decepcionante.
En 1985 gañou o Premio Planeta coa novela histórica “Yo, el rei”, o que
confirmou o seu consagración como literato, conferenciante e divulgador de
temas médicos.
Morre por mor dun cancro de páncreas o 13 de marzo de 1990. Vallejo-Nájera
elixe ao escritor José Luís Olaizola para que, xuntos, recollesen a experiencia
da súa morte; o resultado deste común esforzo plásmase na obra A Porta da
Esperanza, que foi traducida a máis de vinte idiomas e cuxa publicación
continúa vigente.
No ano 1808 José Bonaparte está en Bayona, chamado polo seu irmán Napoleón,
quen lle fixo renunciar ao reino de Nápoles para ocupar o trono de España. En
Bayona conversa co emperador, decátase das intrigas da familia real española e
disponse a ser bo rei para aquel país descoñecido para el. Mentres, van
chegando noticias alarmantes, as atrocidades que cometeu Murat en Madrid, as
partidas de guerrilleiros en toda a península, e cando o novo monarca entre en
Madrid, comprenderá que malia as súas boas intencións todo o que faga vai ser
inútil. Cun material histórico interesantísimo, Vallejo-Nágera, logo de
documentarse dun modo moi completo, escribiu unha novela chea de verdade humana
na que os personaxes da historia, empezando polo propio José I, tan calumniado
e tan mal coñecido entre nós, adquiren unha nova vida grazas á arte dun
extraordinario escritor.
Patrick Dennis ( Evanston, Illinois, 1921 – Nova York, 1976), pseudónimo de
Edward Everett
Tanner III, foi unha icona da bohemia de Nova York, ademais dun
dos escritores
norteamericanos máis populares dos anos cincuenta e sesenta do
século XX. A tía
Mame, que fora rexeitada por dezanove editores, vendeu, ao ser publicad
a en 1955, máis de
dous millóns de exemplares en Estados Unidos e mantívose 112 semanas
na lista dos dez
libros máis vendidos do New York Times.
La tía Mame (
comentarios)
Parto de que non me
gustou demasiado, de que non é un libro que recomendaría . Pero curiosamente
segundo ía lendo, érame imposible non ir visualizando as esceas e convertilo
nunha divertida película americana.
Pasoume o mesmo con
otro libro: " Mi familia y otros animales", de Gerald Durrell,(
escritor inglés) este si que recomendo, sobre todo para os amantes dos animais.
- Todos imos
elexindo uns referentes, que nos axudan a formar a nosa maneira de ser. Tía
Mame: desinhibida, extrovertida, con toda a vergoña sen usar, valente e sen
rendirse nunca. Alegre e pensando que hai que disfrutar o presente.
Denis Patrick, La tía
Mame, Acantilado.
Esta novela está escrita en primera
persona por Patrick (coincide con el nombre del autor, podría ser
autobiográfica) , un niño que a los diez años queda huérfano. Su padre, un año
antes de morir, en su testamento lo dejó como único heredero, a su heermana
Mame como cuidadora y como albacea a la Trust Company de Nueva York.
La historia empieza en Estados Unidos en
1920 y se desarrolla en once capítulos. Cada no está precedido por un hilo
conductor (intertextualidad): la famosa revista Reader Digest, que en versión
española se llamó Selecciones y que Patrick lee. En un artículo habla de “una
mujer muy especial” y el narrador quiere demostrar que su tía la supera. Con
esta inigualable tía Mame, el narrador vive aventuras, amores y situaciones
desopílantes. Cuenta en orden cronológico, obvio con algunos saltos temporales,
los treinta años que pasa con su excéntrica y peculiar tía.
En el grupo que integra el Taller Literario,
este libro tuvo variadas apreciaciones. Para algunos resultó muy entretenido y
recomendable, sobre todo para jóvenes lectores. Otros esperaban reírse más.
Algunos coincidieron en que la lectura fue más atractiva a partir de la segunda
parte. Hubo también personas a las que resultó lento y pesado y no pudieron
terminarlo. Después de los comentarios individuales concluyeron que siempre
quedará en la memoria esta tía Mame y que la tapa del libro la caracteriza muy
bien.
Randolph Frederick Pausch (Baltimore, Maryland; 23 de outubro de1960- Chesapeake, Virginia; 25 de xullo de 2008) foi un profesor de ciencias da computación, de interacción home-máquina e de deseño na Universidade Carnegie Mellon ( CMU) en Pittsburgh, Pensilvania, Estados Unidos.
Ademais como autor tivo un elevado número de vendas nos seus libros, conseguindo fama mundial polo seu traballo The Last Lecture, titulado Really Achieving Your Childhood Dreams, discurso que deu o 18 de setembro de 2007 na Universidade Carnegie Mellon.
O texto da conferencia adaptouse e ampliou no libro A última lección. En agosto do 2006, a Pausch diagnosticóuselle un cancro de páncreas.
Comezou un tratamento moi agresivo para o cancro que incluía cirurxía maior e quimioterapia experimental; con todo, en agosto do 2007, dixéronlle que o cancro había metastatizado ao fígado e ao bazo, o que significaba que era terminal. Entón comezou unha quimioterapia paliativa, tentando prolongar a súa vida todo o que fose posible. O 2 de maio de 2008, un PET scan mostrou que o seu cancro estendeuse aos seus pulmóns, algúns ganglios linfáticos no peito, peritoneo e o retroperitoneo.
Converteuse, segundo a revista Time, no ano 2.008, nun dos homes máis inflluintes do mundo grazas a este libro.
O 26 de xuño de 2008, Pausch indicou que estaba a considerar a posibilidade de deter aínda máis a quimioterapia, debido aos posibles efectos secundarios adversos. O día 25 de xullo de 2008 faleceu a causa do cancro de páncreas.
Comentarios
a La última lección,
Este libro, para o meu entender,
ten dúas partes ben diferenciadas: a primeira, dende o momento que coñece, por os
médicos, de que padece unha enfermidade terminal e se dispón a arranxar toda a
súa vida, tanto persoal como laboral, poñendo por diante de todo a súa familia,
os seus fillos, a súa muller, etc., e a segunda é a que está dedicada
exclusivamente a exposición da súa derradeira lección como profesor de informática
na universidade onde daba clases.
A primeira parte é a que
máis me gustou, esa serenidade, despois de pasar a primeira impresión, cando
xunto con a súa dona coñecen por un descoido da enfermeira que os atendeu, do
grave que é a enfermidade, esa fortaleza que demostra para preparar e organizar
a súa vida nos poucos meses que lle quedan, deixan ver unha calidade emocional
e unha forma de enfrontarse as circunstancias adversas que lle toca vivir,
cando menos pouco común.
E así o expón en varias
frases que escribe: ”Aunque me resultaría fácil compadecerme de mi mismo, no le
haría ningún bien a mi familia ni a mi mismo”, e tamén como toma a decisión de
como vai ser a conferencia, ante o que puidera pensar o público: ten que ser
unha lección de “como vivir e non de como morrer”, e pon un lema para a súa
última lección: ¿Qué é o que me fai único?. Os soños infantís que cada un temos
e si se cumpriron ou non, el dí que si, e así o explica na conferencia.
Un detalle que para min, demostra como asume con toda naturalidade a súa enfermidae é cando decide levar
o “pañal” para adultos por si o necesita durante a conferencia; dado a idade
que ten en ese momento, 47 anos, e que trate ese tema, así como outros, con
total normalidade, indica a serenidade e a templanza que ten esta persoa.
Na segunda parte transcribe,
máis o menos, a propia conferencia don de se limita a dar “consellos” ou “reflexións” sobre a vida e a forma de
vivila.
É un libro fácil de ler,
quitando por suposto o dramático da situación que representa a propia enfermidade.
La última lección ( Comentario)
Libro de autoaxuda?
Este tipo de libros son denostados pola maioría de críticos por considerar que
é unha forma interesada de axuda, dado que produce uns beneficios que se
xustifican a conta do sufrimento e debilidades humanas. Eu opino que de todos
os libros se aprende algo e cando un precisa axuda, búscaa onde pode e quere.
Na xuntanza que tivemos
sobre este libro, houbo un ton gris e triste, que non é o que pretendía o
autor, que se empeña en explicar insistentemente que non é un libro
sobre a morte, senón sobre a vida, e un
legado para os seus fillos, dado que el non vai estar. Son da mesma opinión. O
libro transmite optimismo, vitalidade, enerxía, gañas de vivir sexa moito ou
pouco tempo e positivismo.
Ten moitas frases
adaptables a calquera situación familiar ou persoal. Eu quédome con esta: A tarefa dos pais é axudar ós
fillos e fillas a cultivar a alegría de vivir e as gañas de perseguir soños.
LA ÚLTIMA LECCIÓN de Randy Pausch
É difícil resumir nun comentario a cantidade de ideas que me veñen á mente despois de ler esta magnífica obra do profesor de ciencias informáticas Randy Pausch.
Este gran informático , en plena madurez, cando xa triunfara na súa vida profesional
como profesor, é invitado pola súa
universidade a impartir a última
lección.
Esta conferencia que ía ser un trámite, na súa carreira, inesperadamente ó declárarselle un cancro de fígado, unha enfermidade terminal , lonxe de desanimalo aproveita esta circunstancia para deixarlle ós seus fillos pequenos un recordo e un legado de ideas , que non poderá facer cando desapareza.
Comprende que pode considerarse un home afortunado por haber vivido os seus soños como
ensinante e pai de familia.
Toda
a vida tivo moi presente que o tempo é finito; témolo que xestionar como se
fose diñeiro. Sempre podemos cambiar de plan, pero sempre se o temos
Crear un bo sistema de arquivo . Delegar , non querer facelo todo .
Reflexiona para enfrentarse á decisión máis
importante da súa vida.
Non falaría da morte , si da vida.
Título da
conferencia “Como conseguir de verdade
os soños da infancia “
Se se encauza a vida polo camiño correcto , os soños virán sos.
Considérase un home que viviu os seus soños ,contaría a súa historia con pixón , falando da alegría de vivir , da honradez , integridade , gratitude da importancia de superar os obstáculos , de aproveitar cada momento e non falaría da morte.
Deixaría a conferencia grabada para que os seus fillos,
pequenos, souberan quen era o seu pai. Pensando en que os seus
fillos non terán pai , deixa un tratado de ensinanzas.
Como o modo de ver a tarefa dos pais, que consiste en animar ós fillos a cultivar a alegría de vivir e ter ganas de perseguir os seu propios soños.
Unha historia real , que trata un problema de rabiosa actualidade, a do cancro , enfróntase á enfermidade con toda naturalidade e procura que lle sirva ós seus fillos pequenos de ensinanza.
A. S .
Ourense Maio do
2019
Apuntes sobre a autora
Almudena Grandes naceu en Madrid en 1960. Deuse a coñecer en 1989 coas Idades de Lulú, XI Premio La sonrisa vertical.
Desde entón o aplauso dos lectores e a crítica non deixou de acompañala. As súas novelas Te llamaré viernes, Malena es un nombre de tango, Atlas de geografía humana, Los aires difíciles e Castillos de cartón, xunto cos volumes de contos Modelos de mujer e Estación de paso e o recompilatorio de artigos Mercado de Barceló, convertérona nun dos nomes máis consolidados e de maior proxección internacional da literatura española contemporanea. Con Corazón helado, escrita cun ritmo absorvente e unha intelixente dosificación das emocións, Almudena Grandes entréganos sen dúbida a súa novela máis ambiciosa, na que, valéndose dunha arquitectura complexa e cegadora, traza un panorama vigoroso da historia recente do noso pais.
Comentarios
Un libro moi denso, que
costa ler. Que mistura situacións de guerra cos avatares das familias e que ven
a evidenciar as trampas e os roubos e tropelías de todo tipo que se cometen cando
non hai xustiza nin autoridade senón só imposición.
É
unha novela sobre a historia, non unha novela histórica, que se desenrola
durante a guerra civil e a 2ª guerra mundial.
Algunhas anécdotas xa as lin en outros sitios, como “Franco está a 4,50
pesetas de taxi del centro de Madrid”, referíndose o cerca que estaban as
tropas franquistas.
Para min son tres historias contadas en un mesmo libro, unidas por lazos
de amizade ou mesmo familiares que por culpa das “inútiles guerras”, ( e
volvemos coas guerras), conflúen nun final inesperado.
Ten algunhas pequenas historias, dentro do libro, que me conmoven, a
relación de Anita e Ignacio, algunha referencia, inda que sexa moi de pasada,
os campos de refuxiados nas plaias do sur de Francia.
E ten algunhas frases para recordar, “El todo es la suma de las partes,
cando las partes se ignoran”, “Una emerxencia es lo que ocorre cando el todo es
mas que la suma de las partes”.
Álvaro un home dividido entre dous pais, o que coñeceu e o que vai
descubrindo, entre dúas mulleres, a que coñece e a que é en realidade.
En resumo, historias de pasións e miserias humanas máis que de feitos
políticos.
- Libro cunha
historia interesante e real. Ás veces intrigante e ás veces pesado. Sobre a
autora, considéroa unha boa escritora.
-Libro para
lectores moi reflexivos e analíticos. Entusiasmoume o debate en torno a el.
- Libro denso e
espeso que non recomendaría para un grupo coma o noso. Agradecerlle á
escritora o seu afán por escribir sobre a guerra civil que parece, aínda
hoxe, un tema tabú.
- A través de
Álvaro, a autora danos a súa visión do complexa que é unha sociedade. A partir
de dúas fórmulas da física, suma das partes e a dos aneis un deles caótico, vai
contándonos como ve ELA a cada personaxe. Eu tiven que ir anotando o nome de
cada un.
Notas biográficas
Autora: María José Rodriguez
Axente de Publicidade titulada, Técnica en Márketing, Diplomada en Relacións Públicas e Protocolo, e Máster en Dirección Comercial e Márketing, pola Escola superior de Negocios Caixanova.
A súa ampla traxectoria profesional divídese, por unha banda, en traballos como formadora de cursos da súa área de espelización en Cámaras de Comercio, Asociacións de Empresarios, Concellos, IFES, institutos universitarios, etc.
Ademais de traballar no Departamento de Publicidade de Radio Pontevedra, foi locutora dun programa deportivo en Antena 3 Radio na devandita localidade, e Directira da Axencia de Publicidade Trazos en Pontevedra, desenvolvendo campañas importantes en toda Galicia para empresas importantes.
Aparecen citas da súa actividade profesional en “Quen é quen na Galicia do 2000”, no Correo Galego, na revista de xaneiro, Economía Galega, 1991, entrevista no apartado “Quen é quen” a Voz de Galicia, 1990.
Neste momento, desenvolve actividades comerciais e publica a súa primeira novela curta Por Amor a Ti, Meu Fillo.
POR AMOR A TI, MEU FILLO
Pequeno
comentario a esta historia ambientada nun pobo mariñeiro de Pontevedra.
Bueu
Relata unha
historia bastante real e algo triste que lle sucede a moitas mulleres , pódese
dicir que hoxe está de rabiosa actualidade.
A historia
está ben narrada entrando pronto a resaltar os problemas que a muller
María padeceu ó longo da súa vida.
Violencia
machista , sexual , psicolóxica, infidelidade separación , divorcio.
Estos
problemas sufridos interiormente en soidade, sen compartir . O fillo entérase
gracias ó diario que ela gardaba con moito coidado. Decubrindo que era tanto o
amor que lle tiña que sufriu toda a sua vida en silencio , de aí o título .
POR AMOR A
TI MEU FILLO
Tamén saen
a relucir certos roles que aínda hoxe padecen moitas mulleres, como ese mito do
príncipe azul, O patriarcado , a sumisión da muller o home e facer todo por
amor, pensando que ese amor vai facer cambiar o marido e por
riba sen verse correspondido.
Unha
historia agradable na súa lectura curta ,pero con moitas ensinanzas no día a
día da nosa sociedade. A familia e nese contexto a relación de parexa .
Seixalbo
10 de marzo do 2019
Por Amor A Ti, Meu Fillo.
Opinións
Non me gustou, tal e como está contada esta historia. Ten moitos detalles que describen os pormenores, e que fan que entres facilmente en situación para entender a problemática de hoxe, con respecto a esta cuestión, dá discriminación que sofren as mulleres en comparación cos homes.
Outra cousa é a historia en si. Por desgraza é unha historia que por repetida resulta moi monótona, e que poderíamos atopar en calquera telexornal ou periódico do país, con outros nomes e noutros lugares, pero co mesmo final. Está contada dunha forma plana e polo tanto non me emociona, puidera ser a crónica dun corresponsal dá Voz de Galicia ou doutro periódico, que manda á súa redacción, como a crónica dun partido de fútbol do que xa coñeces o resultado.
Resumo: Unha historia corrente, monótona, demasiado coñecida, regularmente contada, pero que non me chega a emocionar, quitando por suposto o dramatismo dá propia historia.
COMENTARIO
DO LIBRO:
É un libro moi fácil de ler, feito cun estilo moi utilizado nas redes sociais:
mensaxes curtas e concisas.
Percíbese a sua finalidade didáctica e de concienciación; e tamén o empeño por
chegar a todos os públicos. Nisto último nótase a formación e experiencia
profesional da autora. E explica o seu éxito de vendas.
No aspecto literario, ten carencias propias da inexperiencia da
autora. Como novela, non vexo a historia dunha muller (única), está chea
de tópicos (literarios). Nárranse as situación máis frecuentes e imaxinables
dunha muller maltratada. É todo demasiado telegráfico, pouco artellado. Non hai
espazo para o análise das personaxes ou do argumento.
Por amor a ti, meu filo. ( Máis comentarios)
-Por amor a ti, meu fillo, paréceme
unha novela moi interesante, de feito lina varias veces. Está basada en feitos
reais que aconteceron e aínda hoxe hai moitos casos ó noso redor dos que non
nos decatamos. As veces que o lin acabei chorando. Grazas a María José por nos
vir contar esta historia tan fermosa.
-A min lembroume situacións
similares que vivín cunha amiga e compañeira de traballo. Neste caso era
maltrato físico e a miña amiga tiña unha filla que tivo que soportar todas as
peleas e discusións terribles entre a parella. Non foi capaz de saír da
situación. Acabou consolándose na bebida e morreu soa nun rincón da súa casa.
Tamén chorei ó final coa historia do alzeimer da nai. polo tanto si que me
removeu por dentro.
-A pesar de tratar dous temas moi
duros, o seu relato non me chegou. É de agradecer que a autora viñese e compartise
con nós libro e bica.
-A historia veu ben para comentar
todos os atrancos que sufrimos as mulleres no noso percorrido vital e por
celebrarse o día anterior " O día internacional da muller cunhas
manifestacións tan impresionantes. Algo se segue movendo. Lembro unha frase de
Yoko Ono, ( parece ser que sen ela non existiría a preciosa canción
"Imagine", ese sería o seu gran mérito.) " Cando tes un soño,
non é máis có teu soño, pero cando ese soño é de moita xente, convértese en
realidade." Que así sexa.
-Reafirmoume no importante que é o
tema da igualdad
Notas sobre o autor
As súas obras
foron galardonadas con premios como o "Goncourt", e o
"Renaudot".
A súa
película " Il y a longtemps que je t ´aime." conseguiu o premio
"César" á mellor ópera prima no ano 2.008.
La nieta del
señor Lingh é unha fermosa e sinxela historia que consegue conmover e dar
esperanza ó lector.
La mañana siempre
vuelve,
siempre vuelve
con su luz.
Siempre hay un
nuevo día...
Y un día serás
madre tú.
Comentarios
Ø A esperanza é a que fai que o señor
Lingh e o sr. Lark un día coincidan nun banco e ó final non estean sós ningún
dos dous.
Ø Me gustó mucho.
Ø A emigración, a loita por sobrevivir , o
amor á familia.
Ø Profundo. Unha reflexión sobre o desarraigo,
a soïdade, a importancia de encontrar con quen compartir en etapas tan
tremendas.
Ø Enriquecedor o debate.
Ø Me gustó mucho, pero es muy triste.
Ø Me ha gustado por la realidad que
describe el autor sobre la verdad del ser humano y sobre la existencia.
Ø Tenro e delicado, trata moitos temas,
pero para min o máis salientable é a importancia de ter un amigo.
Ø Hai que aferrarse a algo, a un banco, a
unha boneca...É o único que nos pode manter en pé nas loitas da vida, nas
adversidades.
El Baile, de Irene Némirovsky, foi
editada en Francia en 1930 e traducida ao castelán o en 1986. Instalados
nun luxoso piso de París, os Kampf posúen todo o que o diñeiro pode
comprar, excepto o máis difícil: o recoñecemento da alta sociedade
francesa. Co propósito de obtelo, preparan un grande baile para douscentos
invitados, un magno acontecemento social que para o señor e a señora Kampf
suporá, respectivamente, unha excelente inversión e a soñada apoteose mundana.
Némirovsky condensa en poucas páxinas unha historia onde a difícil relación
nai-filla e a ansia de recoñecemento social fúndense coa paixón pola vida e a
busca da felicidade.
En definitiva,
unha novela que se le dun tirón, que regala unha parodia dos novos ricos e que
logra entreter e ao mesmo tempo facer reflexionar acerca dese odioso mundo das
aparencias.
"El baile" ( algúns comentarios)
Ø Pareceume moi interesante
o que produciu ó final da xuntanza, coas diferentes opinións dos reunidos.
Ø Con respecto ó libro
quero dicir que dan pena todos os protagonistas, poro tamén hai que poñerse no
tempo e lugar no que se escribe o mesmo.
Ø Un detalle que non se
falou e que en realidade explica certos comportamentos, é cando a nena se dá
conta de que entre as tarxetas está a do tapiceiro
Ø No me gustó.
Ø Un libro dunha época
marabillosa e dramática á vez. Non atopei personaxes negativos. Negada era a
súa vida, asomando unha nova época, deixando atrás outro tempo.
Ø Gustoume polo feito de
que me facilitou a súa lectura rápida. Os personaxes ó meu pensar, son o
reflexo dunha época . A falta de afectividade é manifesta na familia. A nena é
un personaxe marcado polo ambiente, a súa carencia non xustifica os seus actos,
pero impacta.
Ø Reflexo dunha sociedade
hipócrita, gris, pero refrexo de moitas vidas.
Ø O libro gustoume
bastante. Vin a miña xuventude refrexada, o que nos oprimían, non de cariño,
non tiñamos liberdade, pero eramos felices. Dáme pena a nena. A nai debía darse
conta de que a filla era unha nena...
Ø Sen ser unha gran obra
literaria, cumpriu o seu cometido: o debate, a tertulia, a conversa arredor
dunha bica.
Foi magnífica a lectura
entreliñas que fixemos as participantes , aplicando a historia ás nosas propias
experiencias. Magnífico!!
Autor: Mito Carro
Reflexións
sobre a lectura
Partindo da
premisa de que eu expreso a niña opinión, e solo iso, quixera expresar o que na
última xuntanza non puiden por falta de tempo, e por non estenderme máis sobre
o que xa se había dito.
1º.- Eu,
non me sinto coa capacidade e a preparación suficiente para, xulgar ou cualificar
o autor do libro, non sei si o libro está escrito coas frases exactas ou non,
si visto desde un punto académico, esta ben escrito ou non, entre outras
cousas, porque si o soubera, tamén sería capaz de escribilo eu mesmo, e non é o
caso. Do que si me sinto capaz e estou preparado para elo é, si me gusta ou non
a forma en que está contada esa historia, ou tamén si me gusta ou non a propia
historia que se conta en ese libro.
Polo tanto,
dado que eu considero que o meu nivel académico é máis ou menos o do resto dos
amigos deste club, eu creo que o xuízo sobre os autores podemos deixarllo os
académicos ou eruditos que entenden en esas materias e os xurados dos grandes
premios de literatura.
No noso
club, que é un club sen grandes aspiracións, creo eu, deberíamos aprender a ler
un libro, e debater, charlar, opinar, parrafear sobre a historia que se conta
en el, ou mesmamente, si nos gusta ou non a forma en que se conta.
Meterse a xulgar o autor, si
o escribiu coas frases perfectas ou non, paréceme un tanto, como mínimo,
atrevido, porque ¿quen me asegura a min que o autor elixiu esta frase ou
palabra e non outra, para describir una situación por un motivo determinado?,
ou simplemente, sen rebuscar no seu intelecto puxo o que se lle ocorreu no
momento?.
Este tipo de afirmacións,
ten una líña moi fina, moi sutil, que se pode traspasar facilmente, e é, o
pasar do coñecemento a pedantería sen apenas darnos conta, moitas veces
pensando demostrar que nós, no noso coñecemento, vemos cousas máis alá do que a
maioría non ve.
A este respecto vou contar
una anédocta que me contaba un mestre de literatura, hai xa anos, que é a
seguinte: En una exposición de pintura dun pintor xa de certo renome, un
crítico de arte que se tiña por moi entendido, preguntáballe ao artista, como
se había inspirado para facer aquel cadro, que a xuízo do crítico tiña tanta
expresibidade “con aquelas líñas rectas que partindo do centro se dirixían o
infinito, marcando a enormidade do cosmos, con aquela forza que impresionaba os
ollos do visitante…”. E o autor do cadro, en un acto de humildade e sinceridade
que o honra, díxolle: este cadro concretamente había surxido o caerlle o bote
da pintura encima do lenzo, e que xa o deixou como estaba, co cal o artista
contestoulle, non sen certa retranca, a todas ás dúbidas que tiña o "sabiondo" crítico.
É un atrevemento, para o meu
entender, xulgar o autor por unha simple líña na que expresa a quen lle dedica
o libro, facendo notar a expresividade da frase ou a forza que teñen as dúas líñas
da que se compón a citada dedicatoria, sen caer nun certo autobombo de
coñecemento da intención do autor, cando posiblemente o autor non quería poñer
máis que o que puxo, “dedico este libro a…”.
Creo eu que, tanto un libro
como un cadro, deberíamos lelo ou velo, un pouco co corazón, e dicir: si nos
gusta ou non como está contada, ou si che gusta ou non a historia que se conta
no mesmo.
2º.- Con respecto o libro
que limos: La nieta del Sr. Linch, a niña opinión é a seguinte: creo que o
señor Linch, debido o acontecemento que, por desgracia, lle tocou vivir, a
caída dunha bomba na súa aldea, dunha guerra que el posiblemente nin sabería
que existía, e que destruíu a súa aldea matando a toda a súa familia, sofre un
episodio de trastorno mental que o leva a pensar que a moneca é a súa neta, e
que de agora en adiante vai vivir solo para coidar da súa “moneca” neta.
Dende ese momento a súa
vontade queda totalmente anulada, e solo fai o que lle mandan, sube a un
barco, xunto coa multitude que o rodea, sen saber para onde, chegando a pensar
que e posible que os maten a todos, e na súa loucura non se preocupa nada máis
de que a súa moneca-neta, que nunca chora, que nunca ten fame, que nunca ten
sono, estea ben, pasando a depender totalmente das persoas que o rodean, pois
por non saber, non sabe, nin a onde vai nin por que, nin para que, tendo solo
un acto, no período que conta a historia, da súa propia vontade, que é cando se
escapa do psiquiátrico onde outras persoas o meteron, para visitar o seu amigo.
Tamén ten un anaco de
lucidez, pero curiosamente en soños, cando durante un soño, leva o seu amigo a
visitar a súa aldea e lle explica polo miúdo como era a súa casa, a súa
familia, os arredores coa famosa fonte, etc, pero que xustamente ao despertar
volve a súa loucura e xa non é capaz de recordar o que soñou.
Dicir que é un acto de
“amor”…bueno… Hai uns anos vivía en Ourense un señor que sempre levaba gorra de
prato e unha gran rama de carballo, na que penduraba unha serie de bombillas
vellas, e outros adornos, a quen lle chamaban “O capitán bombillas”, e desa
guisa paseábase por toda a cidade non permitindo que naide lle tocara a súa
“moneca”-rama de carballo. Non creo eu que fora un acto de amor o seu carballo,
si non que, como o Sr. Linch, na súa loucura ou desarreglo emocional, como
diría seguramente hoxe un entendido, perderon a razón ou polo menos en parte e
esa perda levounos a comportarse de esa maneira, que para eles era a correcta.
Febreiro, 2019
José Manuel Álvarez
Membro de club "Ao redor dunha bica"