COMENTARIO A “EL VERANO EN QUE MI MADRE TUVO LOS OJOS VERDES”

“El Verano en que mi madre tuvo los ojos verdes”, da escritora moldava Tatiana ?îbuleac, é unha novela intensa que explora as complexidades das relacións familiares, a dor e a redención.

A novelista pon toda a narración en boca de Aleksy que, cando escribe ten uns 39 anos, a mesma idade que tiña a súa nai aquel verán no que tivo os ollos verdes e cuxa reminiscencia constitúe o núcleo da novela.

O protagonista explica que empezou a escribir o libro por indicación do seu psiquiatra porque cría que si revivía ese verán de forma cronólóxica, conseguiría volver pintar.

En consecuencia os feitos narrados son de ai catorce anos atras, pero non só referidos a ese verán senón que rememora aqueles feitos da súa vida que marcaron a súa forma de ser: A malleira que dá a outro neno ao que deixa lisiado para toda a vida porque lle di que Mika non é a súa irmá. Isto orixina o seu internamento nun centro de educación especial ata cumplir os dezaoito ano. Pero o feito que marca a súa vida é a morte accidental da súa irmá Mika aos seis anos de idade e a actitude que toma a súa nai ao recluírse na súa habitación durante seis meses, esquecéndose por completo de Aleksy. “Durante aqueles meses a muller que me paríra non me mirou unha soa vez. Recordo como me achegaba a ela chorando e tentaba abrazarme aos seus xeonllos e ela apartábame cun puntapé como a un can piolloso”

Un mozo que non oculta a súa enfermidade e que observa á súa nai como culpable de moitas das dificultades e traxedias da súa vida. A relación entre ambos está chea de reproches e feridas non curadas. Con todo, o verán que pasan xuntos, tras a noticia da enfermidade terminal da nai, serve como catalizador para un proceso de reconciliación e comprensión.

A dureza dos sentimentos iniciais transfórmase nunha exploración da dor compartida e das emocións reprimidas que aos poucos van saíndo á superficie. De súpeto ao fillo xa non lle parece tan terrible pasar o verán nun pobo da campiña francesa xunto á súa nai.

Durante ese verán a mesma ferocidade coa que a reprendía constantemente adquire un significado diferente, pasa a ser devoción.

En canto ao espazo a historia cóntase desde París, aínda que o núcleo desenvólvese nun pequeno pobo ao norte de Francia.

El verano en que mi madre tuvo los ojos verdes” é unha novela intensa que explora as complexidades das relacións familiares, a dor e a redención. A novela é un exemplo máis de destreza narrativa, personalidade literaria e sobre todo do bo uso das emocións.

A prosa é poética e descarnada ao mesmo tempo, combinando unha linguaxe crúa con imaxes líricas que reflicten tanto a dureza das emocións como a beleza nas pequenas cousas.

En resumo, "El verano en que mi madre tuvo los ojos verdes" é unha novela profundamente conmovedora e desgarradora, que nos convida a reflexionar sobre o peso do pasado, as feridas emocionais que levamos e a posibilidade de atopar algún tipo de redención, mesmo nas relacións máis difíciles. Termina la novela con las siguientes palabras “El verano en que mi madre tuv9 los ojos verdes no terminó jamás”

Tatiana Tibuleac, biografía

Nace en Chisináu, capital de Moldavia, o 15 de outubro de 1978, escritora, tradutora e xornalista. Estudou na Universidade Estatal de Moldavia.

Traballou no xornal Flux, de gran difusión en Romanía e como reporteira e presentadora na televisión.

No 2007 deixou o xornalismo e trasladouse a París no 2.008.

Publicou en Moldova o seu primeiro libro, Fábulas modernas, sobre a migración en 2.014.

A súa primeira novela publicouna no 2.017, El verano en que mi madre tuvo los ojos verdes. Esta novela gañou múltiples premios literarios e foi traducida a varios idiomas.

No 2.018 publicou a súa última novela : El jardín de vidrio, que recibiu o premio de Literatura da Unión Europea no 2.019.

É difícil tomar distancia cando se coñece persoalmente ó autor . E sobre todo na primeira novela, baixo a miña opinión, élle imposible ó autor, como neste caso, non volcar nesa novela vivencias, lugares, situacións persoais… da súa propia vida.Seguro que na próxima xa non acontece así.

            Resultoume fácil de ler e incluso pracenteira, a pesar do macabro dos asasinatos que nela se describen, polo humor negro que destila a cada paso.

            O protagonista, Juan, é un personaxe que desenrola unha psicopatía a partir de dous acontecementos que, como di o autor, teñen que ocorrer case ó mesmo tempo: despídeno do traballo e a muller déixao.

            A partir de aí convértese nun home solitario que pretende eliminar as malas herbas da sociedade, sempre baixo o seu prisma.

            Personaxe contradictorio, fala de si memos dicindo que lle gusta contemplar á xente e inventarse a súa vida, pero cando pensa en si mesmo, non o pode facer. E como di o título: non se pode arrepentir porque non cometeu ningún pecado, xa que os asasinados, merecían morrer. Quizais ó final si hai algo de arrepentimento, pero segue esperando o seu castigo ó ser feliz no cárcere coa súa Irene imaxinaria.

-Demasiado macabro, non puisen soportar a súa lectura.

-Custoume, pero acabeino.

-Puiden comprender a Juan, hai demasiada xente que debería morrer.

COMENTARIO A LA NOVELA “ NO HAY ARREPENTIMIENTO SIN PECAD

            Es una novela en la que el autor nos introduce, sin que nosotros nos demos cuenta,  en la mente de una persona  que ofrece una mirada profunda sobre las complejidades morales, la culpa y el perdón que nos lleva a cuestionarnos no solo sobre lo que es correcto o incorrecto, sino también sobre cómo se justifican las acciones a través del prisma del arrepentimiento. Le dice el protagonista a Irina “Créeme que no compensa, el peso de la culpa va a acompañarme hasta que me muera“. Otra frase que demuestra su arrepentimiento la dice en el capítulo 16 “ Y si me pregunto si es real o no (se refiere a su idealizada Irene), pues me contesto que es más real que los motivos que me llevaron a matar a todas esas personas”

            De los dieciséis capítulos de que consta la novela, es extraordinario el último “Quince años después….” En el que Juan hace un repaso a toda su vida delictiva y  nos cuenta cómo ha sido su vida dentro de prisión.

            La estructura interna es secuencia lineal cronológicamente, sin retrocesiones ni futuribles, incluso el capítulo dieciséis con el que finaliza la novela, cuando podría haber sido el inicio de la novela porque, creo, serviría para mantener el interés del lector, al despertar su curiosidad por los hechos anunciados.

            La narración es en primera persona, pero hay dos narradores: en primer lugar, Juan, que es el principal y el protagonista de la novela; el secundario es Carlos, el policía, personaje necesario como antagonista que lleva hacia el desenlace de la novela.  El autor de la novela, con gran acierto, introduce a otros dos personajes activos fundamentales: Irene e Irina. Es curiosa la personalidad que el autor le da a Irene. Al principio real y termina siendo una quimera que justifica para Juan un asesinato.

            Los hechos ocurren en un tiempo real verosímil, salvo el último capítulo que, aunque lo sitúa quince años después de la condena, considero que es un tanto atemporal puesto que dice Juan “sigo a la espera de tener que pagar por los pecados cometidos”

            El autor utiliza un lenguaje sencillo, sin grandes figuras literarias, que hace muy amena la lectura. Aunque hay errores gramaticales de corrección (ejemplo: página 10, mal colocada la coma “Como se puede, ver mi vida…. , debía se Como se puede ver, mi …)

            No podemos decir que es una novela del genero negro, sino más bien creo que es una novela psicológica y así el mismo título viene a indicar que el protagonista no se arrepiente de las muertes que va haciendo, porque para él todos son culpables de algo malo y se la merecían, hasta que descubre el dolor que esas muertes originan en otras personas.

            Me ha gustado y pienso volver a leerla.

O autor

Juan Carlos Prieto, biografía

 

            Naceu en Andújar, Jaén, de formación contable e financieira, reside en Jaén capital dende 1989, onde comezou a traballar nunha Caixa de aforros. As numerosas reestructuracións bancarias lévano, no ano 2.021 a acollerse a un ERE, para, entre outras cousas, ter tempo para escribir un libro.

            Sempre curioso, interesouse polo deporte, as filosofías orientais e os programas de radio en formato podcast, pero sobre todo pola natureza humana e os seus sentimentos.

“ No hay arrepentimento sin pecado” é a súa primeira obra literaria.

A Culpa

María Solar

A culpa está como en tres capítulos diferentes aínda que entrelazados entre si.

A Herdanza.- Amanda convértese, por sorpresa en herdeira universal  dunha persoa moi peculiar por o seu aspecto persoal, por os coñecementos que ten de economía e por ser posuidora  dunha fortuna moi considerable, que ela,  nese momento non sabe, pero que herdará completamente.

A Culpa.- O diario que escribiu Mirta Gondar expoñendo, como unha nena galega, con todo o seu pequeno, pero intenso pasado, se convirte  nunha famosa cantante que triunfa en Arxentina, e que se convirte  nunha multimillonaria, e que quere expoñer como a súa relación coa mellor amiga, confidente e compañeira, que a salvou do seu pai e do proxeneta que as explotaba, Marcela acaba converténdose  nunha amizade tóxica, mala, perxudicial, pero que non pode prescindir  dela.

A Pel.- Este capítulo descúbrenos o cambio de Amanda en Bos Aires, ó tempo que ela vai descubrindo o contido do diario que escribiu Mirta Gondar, e que ten un final total,mente sorprendente, aínda que é lóxico, se non quería que todo se descubrira e se caera como un castelo de naipes, incluído o avogado de Arxentina, a quen lle deixara a maior parte das empresas.

A culpa que se lle pode impoñer a Marcela por acción sería a mesma que se lle pode achacar a Mirta Gondar por omisión.

Esta parte é moi interesante porque, eu preguntaríame se ten a  mesma culpa, Amanda como executora das mortes e Mirta como coñecedora e consentidora.

A personalidade de Marcela é a máis importante da novela con esa trasnformación de amizade en resentemento, chegando mesmo ao asasinato da que foi súa amiga, compañeira e confidente.

Para min é una novela, en algúns momentos moi escabrosa, que trata o mundo da prostitución de menores, o abuso por parte do pai no caso de Mirta Gondar que era, non frecuente pero de certa maneira consentido, aínda que xa non na época recente, pero o argumento en xeral está moi ben ensamblado, con un sorprendente final, que deixa asombrado ó lector, pero que é lóxico se non quere que todo se descubra.

Gustoume a novela e tívome entretido dende o principio ó final.

As protagonistas: Amanda, Mirta Gondar, Marcela.

María Solar , biografía

Nace o 25 de nadal ,do1970, en Santiago de Compostela.

Xornalista, presentadora e directora de programas da RTVG, onde

coordina os programas cultuais e naturalmente escritora, tanto de literatura infantil e xunenil, como para adultos.

En canto á súa formación é licenciada en Bioloxía e xornalista pola Universidade de Segovia, diplomada en Maxisterio e especialista en Información Ecolóxica e Medioambiental, pola Politécnica de Madrid.

Dentro da literatura infantil e xuvenil tivo moito éxito con moitos libros premiados. O máis amplamente premiado foi  O MEU PESADELO FAVORITO, mellor libro infantil en galego, incluído na lista dos mellores libros en Munich.

Outros títulos:

-A verdadeira historia da mosca da tele

-Vou ter un irmán

-Teño uns pés perfectos

Dentro dos libros para adultos, destaca AS HORAS ROUBADAS, e A CULPA, premiado co Xerais do ano 2022.

“MI HERMANA VIVE SOBRE LA REPISA DE LA CHIMENEA”

Curiosamente a novela comeza coa mesma frase que constitúe o título, o que non é frecuente.

O título da novela fai referencia ás cinzas de Rose, que están gardadas nunha urna sobre a repisa da cheminea. Este obxecto convértese nun símbolo poderoso da presenza constante da perda na vida da familia. A repisa da cheminea, un lugar común e cotián do fogar, transfórmase nun recordatorio perpetuo da traxedia, afectando a dinámica familiar e a capacidade de cada membro para seguir adiante.

É unha novela que carece dun argumento propiamente dito. Trátase máis ben de narrar as consecuencias que a morte nun atentado terrorista dun dos membros da familia desenvolve en cada un dos outros compoñentes da mesma e a forma que ten de afrontar esa situación. Inicialmente a vida familiar segue igual porque os pais suplantan á filla asasinada coa súa irmá xemelga. Cando esta, ao cumprir os quince anos, cambia o seu aspecto físico e os seus modais, os pais xa non teñen a Rose e as súas vidas cambian.

A novela explora as repercusións emocionais e psicolóxicas desta traxedia en cada membro da familia, especialmente en Jamie e a súa irmá sobreviviente, Jasmine. Aborda estes temas de perda, trauma e recuperación a través dos ollos dun neno de dez anos, que só tiña cinco anos cando ocorre a morte da súa irmá.

A nai abandona á familia, o pai refúxiase na bebida, Jasmine, a irmá xemelga da morta, faise cargo do seu irmán de dez anos Jamie. E este, como é lóxico, estraña a presenza da súa nai e a súa vida vira ao redor dela. Soña con volver vela. Este desexo orixina os momentos máis emotivos da novela: comida de Nadal, aniversario, non quererse quitar a camiseta que, cree, regaloulla a súa nai, o día da festa dos pais no colexio. Entre estes feitos destaca a actuación dos dous irmáns en Manchester porque, ao ver que a súa nai definitivamente non quere saber nada del, a súa vida dá xiro total: O pai abandona a bebida e volve traballar e asumir o seu papel de pai, Jamie únese máis, se cabe, á súa irmá, “Jas estaba sonriendo y yo también”, é a última frase da novela.

            A estrutura externa componse de 23 capítulos sen denominación concreta de cada un, polo que o lector descoñece calquera referencia ao seu contido o que fai a obra algo monótona ao non espertar interese polo seguinte.

Un dos aspectos máis destacados da novela é a perspectiva narrativa. Ao contar a historia desde o punto de vista de Jamie, Pitcher ofrece unha visión inocente pero profundamente reveladora de como os nenos procesan a dor e a perda. Jamie, que era moi pequeno cando Rose morreu, loita por entender por que a súa familia está tan esnaquizada e por que el non sente a mesma tristeza intensa que os demais.

Este enfoque permite ao lector empatizar con Jamie e a súa confusión, e tamén subliña a capacidade dos nenos para atopar esperanza e resiliencia mesmo nas situacións máis difíciles.

            En canto aos personaxes, en ningún momento, se mal non recordo, dise o nome do pai ou da nai. É un acerto porque se é un neno quen nos conta as cousas o seu pai é papá e a súa nai, mamá.

Outro tema central é a diversidade cultural e o prexuízo. Jamie faise amigo de Sunya, unha compañeira de clase que leva hijab. A través da súa amizade, a novela aborda temas de racismo e xenofobia, especialmente no contexto do ataque terrorista que matou a Rose. Sunya convértese nunha fonte de apoio e comprensión para Jamie, e a súa relación destaca a importancia da empatía e a conexión humana na superación da dor.

            A novela tamén explora a disfuncionalidad familiar. Os pais de Jamie están completamente consumidos pola súa dor, ata o punto de descoidar aos seus fillos vivos. A súa nai abandona á familia, e o seu pai mergúllase no alcoholismo, deixando a Jamie e Jasmine a mercé do seu propio entendemento e coidado. A pesar destes desafíos, a relación entre Jamie e Jasmine fortalécese, mostrando como os lazos familiares poden adaptarse e crecer mesmo nas circunstancias máis adversas.

En resumo, "Mi hermana vive sobre la repisa de la chimenea" é unha novela conmovedora e ben construída que ofrece unha mirada sincera e a miúdo desgarradora para os efectos da dor e a perda nunha familia. A través da voz auténtica de Jamie, Annabel Pitcher presenta unha narrativa que é á vez triste e esperanzadora, lembrándonos a capacidade humana para atopar luz na escuridade e para curar a través da conexión e a comprensión.

Mi hermana vive sobre la repisa de la chimenea , de Annabel Pitcher, Comentarios

•      Nesta novela nárrasenos dunha maneira sinxela e cun tratamento moi actual, a reacción de cada membro dunha familia,que sofre un atentado terrorista. E no que unha das fillas, Rose, morre desfeita en mil anacos.

         A familia está formada por o pai, nai, dúas irmás xemelgas e un neno de 5   nos, que é o narrador e protagonista principal.

         A nai, despois dun periodo de pésima convivencia co pai, que a culpa da  desgracia, fuxe do núcleo familiar, e comeza unha nova vida .

         O pai garda as cinzas da filla nunha urna que coloca sobre a repisa da cheminea  ( de aí o título do libro), sine die. Continúa cos outros fillos e trasládanse a outro pobo a vivir e traballar. Esquece o traballo e dedícase a afogar as súas pe nas no alcohol, desentendéndose da vida dos outros dos fillos.

         A irmá xemelga, adolescente, vólvese anoréxica, cambia de aspecto, colle un mozo pero non esquece a seu irmán pequeño, formando entre eles un dúo de apoio mútuo, aínda que sofre o abandono dos pais. James, o protagonista non entende moi ben o que pasa, pero reacciona cunha         gran madurez aceptandoo que lle ocorre cunha gran intelixencia emocional.

         A súa mascota , un gato, Roger, e a súa irmá danlle o afecto que precisa neses duros momentos da súa vida.

         Na escola sofre acoso . Unha nena musulmana axúdalle neses trances.O que supón un problema de conciencia para o neno.

         A vida segue transcorrenso con esperanza na volta da súa nai, pero iso non  ocorre. A nai desaparece practicamente da súa vida.

         Perden pois un membro da familia, pero pouco a pouco os tres membros que  quedan conseguen reiniciar unha nova vida, cun final feliz, dentro do que cabe.

         Hai moitos temas que toca : o terrorisma islámico, o acoso escolar, a separación dos proxenitores...

         Magnífico libro que se pode ler a calquera idade. Moi interesante para o      periodo adolescente.

 Mi hermana vive sobre la repisa de la chimenea

Annabel Pitcher (Biografía )

Annabel Pitcher (1982) naceu nunha aldea de West Yorkshire (Inglaterra), rodeada de moito campo, moito verde e máis ovellas que persoas, dicía nunha entrevista pola presentación dun dos seus libros. Gústalle estar rodeada de natureza e na actualidade vive en Yorkshire, co seu home e os seus catro fillos.

Xa de pequeña gustáballe escribir, sobre todo contos. Na escola a materia coa que máis disfrutaba era o inglés. As súas afeccións eran e seguen sendo, a interpretación e o baile, incluíndo ballet clásico e claqué, dos que recibiu formación; tamén lle gusta a música e foi a clases de violín e piano.

Graduouse en Filoloxía Inglesa na Universidade de Oxford. Un dos seus primeiros traballos foi nunha televisión, tamén impartiu clases de baile nos fins de semana e foi relacións públicas, ata que decidiu capacitarse para ser profesora de inglés e dedicouse ao ensino en secundaria durante varios anos.

Escribiu o seu primeiro libro, Mi hermana vive sobre la repisa de la chimenea, nun ano sabático que pasou co seu home viaxando por varios países. A idea do libro veulle nun albergue xuvenil en Ecuador. Di que o escribiu en cadernos comprados nos países polos que pasaban. Cando chegou de volta a Inglaterra trascribiu e editou a novela, antes de buscar unha editorial para a súa publicación.  Despois, todo foi moi fácil. Encontrou editor e xa non parou de traballar no que máis lle gusta. É unha autora con moito éxito entre públicos de todas as idades e os seus libros están traducidos a 25 idiomas.

Actualmente é editora independente na Cornerstones Literary Consultancy, é mentora literaria para Jericho Writers e comenta libros infantís para The Guardian.

Seica se levanta de madrugada, ás catro ou ás cinco da mañá, e gústalle escribir nas primeiras horas do día e na sesta. Goza entre os seus personaxes, creando historias, e tamén nos encontros cos seus lectores, falando das súas novelas e dos libros de outros autores.

Os seus libros

Mi hermana vive en la repisa de la chimenea (2011). Recibiu o premio Branford Boase ao debut máis destacado, o premio Hull o premio Betty Trask.

Nubes de kétchup (2013). Recibiu o premio Edgar e un Waterstone de Literatura Juvenil.

El silencio es un pez de colores (2015). Nomeada á medalla CILIP Carnegie.

The last days of Archie Maxwell (2017)  Aínda sen traducir ao castelán. Nomeada á medalla CILIP Carnegie.

¡Feliz cumpleaños, Perro! Y Gata (2022). Libro con ilustracións de Fabi Santiago.

COMENTARIO PERSOAL SOBRE A NOVELA “UN AMOR”

Esta novela non ten ningunha trama que inclúa unha exposición, un nó e un desenlace. Simplemente cóntanos a unión e a compracencia entre a nai e os seus tres fillos, sobre todo despois de que se separara do seu pai.

O espazo temporal redúcese a un día no que ocorren tres acontecementos: o aniversario da nai, o casamento dunha filla e a morte do pai. A partir dese momento, o narrador evoca acontecementos previos e expón aqueles feitos que explican o comportamento da nai, que é a propia protagonista.

Na novela hai unha protagonista que é Amalia, unha nai que se fai querer pola súa forma de ser, pola súa vida non moi feliz e pola súa  preocupacion polo ben dos seus fillos. Ademáis hai tres personaxes principais que conforman o tecido da novela: Son os seus fillos: Fer é quen dá voz a todos os demais, Emma dá unidade á novela xa que a súa voda é o motor que move os fíos. Silvia representa á filla que non admite que a súa nai se vaia facendo maior coas súas doenzas, por iso a recrimina, pero sempre por cariño.

O narrador é o propio fillo e a narración faise en primeira persoa.

Con estes ingredientes “Un Amor” é unha novela que encandila pola súa capacidade para explorar as complexidades do amor e das relacións familiares cunha sensibilidade única. A través da voz íntima e emotiva da súa protagonista mergullámonos nun mundo onde os lazos familiares se entrelazan coas vicisitudes da vida cotiá, creando un tecido rico en emocións e vivencias.

O autor fai unha narración que destaca pola súa profundidade psicolóxica e a súa capacidade para captar os matices da condición humana. A historia de amor entre Amalia e o seu marido, así como a relación entre Amalia e os seus fillos, preséntase cunha autenticidade que conmove e cun realismo que resoa no lector.

Un dos aspectos máis destacados da novela é a forma en que Palomas aborda temas universais como a dor, o perdón e a redención. A través da historia de Amalia, a autora invítanos a reflexionar sobre a natureza do amor incondicional e a capacidade de curar feridas profundas a través do tempo e da comprensión mutua.

Ademais, a prosa de Palomas é exquisita, cunha cadencia poética  que envolve ao lector e o transporta ás paisaxes emotivas dos personaxes. O seu estilo evocador e lírico crea unha atmosfera íntima e evocadora que se sostén ao longo de toda a novela.

En definitiva, “Un Amor” é unha obra conmovedora e profundamente humana que invita ao lector a mergullarse nas complexidades do amor e da familia. Coa súa maxistral prosa e uns personaxes inesquecibles, Alejandro Palomas achéganos unha historia que perdura moito despois de pechar o libro.

 Un amor de Alejandro Palomas ( comentarios)

         Un fillo, Fernando, narrador da novela, vai desgranando a vida familiar : nai, dúas irmás e a del mesmo nun día en que teñen lugar tres acontecementos: a voda da súa irmá , o cumpreanos da súa nai e o falecemento do pai.

         A verdadeira protagonista, ademais do narrador, é Amalia, pola que Fer mostra unha gran tenrura. Muller que non tivo unha vida fácil dende a súa infancia por ser albina, un matrimonio típico de home autoritario e infiel, do que finalmente se divorcia, unha nai maior, cos problemas derivados da idade : esquecementos, pequenos desvaríos, problemas de memoria, rarezas, uso de palabras inadecuadas... nada raro nin extraordinario que nos permita pensar nunha gran novela de acontecementos extraños, todo o contrario, o cotidiano, as cousas que lle poden pasar a calquera núcleo familar. Ó redor de mamá seguen xirando as personalidades de Silvia, Enma ( as súas irmás ) , Inés, a tía, e as lembranzas da avoa Esther.

         Continuamente, o autor está cambiando o relato no tempo, sin que iso cause  gran trastorno no lector, porque sempre trata sobre o mesmo: acontecementos normais relacionados cos personaxes. Ás veces, deixa unha frase en suspenso, e o lector espera ilusionado que ocorra algo q ue o sorprenda, pero non é así.

Conclusión: relato falto de emoción e intriga, pero con abundante expresión de sentimentos de amor e tenrura. Fer convértese tamén nun personaxe principal  por ser capaz de mostrar esa tenrura coa que vai englobando todo o relato.

         Alejandro Palomas ( biografía)

         Alejandro Palomas naceu en Barcelona no 1967. Licenciado en Filoloxía Inglesa, ten un máster en poética polo New College de California.

Compaxina incursións no mundo do xornalismo, coa escrita de poesía , novela e a tradución de importantes autores.

Como novelista publicou, entre outras as seguintes novelas:

El tiempo del corazón, El secreto de los Hofman, El alma del mundo, El tiempo que nos une, Un hijo ( premio Nacional de Literatura Xuvenil)

Un amor ( premio Nadal 2.018), que forma parte dunha triloxía: Una madre, Un perro e Un amor...

As súas obras foron levadas ó teatro e ó cine.

As súas temáticas son os problemas que trae consigo a incomunicación e os problemas familiaress.

         No ano 2.022 denunciou que foi obxecto de abusos sexuais ós 8 anos por parte dun relixioso e profesor do colexio de La Salle. Esta denuncia tivo moito que ver co impulso á investigación sobre a pederastia na Igrexa encargada ó Defensor do Pobo. Esta experiencia divulgouna no libro : Esto no se dice ( 2.022)

COMENTARIO A “CITA  COA PAIXÓN”

A cita coa paixón" é unha novela do xénero romántico, aínda que cun fondo de novela negra, que nos transporta a un mundo de emocións intensas e encontros apaixonados. Cunha prosa cativadora, o autor métenos na historia dos seus personaxes, que se enfrontan a dilemas emocionais e desafíos persoais que os levan a buscar a realización no amor e a paixón. Para entendela novela debemos situarnos na sociedade de Inglaterra do século XVIII.

Para min a novela ten catro momentos culminantes que dan unidade á obra:

         O primeiro, o encontro casual entre Nell e Julian, que implica unha voda inmediata, sen coñecerse os contraentes. Empezan a súa vida de cónxuxes de forma titubeante, pois ela sente que non se coñecen de nada e necesita tempo para afacerse a Julian.

         O segundo, capítulo 12, a noite que ela ten unha dos seus horribles pesadelos, e ambos sucumben á súa mutua atracción. Entón o matrimonio coñécese aos poucos...aínda que a Nell dóelle que Julian non deixe de pensar na súa muller falecida, e cre que a segue amando. Julian non a saca do seu erro, e namórase dela, pensando que Nell non sente o mesmo. Falta de comunicación.

         Terceiro, o pesadelo que ten Nell sobre o asasinato dunha moza e o descubrimento do seu cadaver ao día seguinte, feito que pon en garda a Julian porque sabe que a súa esposa está en perigo e empeza a búsqueda da mazmorra.

         Cuarto, o rapto de Nell por Sophie e Raoul e a procura desesperada de Julian para atopala. Dá orixe ao desenlace da novela.

         En relación aos protagonistas, Nell e Julián, están moi ben definidos e cabe destacar a paciencia que teñen o un co outro, e os enredos que xorden por non falar con sinceridade entre eles. Aos demais personaxes, a autora sabe encaixalos perfectamente co seu papel na obra. É de destacar a relación entre Julian e dous curmáns seus: Charles e Marcus. Co primeiro lévase mal, por un pasado sombrío. Co segundo, lévase estupendamente. Charles e Marcus aparecen bastante na novela, converténdoos en dous secundarios moi rechamantes. O mesmo ocorre co malvado Tynedale e co misterioso asasino que arrasa a rexión. Tynedale é un vilán sen graza, o típico cazafortunas que é engreído e busca o camiño máis fácil e sucio para conseguir o que quere. En canto ao asasino, home cruel desapiadado que fai sospeitar de todos, a autora non explica o motivo da conexión entre o asasino e Nell e o por que deses pesadelos, que Nell ten ao longo de toda a historia e que nunca se chega a saber o seu motivo, xa que son unha parte importante desta historia e da súa resolución final.

         A través de xiros inesperados e unha trama ben elaborada, a novela mantennos en suspense, desexando descubrir que sucederá a continuación. Os personaxes están habilmente desenvolvidos, con profundidade psicolóxica que os fai sentir reais e próximos ao lector. Ademais de ser unha historia romántica, "A cita coa paixón" tamén aborda temas universais como a procura da felicidade co que se ten, a superación de obstáculos e a importancia do perdón e a redención. En definitiva, é unha lectura emocionante que te deixa reflexionando sobre o poder do amor e a capacidade do ser humano para atopar a plenitude no medio das adversidades.

         Persoalmente non é unha novela para recordar, más ben serve para pasar o tempo lendo sen preocupacións.

  Cita con la pasión,   de Shirlee Busbess, comentario

“Cita con la pasión” paréceme unha gran historia de amor, tendo en conta que os dous protagonistas principais da historia, desconfiaban un do outro, en canto á sinceridade no comportamento de cada un.

Ese tercio central da novela, ese ir descubrindo o comportamento e a sinceridade, inda que había moita desconfianza por diversos motivos, pero principalmente celos, e ese acercamento e afianzamento no amor, de cada un dos dous, é una forma moi bonita de namoramento total e que produce moitos sinsabores ó comezo, pero ó longo, unha satisfacción enorme.

Agora ben, a novela ten moitas lagoas;

¿Quen eran as mozas que o asasino tiraba por aquel burato da mazmorra do castelo?

¿Como en soños chegaba, a moza, a recoñecer o asasino?

¿Por que o asasino escolle,para matala á muller e non ó curmán, sendo a mellor forma de acabar co problema, se o tal problema era non ter un herdeiro para poder quedarse el co título e coa herdanza?.

Creo que o primeiro tercio e o terceiro poderían eliminarse ou polo menos recortarse, e quedaría unha novela de amor perfecta.

Por outra parte, esta novela tamén nos recorda o sometemento , chegando a extremos inconcevibles, da muller ó home dunha forma brutal e total. Os pais, comerciaban cos seus fillos como se foran obxectos de pouco valor, e non xa na idade media, senón bastante máis recente. Hoxe sería impensable.

Gustome a novela  nese tramo da mesma, o tercio central.

O final era bastante previsible, como en todas as novelas rosas.

O primeiro tercio foi para poñer ó lector en situación, aínda que moi lento e aburrido; O asasino verdadeiramente tiña “un motivo” para matar ó seu curmán ou á muller, pero ¿para asasinar ás outras mulleres?

¿Quen eran as outras mozas que morreron asasinadas na mazmorra do castelo?

Pode ser que a protagonista fora lembrando dende que a tirara por o barranco, pero entón non tiña nada que ver co seu curmán.

Eu nunha puntuación de 10 daríalle un 5.

Cita con la pasión ( comentarios)

•      Como escritora de  novela romántica, Shirlee Busbee debe ser o non vai máis.

O malo é que a min non me gusta a novela romántica, aínda que teña tintes de noveva histórica polo da ambientación.

Tampouco me gusta esta precipitación de acontecementos, o rápido que se namoran, a rapidez da voda, a mestura de fantasía e realidade como son os soños da protagonista mesturados coa realidade dos secuestros, torturas e asasinatos.

De todas formas entendo que para quen lle guste a novela romántica, esta escritora lle fascine. Os amores apaixoados, a intriga, o suspense, sensualidade, encontros e desencontros, dúbidas nos amores entre os amantes... Shirlee Busbee sabe urdir unha trama que encandile os corazóns.

Shirlee Basse ( Biografía)

         Nace esta escritora en Estados Unidos, (San José, California),  no ano 1941.

Inicia os seus estudos no Instituto Kentri de Marrocos. Seu pai era oficial da armada americana e estaba destinado alí.       

Rematados os seus estudos, traballou como diseñadora un tempo, e no ano 1977 publicou por primeira vez.

É autora de novela romántica ( 16 publicadas), e está moi ben considerada dentro deste xénero romántico con contexto histórico.

Está traducida a moitos idiomas e vendido 9 millóns de exemplares.

Recibiu varios premios e ingresou no Hall da Fama de “asustos do corazón”.

Algúns títulos:

Háblame de amor,

Mientras duerme la pasión,

No engañes a mi corazón,

La rosa de España, ambientada por suposto en España e con excelentes críticas,

La amante cautiva, cunha fuxida, barco corsario, capitán pirata, cautiverio e namoramento en cautiverio...

COMENTARIO PERSONAL

EL ANCHO MUNDO (Pierre Lemaitre)

A miña opinión persoal nace dunha contradición: Por unha banda, a pesar do extenso da obra, en ningún momento perdín o interese na súa lectura. Doutra banda non hai unha liña argumental única coa súa correspondentes exposición, nó e desenlace. Cando se acaba de ler a novela, un queda como esperando máis. Ta lvez esta sexa a intención de Pierre Lemaitre para completar unha triloxía ou tetraloxía e que o lector quede enganchado á serie. A novela en si é unha especie dun poutpourri de historietas que se centra na familia Pelletier, un matrimonio e os seus catro fillos que teñen unha fábrica de xabonería en Beirut. Os fillos terminan marchándose do lugar e vivindo diferentes situacións correlacionadas.

Esta novela é a primeira do que planea o autor como unha tetraloxía de «Los años gloriosos», período comprendido entre 1948 e 1975.

Ten unha estrutura externa desconcertante porque o autor divídea en tres partes  e un epílogo cun total de 49 capítulos:

A 1ª, Beirut, Marzo de 1948 cos capítulos 1 ao 17;  a segunda parte, Saigón, setembro de 1948, comprende os capítulos 18 a 33 e a terceira parte, París, outubro capítulos 34 a 48, outubro de 1948.

Con todo a acción desenvólvese indistintamente en calquera dos tres lugares. ¿Por que o autor fai esta división? Creo que o fai porque o punto culminante desa parte ten lugar nesa cidade. Na primeira (Beirut): a procesión do mes de marzo;  A segunda, Saigón, porque é onde se desenvolve toda a historia de Ettienne e é o centro da corrupción co tráfico das piastras, por último na terceira, París, porque nesta cidade desenvólvese a vida de tres irmáns e prodúcese a explosión final na vida dos Pelletier.

O autor con bastante frecuencia anuncia nunha simple frase algo que se vai a desenvolver con posterioridade. Isto é posible porque o narrador é unha terceira persoa allea aos feitos que conta de forma omnisciente e coñece o pasado, o presente e o futuro, así como a intimidade dos personaxes.

En relación cos personaxes o autor descríbeos de tal forma que se acaba querendo a toda a familia, excepto á odiable Genevieve.

Para Jean queda un papel curioso e que entronca coa pericia de Pierre Lemaitre na novela negra. É un criminal compulsivo que compensa mediante os seus crimes a mulleres a súa enorme fraxilidade persoal, baseada na súa nula confianza en si mesmo que lle leva a ser un personaxe submiso en especial da súa muller que o maltrata.

Helene xoga o papel da adolescente que se rebela e escápase de casa dos seus pais, e márchase, tamén, a París, onde o seu potencial transgresor que xa empezara cunha tormentosa relación cun profesor 20 anos maior que ela, intensifícase ao xuntarse con xentes metidas no mundo da droga.

Os outros personaxes están perfectamente situados na novela e reflicten os vicios  daquela sociedade, especialmente o papa Loan, proliferación e importancia das seitas en Indochina.

A linguaxe empregada por Pierre Lemaitre é sinxelo, sen grandes alardes literarios como é normal nun escritor tan próximo ao lector.

É destacable a forma de escribir do autor que con frases curtas e contundentes pinta de forma certeira a forma de ser dos personaxes (Pierre é psicólogo).

Atopei algunhas contradicións ao longo da obra. Quizá a que máis me chamou a atención foi que no capítulo 1 di “Jean e Genevieve non volveron ter relacións íntimas” e, precisamente, a novela acaba comunicando Genevieve a Jean que está embarazada.

Noutro momento dinos que FranÇois aprobou o exame de ingreso e, ao final, a través da confesión de Louis sabemos que nin se presentou.

Outra sorpresa que nos dá o autor é a impunidade de Jean fronte aos asasinatos que comete. Como non se van a investigar os asasinatos cometidos por Jean? Excepto no da señorita Lampson que lle dedica varios capítulos porque é a razón que serve para destacar o papel de FranÇois.

CONCLUSIÓNES:

1ª.- Trátase dunha saga familiar, polo que se tecen vínculos entre todos os personaxes para restaurar  un destino colectivo representado pola familia Pelletier.

2ª.- Antes como agora, os pais fan o imposible para buscar o que cren que é o mellor para os seus fillos, pero respectando a vontade de cada un.

3ª.-  As nais son as persoas que mellor entenden aos seus fillos. Angele dóelle a marcha dos seus fillos, pero á hora da verdade, envórcase na súa axuda, especialmente con Ettienne: As mulleres (a súa nai, a súa irmá Hélène) adorábano; os homes (François, Jean) queríano, pero desde a distancia. Quedaba o seu pai, o seu mellor público, que llo perdoaba todo, que o quería cunha brusquidade e unha torpeza que se traducían en dolorosa impotencia.

 El ancho mundo (Outro comentario)

Nunca había leído nada de este autor.  Empecé a leer  la novela y se me hizo pesada, para mi gusto  pesada y larga, sobran bastantes páginas,  sobre todo al principio. Pasado algún tiempo la novela empezó a engancharme.        

Me gustó mucho como trabaja los personajes, están muy bien trabajados, como se mete en los lugares en los que está describiendo, París, Beirut...Me parecía estar viendo eses lugares.

 Al ser la novela tan larga se me hizo bastante dura. Tiene también muchos toques de humor, de sarcasmo.

En general la novela me gustó. Si no tuviera que leerla la hubiera dejado, pero como tenía que leerla, al final me enganchó y me gustó. Me sorprendió el final. . Volveré a leer cosas de este autor, si son de este estilo.

EL ANCHO MUNDO, comentario 

El ancho mundo de Pierre Lemaitre atrapoume,  e a pesar da súa dureza, resultoume agradable de ler polo ton do relato, natural e sen morbo. A trama dos feitos fai que a historia resulte dinámica,entretida, e a pesar do contido a lectura fíxoseme entretida.

A historia transcorre en Beirut, Saigón e París cun fondo de corrupción xeneralizada.

Os Pelletier, protagonistas da historia, rexentan unha fábrica de xabrón en Beirut. Forman a familia o matrimonio e catro fillos: Jean, François Ètienne e Hélène.

Os pais viven para os seus fillos, marcando unhas espectativas, que se ven incumplidas, producindo certa sensación de fracaso como pais. Mais sempre os axudan, respectando as súas decisións, na sombra, a vida de cada un deles.

Pese ás diferenzas persoais, a familia únese nas adversidades e desgrazas, mostrándose solidarios, leales e íntegros, virtudes que soan nos membros da familia.

Destacaría outros personaxes: Geneviève, a muller de Jean, un personaxe moi atractivo, Raimond, profesor de Hélène, coa que mantén unha relación un tanto tóxica.Nina, que aparece ocasionalmente na vida de François e que me intriga... E Loan que me resultou moi inquietante e moi perigoso.

A corrupción, intriga e manipulación están moi presentes.

Sorpréndeme o final, aínda que , pensándoo ben, previsible. Pode ser a foto de familias presentes na nosa sociedade, segredos ocultos, inseguridades, fraudes...tamén existen.

AL OTRO LADO DE LA TEMPESTAD

COMENTARIO

A primeira impresión é que nesta novela podemos distinguir tres argumentos: as  vivencias dun xornalista que pasa un mes de vacacións en Muxía, unha intromisión ao mundo fantástico da Atlántida e unha historia de novela rosa. Todos eles están perfectamente entrelazados de xeito que a trama é única e cada secuencia está relacionada co todo.

No primeiro podemos destacar a amizade que o protagonista consegue con Bolí, un personaxe ao que lle cambia a vida e que está presente en toda obra.

No segundo introdúcese outro personaxe que representa a parte fantástica que contén a novela: Nabor de Baio, sobrevivente dun tráxico naufraxio que fai soñar a Diego con un mundo mergullado no mar.

No terceiro actúan os dous personaxes principais do relato que jpodrían constituir por si solos una trama; María e Diego.

A novela estrutúrase en 21 capítulos dos que os 19 primeiros coinciden cos días do mes e conteñen, coma si fose un diario, as vivencias do protagonista, destacando entre elas a que refire o descubremento do tráfico de drogas que facía Kay, ainda que eu creo que este asunto servelle ao autor para justificar que María rompa con Kai e se enamore de Diego. 

No cápitulo 19, 19 de agosto, o mais extenso da novela, o autor cóntanos a preparación e desenvolvemento da misteriosa viaxe de Diego e María ao mundo fantástico da Atlántida, despois de pasar “Al otro lado de la tempestad, como lle ocorrera no seu momento a Nabor de Baio.

O Capítulo 20, sen data concreta, o autor dedícao a describir, na parte utópica, a estancia marabillosa dos protagonistas na Atlántida.

E no capítulo 21 e último, que comprende os días 26 e 27 de agosto, o autor ´descobre  o triplo desenlace da novela:  O regreso dun soño que quedará no mundo dos mitos “dificilmente podrá ser compartida por la humanidad; nos tacharían de locos” dice María.

Tamén se descobre o desenlace da relación entre Diego e María, coma se dunha novela rosas se tratáse.

Diego e María regresan xuntos a Madrid como parella que van a vivir xuntos, deixando en Muxía a dúas persoas moi queridas: a Nai de María e Boli, un novo home gracias a Diego.

A novela xira ao redor de tres personaxes: Diego, María e Bolí. Os demais só serven para enredar a trama (Nabor de Baio, Kay, Conrado Martí, Carmen).

O narrador é o propio protagonista, Diego, e utiliza frecuentemente o diálogo cos demais personaxes principais, para conseguir fluidez ao relato.

A narración ten unha secuencia lineal, sen facer retrospecciones nin anticipacións, aínda que opino que hai un desliz: cando Diego acaba de coñecer a Nabor de Baio, nas mesmas rocas di “Al preguntar quién era, alguien dijo: Nabor de Baio”. O nome dese personaxe debía coñecelo cando pouco tempo despois ten un dialogo con María e podía preguntarlle a ela o nome.

En canto ao estilo, tal como confesara o autor, utiliza unha linguaxe sinxela, sen grandes recursos literarios nin abuso de palabras cultas. Quizá debería facer uso máis frecuente da lingua galega e non só cando Boli di alguna que outra arreboutada. Gustoume o uso do diálogo cos personaxes porque fai máis fluído a linguaxe.

Cando acabei de ler a novela fíxenme a seguinte pregunta  ¿Podería ter outro título no canto de “Al otro lado de la Tempestad?

Creo que o título é moi adecuado porque a viaxe de Diego a Muxía ten lugar despois da tempestade de que Laura, sen motivo aparente, deixáseo na estacada. O novo amor con María xorde despois da tempestade da detención do seu noivo por narcotraficante e asasino. O soño de Diego de coñecer a Atlántida realizase despois de atravesar a gran tempestade e finalmente, a gran amizade con Bolí nace tras a tempestuosa vida que levaba Bolí.

Conclusión: A novela gustoume pola súa facilidade de lectura, a súa linguaxe sinxela e porque os personaxes fánsenos próximos.

Non me gustou que o autor fose tan estando na parte descritiva da Costa da Morte; creo que non achega nada importante á novela, porque as historias narradas poden suceder en calquera outra parte sen perder nada de interese para o lector.

En cando ao contido manda varias mensaxes: Á veces a xente só necesita un pouco de agarimo e respeto para ver a vida doutro xeito; A xente pode ter os seus soños ou ilusións e non por iso debemos xulgalas como anormais tal como Diego lle responde a Nabor de Baio “Son nuestros comportamientos y nuestros miedos los que nos hacen diferentes a los ojos de los demás”

E finalmente poder gozar cunha novela escrita por un veciño e amigo, sorte que nos teñen otros.

Al otro lado de la tempestad.

Acabamos de ler a novela “Al otro lado de la tempestad” de Mario González Sánchez. Ó ser o autor novel e ademais veciño e amigo, témome que me faga ser un tanto benévolo na niña reflexión sobre a novela. De todas formas intentarei ser honesto comigo mesmo.

A miña opinión é que puideran ser catro historias diferentes, que me custa moito ensamblalas entre si; unha historia de amor que se ve xa desde o primeiro día que chega Manuel ao apartamento. Outra a relación que ten Diego con aqueles habitantes da vila que teñen unha característica especial, da que se podería sacar moito máis zume. Unha descripción xeográfica da Costa da Morte, na niña opinión moi sinxela e rápida. E unha historia de ciencia ficción que xa depende da fantasía do autor. Creo que, engadíndolle a cada historia 10 ou 12 páxinas teriamos unha novela completa e encaixarían mellor unhas historias coas outras collendo a propia novela máis corpo e profundidade.

Estou seguro de que calquera delas daría para unha novela en si misma.

Nas dúas novelas que lin do autor, teño este problema, as historias de ciencia ficción resúltanme difícil de conectalas co resto da novela.

De todas formas “Al otro lado de la tempestad” gustoume bastante máis que a anterior do propio autor.

Ánimo, amigo Mario, estás no camiño, xa me parece moi importante que un “técnico” escriba esta novela e máis con este nivel. Estamos esperando por a seguinte, que seguro nos fará pasar un momento feliz coa súa lectura.                                                   

                                                                  Decembro -2023

Biografía

Mario González Sánchez, (biografía)

Nace en Seixalbo,Ourense, no ano 1959.

Foi profesor de Equipos Electrónicos de F.P. e colaborador co Centro de Formación do profesorado, impartindo cursos de novas tecnoloxías, sempre na cidade de Ourense.

Aínda que adicado profesionalmente a aspectos técnicos, sempre tivo unha intensa actividade cultural.

No ano 2.003 puxo en marcha cometadigital.com, un portal de contidos plenamente culturais, que administrou durante 10 anos.

Os últimos anos adicouse con máis intensidade á composición musical: Voces del Medievo, El camino de Santiago, e A Costa da Morte.

No ano 2.003 presentou ó premio Planeta a obra La Huella del Camino, quedando finalista.

Ten escrito pequenos relatos, xénero literario no que se atopa moi cómodo.

As súas últimas novelas son: El laberinto del recuerdo (2.021) e Al otro lado de la tempestad( 2.022), na editorial Hades

            Con data 18 de novembro deste ano 23, tivemos a satisfacción de recibir na A. C. Agromadas, e organizado polo seu club de lectura “Ó redor dunha bica”, ó noso veciño Mario González Sánchez. O motivo foi a presentación da súa 3ª novela, Al otro lado de la tempestad. Recibímolo con moito agarimo e felicitándonos de ter no noso pobo, Seixalbo, a un escritor que vai xa pola  3ª novela e que foi finalista no premio Planesta(2.003), co título " La huella del camino". O acto foi moi entrañable, rodeados da súa exposición de fotografía sobre a Costa da Morte, lugar onde se desenvolven os feitos, puidemos escoitar todo o percorrido que Mario fixo por esa zona e un fermoso poema que escribiu sobre o relato.

         Moitos éxitos, Mario, benvido ás nosas lecturas e que sigas traballando na creación literaria e outras artes.

 Club de lectura "Ó redor dunha bica".

COMENTARIO A “LOS ASQUEROSOS” 

En primeiro lugar, é innegable que “Los asquerosos” é unha novela que se afasta das convencións literarias e que busca romper coas expectativas do lector. Santiago Lorenzo aposta por un estilo narrativo crú e directo que pode resultar ofensivo e profano para algúns, pero que tamén aporta autenticidade á historia. Persoalmente, creo que utiliza unha linguaxe bastante obscena que non engade nada e que ás veces provoca rexeitamento no lector.

O protagonista, un home que decide vivir nunha casa abandonada no medio da nada, emprende unha viaxe existencial cara ao autodescubrimento e a confrontación coas súas propias limitacións. Isto ofrece unha oportunidade para explorar temas importantes como a soidade, a alienación e a busca de sentido nun mundo cada vez máis axeo.

Porén, a novela tamén ten os seus retos. A narración pode ser excesivamente burda e grotesca ás veces, o que pode resultar perturbador e alienante para algúns lectores. Ademais, o estilo de escritura pode parecer fragmentado e desordenado, polo que é difícil mergullarse na historia. A trama desenvólvese lentamente e ás veces parece carecer dunha finalidade clara, o que pode frustrar a quen busca unha narración máis convencional e estruturada.

En definitiva, “Los asquerosos” é unha obra que desafía as normas literarias e que busca provocar unha reacción visceral no lector. Algúns apreciarán a súa valentía e orixinalidade, mentres que outros terán dificultades para conectarse debido ao seu estilo cru e a súa narración fragmentada. Persoalmente, non me resultou agradable. Abusa de palabras que rozan a novela pornográfica, é unha novela que pode xerar fortes reaccións, tanto positivas como negativas, e o seu valor como obra literaria dependerá en definitiva da vontade do lector para explorar territorios narrativos pouco convencionais e desafiantes. .

Adoita usar o negativo para resaltar o positivo, por exemplo "Brambleclaw tornouse máis tranquilo e menos inseguro sobre o seu covil (podería dicir "máis seguro",

En canto ao narrador, ás veces parece transmitir o que lle di Manuel pero outras se mete demasiado na intimidade do protagonista.

No capítulo 12 nárranse as mellores aventuras e medios de subsistencia de Manuel.

No capítulo 13 recolle reflexións sobre o contido e a felicidade da soidade.

O autor fai unha afirmación FÓRA DE LUGAR E DE MAL GUSTO: “os poucos logros da súa vida anterior foron como o da castidade na fe cristiá: un logro custoso, que mellor se salvaría porque todas as súas vantaxes. son prexudiciais"

A lingua que usa o tío, desprezando á xente que vén á cidade, é moi desagradable. Desprende unha fobia á boa xente. Levaban as marcas das súas raíces. Os descendentes de hoxe, renegados e apóstatas, chegaron facendo de urbanitas... víronse atraídos pola ostentación, ese xeito que teñen os advenedizos e cohibidos de expresar a súa confusa relación co seu diñeiro.

En resume: É una novela que non me aporta nada, nin despertou o meu interese porque a narración non avanza, agás ao final cando o descubre a veciña.

Los asquerosos ( Comentario) 

-O autor pretende e conségueo, facer unha crítica social: o consumismo no que esta sociedade está sumerxida. É unha crítica áspera, ás veces graciosa e sempre cunha linguaxe especial que me cautivou. Unha linguaxe con moitas metáforas, fermosamente adxectivada, con xiros imposibles que me lembraron ó Quixote ou a Quevedo. O autor domina a linguaxe e permétese incluso inventar palabras e empregar neoloxismos.

         “Expelieron a una docena de omnívoros, de los de genital tapado”

         “ Ellos non lucían una expresión de listos.”

         “ Les saltaban al aspecto los siglos de azada, forrraje, moscas y grasas         animales”

         “Descuajar a tiras diez pelos de la nariz y oídos no le habría causado más    dolor.”

         “ Cuanto más calor gritara el sol, la parra se desvestía de follaje, debía retirar          cortina.”

         E un longo etc.

         A historia moi simple, fálanos dun personaxe non moi afortunado, que vive nunha gran urbe: Madrid, que busca con afán integrarse, ter amigos, relacións, o que non lle resulta fácil. Cando por circunstancias desgraciadas se ve en soidade obrigada, dáse conta de que é feliz, que xa non ten que facer o esforzo de que os demais o acepten e que iso é o que necesitaba. “Todas las deudas son con la gente, no hay gente, no hai deudas.Sólo las que tiene uno consigo mismo.”

         Quizais o que a min me agradou sexa o que outros detestan, porque é un libro que aborreces ou amas. A moita xente custaralle poñerse na pel de Manuel, o protagonista, pola diferencia de idade, de época, de situación temporal e espacial, pero, coñecendo minimamente ó autor, debeulle ser moi fácil poñerse en situación e inventar este personaxe. El tamén vive nun pobo sen moitas comodidades, gústanlle as manualidades...

         Nun momento determinado fala dos “machuflas”con condescendencia.

“ Serán majos, no digo que no, estoy a favor de que entren en el juego constitucional, pero había que zafarse de ellos porque su forma de estar en el mundo era clinicamente divergente”

Santiago Lorenzo, (biografía)

Santiago Lorenzo Juménez ( Portugalete, Vizcaya,1964)

Estudia en Bilbao, Valladoliz e finalmente na Complutense de Madrid, e dirección escénica na Real Escola Superior de Arte Dramático.

Escribe, produce e dirixe varios curtos.Entre eles Caracol, col,col,  co que en 1995, obtivo o premio Goya ó mellor curto de animación.

Tamén dirixiu e produciu varias películas Mamá es boba, na que trata o tema do acoso escolar e que foi nominada a un premio que concede a Federación Inernacional

da Prensa Cinematográfica no festival de cine de Londres e Un buen día lo tiene cualquiera. 

No ano 2.007  decidiu distanciarse do cine e comezar a escribir.

Libros publicados: Los millones, Los huerfanitos,Las ganas, 9 chismes, Los asquerosos e  Tostonazo.

O  éxito literario chegoulle no ano 2.018 coa publicación de Los asquerosos, premio Cálamo ó mellor libro do ano.

Dende o ano 2.012 reside nunha pedanía de Segovia, de 23 habitantes

*Patria, un libro extenso, de lectura fácil que en principio me atrapou pola forma concisa, directa e clara na exposición dos feitos. A medida que transcorría o relato, fíxoseme un tanto cansino, con detalles para min innecesarios. Faltoume coñecer máis nitidamente o que sentían cada un dos fillos das dúas parellas respecto ó conflicto en si e tamén como lle afectaba persoalmente a morte de Txato. Lin o libro con  agrado, pero deixoume un vacío, fáltame algo...

*Historia ficticia sobre o terrorismo de ETA, pero que en realidade ocorreu durante demasiado tempo no país vasco en particular e no resto de España.

          Bo ritmo na narración, na que o autor parece non tomar partido, pero si se   percibe no fondo e na forma a súa inclinación cara  as vítimas. Fácil de ler, a súa lectura é amena xa que se van descubrindo os problemas persoais, a psicoloxía dos personaxes, a forma diferente de reaccionar ante a morte de Txato, e non se centra só nos feitos terroristas, polo tanto recomendable para a xente xove que aínda que próximos no tempo , non coñece estes feitos tan terribles. Hai que lelo con distancia, sabendo que se cometeron erros por ambas partes, pero recoñecendo que ningunha ideoloxía xustifica tantas mortes.

          Dous personaxes a destacar: as dúas nais, as matriarcas, Bittori e Miren que levan moito do peso da historia.

O autor

Fernando Aramburo Irigoyen

Fernando Aramburo Irigoyen é un escritor de ficción, tradutor e profesor español. A súa novela PATRIA, que retomou o tema do terrorismo etarra abordado en Los peces de la amargura, levoulle un éxito de crítica e público e os Premios da Crítica, da Literatura Nacional e do Libro do Ano Francisco Umbral.

Fernando Aramburo nace o 4 de xaneiro de 1959 (idade 64 anos), en San Sebastián, estuda na Universidade de Zaragoza (1983), e é Premio Nacional de Narrativa.

Actualmente reside en Hannover e é colaborador habitual de xornais e revistas.

A súa primeira novela, coa que se deu a coñecer, Fuegos con limón, foi galardoada co Premio Ramón Gómez de la Serna en 1997.

“Algún día escribirei sobre isto” díxose a si mesmo en 1984 cando viu entrar na casa do pobo, o cadaleito do senador socialista Enrique Casas, asasinado por ETA. En 2006 publicara o libro de relatos Los peces de la amargura unha primeira aproximación  aos estragos causados por ETA. Felix Viscarret adaptou ao cine a súa novela El trumpetista de la utopía co título Baixo as estrelas (2007).

En 2018 publicou Retrato sin min, o seu libro máis persoal e poético.

Fernando Aramburo está considerado como un dos narradores máis destacado en lingua española. Nado no seo dunha familia humilde, Fernando pasou a súa infancia coa súa irmán Rosa María. Na casa familiar non había libros. pero había moito amor. Foi no colexio de los Agustinos onde leu por primeira vez unha novela: El lazarillo de Tormes. O seu pai, era traballador nunha fábrica de artes gráficas e pasaba moitas horas fora da casa para o seu traballo. A súa nai, Mari Irigoyen, era ama de casa,

Descubriu a literatura aos 14 anos. Cando entrou na adolescencia tiña claro que non seguiría os pasos do seu pai. Un día visitouno na fábrica e deuse conta  do duro que era o seu traballo e de que non o quería para el. Ao ver que o xefe do seu pai falaba mellor que el, sabía que quería seguir estudando e achegarse a cultura e aos libros. Tamén influíu neste proceso o chegar á universidade cando Fernando viu como triunfaba entre as mozas escribíndolle poesía ou falándolle nunha determinada lingua de maior altura.

O apoio dos seus país foi fundamental en todos os pasos que deu. Con moito esforzo os pais compráronlle os libros e pagaron a Universidade. Cun gran sentido da responsabilidade e un traballo duro para que o seu soño se fixera realidade.

Saíu de España por o amor da súa vida. En Zaragoza pasou algo que cambiaría para sempre a vida de Fernando. Na capital, vivía con dúas compañeiras nun piso de estudantes e un día decidiron limpar unha habitación para poder alugala e así aforrar un pouco na mensualidade. O escritor cursaba quinto curso e pasou varios días colocando carteis pola cidade para buscar unha nova inquilina. Ás dez da maña dun día de outubro, chamaron a porta da súa casa e apareceu unha moza moi fermosa, loira, de cabelo ondulado e fermosos ollos azuis. Foi Gabriele Pape, unha estudante alemá quen de seguido se puxo co grupo e instalouse con eles. Entre Gabriele e Fernando houbo química moi pouco despois e comezaron a saír. Namoráronse e casaron tres anos despois, un amor que cultivaron dende hai máis de 35 anos. “Debaixo do amor, unha base que me parece máis duradeira e incluso cohesionada da parella é a amizade, é un engadido o amor. O amor é algo máis esporádico e depende máis de determinados momentos, pero cando dúas persoas conviven e comparten problemas e dores e teñen a amizade baixo os seus pés. paréceme xenial. E nese terreo ás veces xorden, se cabe, pequenos episodios de amor, e quizais este sexa o segredo que La Guapa e máis eu conseguimos”, explicou Aramburen nunha entrevista en referencia a súa muller, á que chama cariñosamente La Guapa.O músico, pensador e líder de Radio Futura, Santiago Auserón é a actual parella do escritor.

En 1983 licenciouse en Filoloxía Hispana na Universidade de Zaragoza, Antes, participara en San Sebastián, na fundación do grupo CLOC de Arte e Desarte, que entre 1978 e 1981 editou unha revista e interveu na vida cultural do Pais Vasco, Navarra e Madrid con propostas dunha natureza surrealista e acción de todo tipo caracterizadas por unha particular mestura de poesía, contracultura e sentido do humor.

Desde 1985 reside na República Federal de Alemania, onde imparte clases de español a descendentes de emigrantes. En 1996 publicou a novela Fuegos con limón, baseada nas súas esperiencias xuvenis co grupo CLOC. En 2006 incidiu nos estragos causados pola banda terrorista ETA no seu libro de relatos Los peces de la amargura.

Co paso dos anos, tamén cultivou o xénero aforístico, (O aforismo e o reino da vebredade, da síntesis, da concentración), en diferentes medios, sen que ata a data, recollese estas pezas nun so volumen.

En 2009 renunciou a docencia para dedicarse exclusivamente á creación literaria. Os seus libros foron traducidos a máis de trinta idiomas.

Escribiu 12 novelas, 7 libros de contos, 3 libros de ensayo, 6 de poesía.

Premio Ramón Gómez de la Serna 1997, ten 26 premios diversos, entre eles o Nacional de Literatura, Premio da Crítica, Etc.

O grupo CLOC de arte e desarte, naceu no barrio Antigo de San Sebastián no ano 1978, nunha época violenta, inestable e confusa. Cocibiuse en marzo, no momento en que se producían as manifestacións contra a central nuclear de Lemóniz e estouraba unha bomba na obra. Vendeu o primeiro número da súa revista  en xuño, cando se estaba a aprobar a Lei Antiterrorista. Viviu con innumerables ataques e cos sanfermines suspendidos, co refrendo costitucional e coa revolución sandinista, co Consello General Vasco e co golpe Tejero. E, entre tanto desastre e tolemia, decidiu engadir poesía, humor e irreverencia ao balbordo, e proponer unha cultura diferente. Os seus fundadores, mozos estudantes daquela, alimentárono de sustos, bromas e provocacións, que desconcertaron os xeitos habituais no mundo cultural.

En marzo de 1978 os donostiarras Fernando Aramburu, Álbaro Bermejo e José Félix del Hoyo decidiron fundar algo chamado Renovación Surrealista, O primeiro encontro celebrouse no bar Goya, ali mesmo inventaron o nome de CLOC, que segundo Aramburu significa “o ruido que fan os garabanzos ao caer dende o outavo piso sobre as cabezas ocas dos viandantes”.

Pouco a pouco foron collendo notoriedade nos medios, axudados por accións como pintar El peine del viento, crear unha surrealista telenovela radiofónica, botar milleiros de necrolóxicas polo Bulebard berrando “¡Viva Coca-Cola! durante unha campaña electoral, anunciar na prensa o asesinato dos seus membros ou presentar como propios algún versos de Neruda ao certame do Ateneo e conseguir o segundo premio. Trinta anos despois, Bermejo, Aramburo e Francisco Javier Irazoki, que se incorporaron a CLOC desde Lesaka, botan a vista atrás a aqueles anos nos que viviron, segundo Bermejo “a divertidísima sensación de ter o mundo cultural de San Sebastián nas súas máns”.

Dos tres, só o propio Bermejo sigue en Donostia. Aramburo vive na ciudade alemana de Lipptadt e Irazoki reside en París Os tres son escritores respetados cun bo número de libros publicados.

Foron anos duros, coa democracia dando os seus primeiros pasos, entrecruzándose medos e esperanzas, mentra ETA non paraba de pegar. Aramburo cre que a vilencia terrorista estivo presente nas súas vidas, pero “de ningún xeito, confesou, coa claridade e o rexeitamento absoluto de particamente todos os que participaron na aventura do CLOC, cada un a súa maneira, chegaría co tempo a demostrar”..-Daquela había moita névoa. E o peor de todo, na miña opinión, foi esa chapuza que nos levaron aos mozos de esquerdas a ignorar que o totalitarismo e o terror non son un exercicio exclusivo da dereita. Polo demáis, a practica do sentido do humor tívonos desde CLOC totalmente vacinados contra os dogmas do nacionalismo vasco”. Irazoqui engade que non viviu a violencia “de forma explícita, pero xa odiaba o seu totalitarismo e os seus crimes. Nalgús dos poemas que escribiu naqueles anos reflítese a miña rebelión contra aquelas crueldades. Sempre rexeitei a ETA porque pretende materializar o soño de Menendz Pelayo: un país de clérigos armados. Aramburu engade unha pregunta que tamén é resposta: ¿Alguen pode imaxinar algo máis aburrido, enfadado, monótono, pouco poético e pequeno que un militante de ETA?. Pero de onde saen estes mozos, a meirande parte estudantes?. Tiñan profesores, sentíanse herdeiros das correntes culturais ou, mellor dito, contra culturais?. Fernando Aramburo se recoñece unha fonte, sobre todo próxima ao dadaísmo, (Movemento artístico e literario de vanguarda xurdido a principios do siglo XX, que nega os cánones estático e reividica formas irracionais da expresión) “que con todas as súas travesuras públicas e a súa antiarte exerceu sobre nós unha especie de atractivo exemplar. O cabelo longo, a ropa cutre, a música ruda tamén.

Entre as súas acción máis lembradas destacan varias pintadas coas que “decoraron” El peine del viento, que dixeron que “nun era máis que un grupo de ferros”. Pero a mayoría das súas iniciativas foron mrnos agresivas. Hoxe lamentan algún deles, pero moitos recoódano con humor que daquela era p principal ingrediente. Bermejo asegura que non coñece a ninguén “que teña vergoña de ter dezaoito anos, pero tampoco o considero especialmente “reinvidicable nada do que fixemos entón”. Pintar as esculturas de Chillida nonlle trae bos recordos a Iraziki, que acepte os erros: Non son un borrador de rastros, dóeme telo feito”.

Aramburo afirma que houbo “algún pasado e non poucas equivocacións das que xa daquela lamentaba. Por exemplo, fixémos unha novatada horrenda aos nosos  compañeiros da revista Kantil. Na redacción montamos enriba da mesa un belén con cordas e unha carretilla de albñel, no que prendemos lume a unha sobrecuberta. Non é necesario revisalo denovo. Non me serve de excusa para argumentar que, dada a nosa mocidade, aínda descoñeciamos o doloroso matrimonio que o lume e os libros formaron na historia da humanidade.

Son os recordos de máis de tres anos de CLOC, pero imaxinas reunirte e organizar un de CLOC agora?, quen ou cal sería o teu obxetivo favorito hoxe? “Imaxínoo perfectamente”, di Aramburo. E a verdade  é que hai días nos que me chega certo prurito interno que xa se sentía no pasado. Pero é moi difícil ser novo cando xa non se é, Sobre os posibles obxetivos actuáis, Aramburo sorr cando dí que “O lenhedakari Ibarreche non coñece a imensa fortuna que tivo de non ser coetáneo do grupo CLOC”. Irazoqui non precisa de moitas palabras para responder. “Non”, responde con total confianza cando pensa en novas aventuras clohianas. Bermejo si imaxina esa volta, “pero só para mirar atrás  sen rabia nin compracencia. Sinceramente, creo que non fixemos nada que mereza ser lembrado, e moito que prefiro esquecer, aínda que non podo evitar rir cada vez que o recordó.

O que esta claro é que CLOC quedaría no esquecemento se algún dos seus membros  non foran escritores de renome na actualidade. “Unha vez díxenlle a un compañeiro: escribe no futuro na medida das túas posibilidades, esfórtate, gaña premios, triunfa e asi axudarás a prestixiar todas as calaveradas que facemos agora”, recoñece Aramburo: Bermejo pensa que a súa creación literaria non ten moita importancia, “pero máis de trinta anos despois asómbrame ainda que alguén se lembre de CLOC.

Os segredos de Teresa ( comentarios)

-Os segredos de Teresa é un libro de lectura fácil e entretida.

A narración ten un tono campechano, socarrón con toques románticos, tenros, sensuais.

A historia recorda e descubre lugares de Ourense e tamén ambientes que pouco se parecen ós actuais e que lle dan á lectura un toque entrañable.

Ó relato fáltalle algo de máis precisión e sóbralle retórica porque a ratos o fai pouco crible.

Cun final inesperado, a coitadiña de María toma o protagonismo da historia.

Sinto simpatía polo escritor, que como tal, me parece un neno grande que debe madurar.

- Interesante, sobre todo polos lugares que vai nomeando e que nos son tan familiares( parte vella de Ourense, S. Pedro de Rocas...).

Lendo este libro, como tantos outros, daste conta do traballoso que é escribir unha boa novela. Non só por pensar nunha historia e contala, senón polo traballo de documentación que precisas, datos históricos, literarios, descripción de lugares que tes que coñecer..., E sobre todo,  neste caso, se queres manter ó longo de toda a novela un personaxe cultureta coma o subinspector Xelmírez.

A descripción de personaxes está moi ben lograda, sobre todo os tres verdadeiros protagonistas, que baixo o meu punto de vista, son o inspector Salas, o subinspector Xelmírez e o irmán do inspector, Marcel, ata o punto de poder visualizalos. A que debería ser a verdadeira protagonista, Teresa, queda diluída no relato polo protagonismo que cobran estes tres personaxes.

Unha frase moi interesante de Pablo Neruda, na boca de Xelmírez : “ Se nada nos salva da morte, que o amor nos salve da vida."

-"Os segredos de Teresa" pareceume un libro moi fácil de ler, cun galego moi accesible. É una novela policíaca que me tivo intrigada con quen podía ser o asasino, e cando finalmente se descubre deixome sorprendida.

Gustáronme especialmente as descripcións de distintas parte da cidade de Ourense e das súas contornas, con datos que me resultaron totalmente descoñecidos. Tamén me gustaron moito as citas culturais que vai dando un dos protagonistas.--

Inda que a novela está ambientada a comenzos do século XXI, a min as descripcións das persoas e a súas conductas fanme retroceder ós anos 60, 70, 80 do século anterior.

En definitiva, para ser a primeira obra deste escritor paréceme que logrou facer una novela na que nos fai esperar ata o final para descubrir os misterios e os culpables.

Unha visita ó noso club

         Sempre que temos unha visita nas nosas reunións aledámonos moito.

Este sábado 29 de outubro visitáronnos dúas mulleres encantadoras. Unha é a profe María Sánchez Cid, que quere montar un club de lectura cos seus alumnos e alumnas. Visitounos porque quere saber como funcionan as nosas reunións. Marchou encantada, alabando a nosa tertulia sobre o libro de Javier Marías “El corazón tan blanco”, tertulia que estivo moi animada polo controvertido que nos resultou o autor.

A outra visitante  foi  Alba Guzmán Falcón, estudante de inxeñería en Vigo e escritora. Destacaría o de escritora porque ós seus 18 anos,   xa ten escritos varios relatos curtos, moitos deles premiados e unha novela curta, “Xoaniña de Deus” co Primeiro premio “Xuventude crea 2.021” de novela curta, programa da Xunta de Galicia. Futura e actual xa promesa da nosa literatura.

         Moitas grazas pola vosa visita, María, e ata a próxima , na que virás, Alba, a presentarnos a túa próxima novela.

  Apuntes biográficos

    Comentario a o libro “Se armó la de San Quintín”

Este é o segundo libro que leo de esta autora. O primeiro, “Pretérito imperfecto”, sorprendeume e gustoume, polo modo desenfadado e coloquial no que está escrito, e pola forma de contar as historias, ou por a realidade das afirmacións que conta, incluso propuxen a súa lectura no club Ao redor dunha bica, para ler algún dos que ten escrito.

Pero no segundo, “Se armó la de San Quintín”, desilusionoume un pouco. Sen deixar de ser ameno e fácil de ler, encóntrome con relatos repetidos xa escritos en outro libro, o que creo que é unha pequena estafa o lector, ademais notei unha forma de contar as historias moi repetitivas. Polo tanto antes de recomendar un novo libro de Nieves Concostrina, pensaríao un pouco.

Notas bibiográficas.

Nieves Concostrina Villareal, nace en Madrid en agosto de 1961. Empezou a carreira periodística no periódico “Diario16”, entre o ano 1982 e 1997, posteriormente traballa en Antena3 e Vía Digital. Logo colabora en RNE en varios programas. Actualmente colabora na cadena SER no programa La Ventana.

Ten varios premios e recoñecementos:

1998 Premio Vila de Madrid

2005 Premio Andalucía de Periodismo

2010 Premio Internacional Rey de España

2010 Micrófono de Oro

2016 Premio Ondas

2021 Premio Mujeres Progresistas.

A autora preséntanos un relato , que pode ser auténtico .A trama basèase nun feito bastante común na sociedade na que vivimos.

Un matrimonio Daniel ,fillo de viuva ,bastardo e Silvia a súa dona anímao a presentar unha demanda de filiación legal non matrimonial , queren herdar os bens e apelidos dun suposto pai que é moi maior e pronto pode morrer.

Por a outra banda ,Aurelio Salgado ,patriarca da familia dos Taboada pai de Pilar e Carlos fillos lexítimos , estes ven peligrar a riqueza que por herdanza oficial lles corresponde e tratan de impedilo.

Entre ambas familias hai anos de silencios, por estar separados, pero que agora ó final da vida de Aurelio reaparecen para buscar ademais do apelido a que ten dereito ,os bens que por lei lle correspondan e sobre todo o prestixio ante a sociedade.

Aparecen vellas rencillas que as mulleres de ambos matrimonios coas súas actitudes tratan de avivar.

Vellos segredos de familia silenciados tanto tempo e que agora saen a relucir .

A Autora Celia Díaz Núñez, Nacida no Páramo , Lugo ,hoxe exerce a docencia como profesora de secundaria nun instituto de Ourense,ten publicadas varias obras de narrativa e ensaio en lingua Galega.

Esta que comentamos Verdade Amarga ten moito éxito.

Escribe nun galego coloquial , lingua que domina; usa un vocabulario galego académico, rico en palabras , que ás veces precisamos descifrar cun diccionario.

Describe moi ben as situacións familiares de cada un dos personaxes desta historia .

Sobresae a descripción que fai de Aurelio cando decide emigrar a Arxentina :A súa saída en barco dende Vigo, a travesía cos días interminables de barco.

A vida en Bos Aires ,as súas rúas, Avda de Mayo , San Martín . Como ganaba a vida traballando en moitas empresas e oficios ; O barrio Chacarita

donde montou unha tenda de venda e reparación de bicicletas .

Todo para mandar cartos para desempeñar as leiras embargadas no seu pobo natal.

Unha historia entretiida , amena e moi interesante.

 Algo sobre a autora

Celia Díaz Núñez naceu en Páramo, Lugo, en 1961.

Licenciada en  filoloxías hispánicas e portuguesa, e diplomada en Maxisterio e estudios abanzados en teoría da literatura. Vive en Ourense onde exerce como profesora de lingua e literatura galega. Escribiu moitas obras infantís,contos e obras de teatro, polas que recibiu varios premios.  ademais de " Corte e confección", " A boca da morte" entre outras narracións, publicou varios ensaios e materiais didácticos para a editorial Anaya.

-Non me gustou este libro. Saco unha conclusión: todas as guerras son iguais de dañinas e destructoras. Non consigo memorizar os nomes o que me produce pereza á hora de ler. Quero disfrutar da lectura, que me enganche, que queira saber o final.

- Gustoume este libro.

- Custoume lelo. Non entendía o trasiego continuo que había na casa. Todos desaparecen. En Alemania coñecín familias que estaban divididas polo muro de Berlín. Moitas traxedias familiares.

- O autor pensou moito nesta obra. El mesmo estivo preso baixo o poder dos rusos. Pero non fala mal deles, como dicindo que en todas partes hai bo e malo. Opino que os nazis mataban a todos os que lle parecía que non servían, mesmo dos seus. Como Peter, que rematou nun barco sen futuro.

-Pasoume sen pena nin gloria. Tería que lelo de segunda vez.

- Libro para reler, refrexa a crudeza da guerra con riqueza descriptiva e frialdade alemana. Personaxes variopintos e interesantes. De forma especial katharina, personaxe cheo de matices.

A flor de piel ( Javier Moro)

Comentarios

–   Novela que ten tamén moito de aventura, de amores , ciumes, manifesta a abondade humana que sempre xurde en determinados momentos, a parte de narrar un feito tan importante que foi un gran avance na humanidade. Sorprende que non se saiba onde está enterrada aínda hoxe. Recoñécese a situación vital da protagonista por vivir ou ver vivir situacións similares na súa aldea. O autor segue na súa línea de narrar uns feitos históricos, pero novelados de tal forma que nos fai estar atentos ó que se narra.

–   Este feito foi tratado por outros investigadores. Posiblementes os feitos son reais e outros inventados polo autor.  Dáme a impresión de que non é unha novela histórica, todos os datos da expedición filantrópica son reais, pero os personaxes deste libro son da colleita do propio autor. Xa a portada o fai ver: unha muller, dous homes, 22 nenos, unha aventura que cambiou a historia. Pouco se sabe da vida da protagonista, sobre a que se segue investigando aínda hoxe.  En definitiva, non me gustou o tratamento que na historia se lle dá a Isabel Zendal, cunha vida amorosa que non é crible cos datos que se teñen dela. O que si destaco a importancia desa expedición e do valor que tivo. Podemos imaxinar hoxe unha expedición levando a vacina do covid ós países do terceiro mundo?

–   Encantoume a enfermeira, o que loitou polos nenos, o que pasaría no barco. Encantoume o libro . Sempre hai xente que se sacrifica para que outros se benefecien dos adiantos científicos, someténdose a experimentos e ser coelliños de indias, que foi o qu e lle pasou a estes nenos.

–   Un libro moi entretido, de moita actualidade, interesante a actuación do rei que levou a vacina a todo o imperio. A protagonista admirable. Os verdadeiros heroes os nenos. Gustoume moito.

–   Gustoume moito. Unha viaxe con moitas penalidades. A protagonista sufriu moito  ó longo da súa vida, e tiña un gran espíritu maternal. Un gran rato de lectura.      

–   A lectura do libro resultome interesante, entretida e enganchoume, amena, fácil de ler. Impresionoume o estilo de vida da protagonista no seu pobo, e toda a súa vida, cousa que non é allea para os que temos unha idade . Chama a atención a situación dos nenos e nenas dos hospicios, as súas conductas inadactadas, faltos de cariño, abandonados, que pouco a pouco foi cambiando o seu tratamento, pero que aínda existe hoxe.

Tamén xurde a pregunta: serían capaces os grandes trus farmacéuticos de facer algo similar? Hoxe arranxaríase cuns cantos avións, non sería tan fatigosa a expedición.

         - Libro de fácil lectura, tomeino coma unha novela entretida, basada en feitos          históricos interpretados coa fantasía do autor. Agradezo espertara en min a         curiosidade cara certos personaxes como Balmis, Salvany e especialmente          por Isabel Zendal, muller marcada por ser nai solteira, o que afectou a tantas mulleres ata fai  pouco.

         Dime quien soy ( Julia Navarro

Comentarios

  -” Resultoume un libro atractivo que reflexa uns tempos grises, duros, nos que reinaba a des-            confianza e o medo. Un personaxe, Amelia, moi rico en matices. Aparentemente fráxil, edealista, valente, coherente, contradictoria nos sentimentos., sobre todo o de culpa e o de estar en débeda. O final déixanos unha reflexión: A necesidade de deixar a nosa pegada”
–    “Me enganchó, lo vi interesante, fluído para leer, relatando hechos históricos”
         “Gustoume dende o principio ó fin, a protagonista foi unha adiantada no tempo  e sabía o           que quería; foi ulha gran espía que sempre conseguía os seus retos. Pierre  é un personaxe     moi importante na súa vida. Outro personaxe importante na súa vida foi Max, sempre á         súa       beira cando o precisaba. O final encantoume, Amelia Garayoa estaba viva, desexaba que        quedade constancia  das innumerables peripecias da súa vida que xa  esquecera polo          Alzeimer. Disfruteino moito.”
–    “Aínda que a autora di que non escribe novela histórica, polo seu contido pódese dicir que si é unha novela histórica,  polos percorridos que fai pola guerra civil española, pola segunda guerra mundial, o stalinismo en Rusia..., a caída do muro de Berlín...
Gustoume da protagonista a enorme capacidade que tiña para conseguir os seus propósitos e sacar información. . Foi feliz por épocas e desgraciada noutros por conseguir os obxectivos aprendidos na súa infancia. Bonita forma de aprender historia de forma  novelada. Gustoume moito.“
–    “Polo título podería  descubrirse dende o comezo que é a propia Amelia a que quere saber da súa vida, pero non se deduce ata o final. Muller controvertida ,abandona ao seu fillo por amor. Debía ser moi atractiva porque encandilou a  varios amantes. Libro fácil de ler porque hai moito diálogo e pouco descrición. Destacaría a distancia que toma a escritora das diferentes ideoloxías, deducíndose que hai cousas boas e malas en todas ellas. Dedúcese moito terror no stalinismo.
            -“A novela engauchoume na última etapa,  en Rusia.  Julia Navarro é  unha escritora hábil,        que sabe enganchar ó lector. A muller, Amalia, non é a protagonista senón os homes que       pasaron pola    súa vida, pero gustoume que escollera a unha muller como fío conductor da   historia ..Sempre cómpre alguén que estea á sombra facendo o traballo difícil”.
–    “Falaría sobre todo da  dor que pasou esta mulller. A dor polo fillo, por perder aos seus pais, a dor pola irmá , o seu periplo como espia, destacaría o seu sufrimento. Ó final, a enfermidade lévaa a que outra persoa, o bisneto, conte a súa vida, cousa da que ella xa non é capaz.”
–    “Gustoume moito, Amelia é unha luchadora e unha sufridora. Chama a atención o deixar o seu fillo e marido, pero nunca os olvidou.”
            - “Gustoume porque a trama e a protagonista está ambientada nunha etapa europea  do   século pasado, que os coñecementos que temos dela, revívense e algúns agudízanse.”

Datos bibliográficos de Julia Navarro  

Julia Navarro, nacida en Madrid, o 8 de Outubro de 1953, é unha prestixiosa xornalista especializada en análises política, cunha ampla traxectoria as súas costas, así como unha das novelistas de maior éxito do panorama español actual.

A súa vocación ven de familia dado que é filla do xornalista Felipe Navarro, máis coñecido como “Yale”, xa falecido.

Así, tras licenciarse nesta carreira, comezou a desenvolver a súa labor en medios de comunicación de distinta índole, desde revistas como “Interviú”, hasta emisoras radiofónicas como COPE ou a Cadena SER, e mesmo televisión, medio no que estivo a fronte de un programa de entrevistas chamado “Centros de poder”, xunto a tamén xornalista Pilar Cernuda.

A xornalista madrileña, foi especializándose a os poucos en análises política, escribindo columnas sobre esta temática en medios como a axencia OTR-Europa Press, e participando nun programa de faladoiro político como “Madrid opina en telemadrid”.

Este labor desenvolveuna en paralelo os seus primeiros libros, unha serie de ensaios centrados na análises da transición española, ou nos acontecementos e actualidade política da década do noventa, entre eles atópanse “1982-1996”, “Entre Felipe y Aznar”, (no ano 1996), “La izquierda que viene” (1998), ou “El nuevo socialismo, la visión de José Luis Rodriguez Zapatero” (2001).

Con todo, tras tres décadas dedicada o xornalismo, decidiu lanzarse a o mundo da literatura, que, sen dúbida, lle deparou a súa fama e prestixio actual, converténdoa nunha das escritoras máis lida, non so en España e no mundo de fala hispana, senón tamén dos lectores de todo o mundo, dado que as súas obras foron traducidas a unha trintena de idiomas.

Así o que comezou como distracción mentres coidaba do seu fillo, converteuse co tempo nunha dilatada e exitosa traxectoria novelística especialmente centrada en feitos vinculados a historia e notablemente valorada por o público e a crítica.

Entre algunhas das súas obras máis destacadas e coñecidas, atópanse: a súa primeira novela “La hermandad de la sábana santa”, do ano 2004, unha intrigante novela histórica, centrada na investigación sobre o sudario que cubriu o corpo de Xesucristo tras a súa norte crucificado, e gañadora do premio “Que ler”, ou “La biblia de barro”, do ano 2005, no que repite a fórmula da anterior, mesturando historia e intriga, centrada en traficantes de arte, asasinos a soldo ou sacerdotes coñecedores de confesións que non debían de coñecer.

Tras os seus dous irresistibles lanzamentos, a xornalista publica “La sangre de los inocentes”, no 2007, historia de un descendente cátaro, na súa procura do Santo Grial, no contexto dos inicios da segunda guerra mundial, e “Dime quien soy”, no 2010, centrada na vida dunha muller testemuña de algúns dos acontecementos políticos máis importantes do inicio do siglo XX, e gran virtuosa para solicitar información, e que foi levada a o cine da man da serie do mesmo título.

As súas seguintes obras foron: “Dispara, yo ya estoy muerto”, no 2013, na que narra a boa relación entre unha familia árabe e unha xudía, e “Historia de un canalla”, no 2016, na que muda de rexistro, para centrarse en temas como ambición, a cobiza e o egoísmo dos seres humanos, e “Tú no matarás”, no 2018, a historia de Fernando, un editor, fillo dun republicano represalia-do, que en plena guerra civil, vese obrigado a fuxir de España, portando con el, numerosos segredos.

Por toda a súa carreira novelística, Julia Navarro, foi recoñecida con numerosos galardóns, entre os que se atopan os “Ciudad de Cartagena” e “Ciudad de Córdoba”, ambos no 2004; O premio “Pluma de plata”, da feira de Bilbao, no 2005, o premio “Protagonistas”, no 2005 e o premio “Cedro” no ano 2018.

Na actualidade, Navarro, convina as súas faceta de escritora coa de analista política, para a axencia Europa Press, publicando columnas na súa sección “Escaño cero”.

No referente a súa vida privada, contraeu matrimonio co xornalista Fermín Bocos, no ano 1983, ter-tuliano de televisión, moi coñecido, sendo ámbolos dous os país de un fillo chamado Alex.

                Novelista galego, nado en Vigo no ano 1971. Xornalista e escritor, colabora con diferentes publicacións e programas de radio, entre outros coma "crítico gastronómico". Ten tres novelas, a 1ª " Ollos de auga", a 2ª "A praia dos afogados, que ten xa versión  cinematográfica e a 3ª " O último barco". Traducido a moitos idiomas: castelán, inglés, francés, italiano, sueco...móstranos un escritor que trascende as nosas fronteiras. Entre nós ten os seguintes premios: Sintagma,Brigada 21 e Frai Sarmiento, e outros en Inglaterra e Francia.

            Nas súas novelas sempre hai un personaxe principal que é o inspector  Caldas,axudado por un aragonés, Rafael Estévez que ten como característica principal  non entender o modo de ser galego. Ó inspector sempre o describe coma un home solitario, tímido, fumador e bebedor do viño da terra, ó que lle gusta perderse polas tascas e tabernas de Vigo.

            Parece ser que está escribindo agora  " Cruces de pedra" , en honor a Castelao.

O club de lectura Arredor dunha bica leu Emigrantes, de Shaun Tan, unha marabillosa novela gráfica que narra, con debuxos en sepia e branco e negro, o duro camiño da separación da familia, a busca dun futuro e un reencontro.

Con este libro, algunhas das lectoras e lectores recordaron a súa experiencia ou as experiencias dos seus antepasados. Debatemos sobre a emigración antes e agora, porque segue en actualidade, malia o tempo.

Foi a primeira vez que lemos e interpretamos unha novela con tanta información e sen texto!

Unha reseña sobre o autor:

De neno ilustraba contos e poemas e tamén debuxaba dinosauros, naves espaciais e robots eran a súa paixón. Na escola coñecíano como un artista con moito talento. Finalmente logrou un gran éxito coas súas ilustracións.

Tan asistiu ao Balcatta Senior High School, onde foi inscrito a un programa de arte especial para estudantes dotados e talentosos. A principal vantaxe, dicía Shaun, era que os estudos chegaron a ser impartidos por unha ampla gama de artistas con talento. Rematou este curso no ano 1991. Continuou a súa educación na universidade de Melbourne, onde volveu e estudou Belas Artes, Literatura e Historia Inglesa. Graduouse no 1995, cun Bacharelato de Arte.

Orixinalmente Tan, traballou en branco e negro porque as reproducións finais imprímense desa maneira. Emprega para as súas ilustracións plumas, tintas, carbóns, fotocopias, linóleos... A pintura actual de Tan aínda funciona como monocromática. Usa un lapis de grafito para facer os seus esbozos.

O propio Shaun Tan se describe así mesmo como un traballador lento, que revisa os seus traballos unha e outra vez. Está interesado na perda da aliñación, e cre que os nenos, en particular reaccionan ben ante as cuestións da xustiza natural. Séntese como un tradutor de ideas, e é feliz e alagado ao ver as súas obras adaptadas e interpretadas no cine e na música.

Aquí podedes saber máis sobre a súa obra: https://www.shauntan.net/

       

El nombre de la rosa  ( comentarios)

- Cando algo está prohibido, a curiosidade e a intriga suscitan a búsqueda non importa como , que é o que lles pasaba aos monxes da abadía. O malvado Jorge, que quería preservar o segredo de determinados libros, emprega o seu envelenamento. Libro cansino ó comezo, pero moi interesante. A loita polo poder dentro da igrexa, o concepto da muller, que na igrexa segue sendo un cero á esquerda... En nobre de Cristo facíanse verdadeiras barbaridades. Unha novela gris. O único punto de color: o namoramento de Adso, que ve á súa amada en todo o que é natureza.

- O que máis me chamou a atención foi o concepto negativo da risa. Libro precioso.

- Cando se le un libro hai que contestualizar. A Inquisición española está considerada como a máis cruel.

- Custoume moito lelo polos textos en latín, pero logo gustoume. Os franciscamos pedíanlle ó papa que os deixase ser pobres, pero non obrigaban ós demais a selo. Moi triste o trato vexatorio da muller, coma hoxe.

- Foi moi gozosa a súa lectura, sobre todo despois dos audios que se fixeron no día do libro.

- Atención a Guillermo, persoa xusta, reflexiva e moi didáctica. Ten unha visión máis moderna do mundo, coma un home xa do Renacemento. Emprega métodos científicos nas súas pesquisas, emprega  instrumentos modernos: as gafas, a brúxula, e ten un concepto máis avanzado da muller.

El nombre de la rosa

Comentario

            Un libro intenso, ó que non lle adicaría tanto tempo a non ser polas circunstancias.

            Algúns párrafos paseinos por alto, pero outros linos e relinos polo interese que me suscitaron. A abadía era un lugar sinistro, tenebroso,inseguro, cheo de secretismo, intrigas, ciumes e intereses encontrados entre os frades.

Destaco:

- O dominio do poder a través dos libros.

- A polémica sobre a presenza da risa e da riqueza, en Xesús.

- A opinión  sobre o maldade da risa e da poesía.

- A consideración e trato indignante, humillante e denigrante cara a muller.

- As reflexións na búsqueda de Guillermo, a curiosidade de Adso, o fanatismo de Jorge  e a riqueza descriptiva do autor atrapáronme nunha historia que reflexa os valores e as loitas de poder na Idade Media e que algunhas aínda perduran.

Umberto Eco, autor de El nombre de la rosa

Cando lin por primeira vez El nombre de la rosa, alá polo ano 1985, pareceume a obra maestra dun novelista consagrado, xa maior, e sorprendeume saber que Eco tiña só 48 anos cando a publicou, e que, ademais, era a súa primeira novela.

Umberto Eco foi un gran profesor e un gran escritor. Naceu en Alessandría, en Piamonte (Italia), no ano 1932. Seica se namorou dos libros xa de cativo, na casa do seu avó materno que tiña unha moi boa biblioteca. E pouco despois empezou a escribir novelas, aínda que contou máis tarde que non remataba ningunha…

O seu pai quería que fose avogado, pero decidiu estudiar Filosofía e Literatura medieval na Universidade de Turín e doutorouse cunha tese sobre Tomás de Aquino (“O problema estético de santo Tomás”), o significado dos signos xa estaba presente na súa primeira investigación. Unha investigación que, segundo contou despois, terminou de alonxalo da Igrexa e a doutrina católica. Foi profesor, e máis tarde catedrático, de Semiótica nesa mesma universidade. Ao estudio dos signos na vida social dedicoulle a súa investigación máis académica, de aí xurdiron libros tan importantes como Obra abierta (1962), con só 30 anos, ou Tratado de semiótica general (1975).

Cando se publicou El nombre de la rosa en 1980, Eco era un autor moi recoñecido no medio universitario, pero esta novela deulle fama mundial como novelista. O libro traduciuse a varios idiomas e vendeu en vida, máis de 50 millóns de exemplares.

Esta historia de crímenes ambientada nun mosteiro medieval, alá polo ano 1327, describe maxistralmente a complexidade daquel século XIV. Levouse ao cine uns anos despois con Sean Connery como protagonista e máis recientemente, en 2019, fíxose una miniserie para televisión en Italia. Despois desta novela histórica, con toques de novela negra e policiaca, escribiu outra tamén moi aplaudida pola crítica e moi ben acollida polo público El péndulo de Foucoult, en 1988, sobre o exoterismo.

Ao longo da súa vida, escribiu seis novelas máis. En 1994 publicaría La isla del día de antes, ambientada no século XVII. No ano 2000 Baudolino, no que volvía a Idade Media. En 2004 La misteriosa llama de la Reina de Loana (nalgunha reseña lin que tiña algo de autobiográfica), que trascorre na idade contemporánea. E en 2010 El cementerio de Praga, ambientada no século XIX.

Umberto Eco seica era un gran seguidor e estudioso do pop, da televisión en xeral e as series policiacas en particular: James Bond, Sherlock Holms, e sobre todas elas, Colombo. E un dos seus escritores de cabeceira era Borges. Sobre a “influencia” de Borges en El nombre de la rosa, ata hai algún estudio publicado (Borges y “El nombre de la rosa”: file:///C:/Users/Equipo/Downloads/25115-Texto%20del%20art%C3%ADculo-25134-1-10-20110607%20(1).PDF).

Lin que últimamente Eco era moi crítico con internet e cos medios de comunicación, porque consideraba que “Xeraron unha invasión de imbéciles aos que lle dan dereito a falar a lexións de idiotas…”

Entre outros recoñecementos á súa traxectoria, recibiu 38 doutorados honoris causa e premios coma o Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades, a Orde de Caballero da Lexión de Honra Francesa e o Reino de Redonda, o premio dun reino imaxinario, ideado por Javier Marías, no que cada ano se premia a un cineasta ou escritor estranxeiro. Neste galardón o xurado xustificou a sua elección, e copio literalmente, “por la increíble agudeza de sus ensayos y la enorme variedad de sus intereses; por su casi inabarcable erudición y su curiosidad infatigable; y por su capacidad de renovación de los géneros novelísticos clásicos, a los que ha dado impulso, originalidad y nueva y larguísima vida, de la novela histórica a la detectivesca, de la intriga a la fantástica y aun a la científica” (http://www.javiermarias.es/2008/04/viii-premio-reino-de-redonda-umberto.html).

En internet circulan moitas frases “célebres” que dixo ou escribiu. Quedeime cunha delas porque, penso, define moi ben a súa maneira de ollalo todo: “Sempre asumo que un bo libro é máis intelixente que o seu autor. Pode dicir cousas que o escritor non coñece”.

Morreu no ano 2016, víctima dun cancro de páncreas a idade de 84 anos.

Comentarios

 Comentario

84 charing Cross Road, libro de fácil lectura, con diálogos espontáneos e sinxelos cos que os personaxes transmiten o valor da amizade, a solidariedade e a seriedade. Resultoume un libro tenro, uténtico e humano.

- "Las lágrimas la acompañan todas las noches desde que está loca"

Esta frase do comezo do libro, marcoume. Angustiosa lectura, riqueza descriptiva, trama perfecta con contido maquiavélico, sádico, cruel.

Como última reflexión: considero a Franz víctima inconsciente do rechazo mostrado cara el pola súa nai. Que importante é o afecto na crianza!!

- A min encantoume. Lino dun tirón. Identifiqueime con Sophie, e fíxome pensar nunha situacion similar, con medicación ou unha persoa manipudando a outra, que podría ser eu...! Terrible. Unha pega: o final moi precipitado, resolución moi rápida por parte de Sophie e seu pai.

- Un libro marabilloso que me encantou. Paseino moi ben léndoo e lino moi deprésa.

- Eu  lino coma unha película de terror en capìtulos. Como non me gusta este tipo de cine, o capítulo que máis me gustou foi o de Frantz e Sophie cando están xuntos, quizais polo ton de realidade que lle dá a unha relación que comeza como de comenencia, pero na que afloran sentimentos tenros aceptables, e que podía levar a unha resolución tamén aceptable.  Pero non, o autor segue empeñado na loucura e no desorde mental ata o final. A frase final de Sophie "No estou loca", dá que pensar. Magnificamente trazada a maquinación do pai de Sophie.

-A min gustoume a ficción, a intriga ata o final , púxose interesante. 

Persoeiros moi ficticios, non reais, pouco cribles, que tratan un tema demasiado serio, para tratalo con total lixeireza. Ó non gustarme o tema, non acaba de engancharme, pero recoñezo que é moi importante, (a temática, non o libro).

Non vexo o humor por ningures, salvo dúas ou tres situacións que teñen algo de surrealistas.

Custoume traballo lelo, en ningún momento me sentín identificado con ningún dos personaxes que se describen, aínda que hai moitos e de diferente tipoloxía. Non o recomendaría salvo a estudosos do tema, o suicidio

                                                                                        29/10/2019

    EL DESORDEN QUE DEJAS

    Autor : Carlos Montero

    Pequeno comentario 

 O libro  chámase  “El desorden que dejas. “ O seu autor é Carlos Montero.

 O autor é oriundo da Vila de Celanova,  onde a súa familia tiña un establecemento, estudo de fotografía.  Chamábase foto Montero. Segundo a xente da comarca era o mellor profesional da Baixa Limia, en reportaxes , bodas ….

 Cando escribiu este libro ,veu a presentalo a Celanova  nun círculo moi reducido de amigos e familiares.  Segundo me comentou , quen coñece ó seu pai , son de ser discretos.

 Da lectura do libro podo dicir:  Que a min engauchoume e lino nunha semana, (para min é un record ) . O remate deixoume un sabor agridoce.

 O recordo que me queda do seu argumento  é este :

 Raquel , profesora de Historia vai traballar un curso á vila onde é a familia do seu marido, como sustituta de outra profesora que se suicidou , “Viruca “

  Esta circunstancia descúbrea cando chega ó seu destino.  O ambiente que encontra nos alumnos non é precisamente de aceptación . Acósana a través de  whatsApps ó  descubrirlle unha relacción anterior ó seu matrimonio… máis terde  entérase de que o seu marido traficaba con droga e coñecía a Viruca….

 Todo esto creoume un mal sabor segundo ía lendo o libro   ( de algo xa tiña coñecemento) de como se desenvolven certos grupos de alumnos  acosando a profesores e compañeiros.

 Quedo un tanto triste ó ver  como vai o mundo das relacións na ensinanza, quero crer que está esaxerado, que os rapaces e adultos non son tan malos……

 Eu son froito  doutro tempo , onde aínda tiñamos valores .

Quédame por dicir que a vila imaxinaria onde se desenvolve o relato está ubicada entre Celanova e Bande .

    Matilde Castro.          Setembro do 2019

Algo sobre o autor

Vallejo Nágera foi un dos máis eminentes psiquiatras españois. Pero ademais da  súa labor profesional,  destacou como encuadernador, pintor e escritor. Podiamos dicir que foi un home do renacemento .( Oviedo 1926/ Madrid 1990)

Destacou como médico tanto nas facetas clínica como didáctica.
Entre as súas afeccións destacou como encuadernador, actividade na que chegou a ser recoñecido internacionalmente, e como pintor de estilo naif.Como escritor cultivou o ensaio, a divulgación, a biografía, a ficción inspiradas nas súas experiencias como psiquiatra e a novela histórica.
No ano 1974 abandonou a docencia, concentrándose na súa carreira de escritor. Segundo conta na súa autobiografía, o ambiente contestatario da universidade dos anos 70, empapado da loita socipolítica do final da ditadura, resultáballe desagradable e decepcionante.
En 1985 gañou o Premio Planeta coa novela histórica “Yo, el rei”, o que confirmou o seu consagración como literato, conferenciante e divulgador de temas médicos.
Morre por mor dun cancro de páncreas o 13 de marzo de 1990. Vallejo-Nájera elixe ao escritor José Luís Olaizola para que, xuntos, recollesen a experiencia da súa morte; o resultado deste común esforzo plásmase na obra A Porta da Esperanza, que foi traducida a máis de vinte idiomas e cuxa publicación continúa vigente.

Comentarios: Yo, el rey

No ano 1808 José Bonaparte está en Bayona, chamado polo seu irmán Napoleón, quen lle fixo renunciar ao reino de Nápoles para ocupar o trono de España. En Bayona conversa co emperador, decátase das intrigas da familia real española e disponse a ser bo rei para aquel país descoñecido para el. Mentres, van chegando noticias alarmantes, as atrocidades que cometeu Murat en Madrid, as partidas de guerrilleiros en toda a península, e cando o novo monarca entre en Madrid, comprenderá que malia as súas boas intencións todo o que faga vai ser inútil. Cun material histórico interesantísimo, Vallejo-Nágera, logo de documentarse dun modo moi completo, escribiu unha novela chea de verdade humana na que os personaxes da historia, empezando polo propio José I, tan calumniado e tan mal coñecido entre nós, adquiren unha nova vida grazas á arte dun extraordinario escritor.

       Patrick Dennis ( Evanston, Illinois, 1921 – Nova York, 1976), pseudónimo de

Edward Everett Tanner III, foi unha icona da bohemia de Nova York, ademais dun

dos escritores norteamericanos máis populares dos anos cincuenta e sesenta do

século XX. A tía Mame, que fora rexeitada por dezanove editores, vendeu, ao ser publicad

a en 1955, máis de dous millóns de exemplares en Estados Unidos e mantívose 112 semanas

na lista dos dez libros máis vendidos do New York Times.

La tía Mame ( comentarios)

Parto de que non me gustou demasiado, de que non é un libro que recomendaría . Pero curiosamente segundo ía lendo, érame imposible non ir visualizando as esceas e convertilo nunha  divertida película americana.

Pasoume o mesmo con otro libro: " Mi familia y otros animales", de Gerald Durrell,( escritor inglés) este si que recomendo, sobre todo para os amantes dos animais.

- Todos imos elexindo uns referentes, que nos axudan a formar a nosa maneira de ser. Tía Mame: desinhibida, extrovertida, con toda a vergoña sen usar, valente e sen rendirse nunca. Alegre e pensando que hai que disfrutar o presente.

         Denis Patrick, La tía Mame, Acantilado.

    Esta novela está escrita en primera persona por Patrick (coincide con el nombre del autor, podría ser autobiográfica) , un niño que a los diez años queda huérfano. Su padre, un año antes de morir, en su testamento lo dejó como único heredero,  a su heermana Mame como cuidadora y como albacea a la Trust Company de Nueva York. 

    La historia empieza en Estados Unidos en 1920 y se desarrolla en once capítulos. Cada no está precedido por un hilo conductor (intertextualidad): la famosa revista Reader Digest, que en versión española se llamó Selecciones y que Patrick lee. En un artículo habla de “una mujer muy especial” y el narrador quiere demostrar que su tía la supera. Con esta inigualable tía Mame, el narrador vive aventuras, amores y situaciones desopílantes. Cuenta en orden cronológico, obvio con algunos saltos temporales, los treinta años que pasa con su excéntrica y peculiar tía. 

    En el grupo que integra el Taller Literario, este libro tuvo variadas apreciaciones. Para algunos resultó muy entretenido y recomendable, sobre todo para jóvenes lectores. Otros esperaban reírse más. Algunos coincidieron en que la lectura fue más atractiva a partir de la segunda parte. Hubo también personas a las que resultó lento y pesado y no pudieron terminarlo. Después de los comentarios individuales concluyeron que siempre quedará en la memoria esta tía Mame y que la tapa del libro la caracteriza muy bien.

Randolph Frederick Pausch (Baltimore, Maryland; 23 de outubro de1960- Chesapeake, Virginia; 25 de xullo de 2008) foi un profesor de ciencias da computación, de interacción home-máquina e de deseño na Universidade Carnegie Mellon ( CMU) en Pittsburgh, Pensilvania, Estados Unidos.

Ademais como autor tivo un elevado número de vendas nos seus libros, conseguindo fama mundial polo seu traballo The Last Lecture, titulado Really Achieving Your Childhood Dreams, discurso que deu o 18 de setembro de 2007 na Universidade Carnegie Mellon.

O texto da conferencia adaptouse e ampliou no libro A última lección. En agosto do 2006, a Pausch diagnosticóuselle un cancro de páncreas.

Comezou un tratamento moi agresivo para o cancro que incluía cirurxía maior e quimioterapia experimental; con todo, en agosto do 2007, dixéronlle que o cancro había metastatizado ao fígado e ao bazo, o que significaba que era terminal. Entón comezou unha quimioterapia paliativa, tentando prolongar a súa vida todo o que fose posible. O 2 de maio de 2008, un PET scan mostrou que o seu cancro estendeuse aos seus pulmóns, algúns ganglios linfáticos no peito, peritoneo e o retroperitoneo.

Converteuse, segundo a revista Time, no ano 2.008,  nun dos homes máis inflluintes do mundo grazas a este libro.

O 26 de xuño de 2008, Pausch indicou que estaba a considerar a posibilidade de deter aínda máis a quimioterapia, debido aos posibles efectos secundarios adversos. O día 25 de xullo de 2008 faleceu a causa do cancro de páncreas.

Comentarios a La última lección,

Este libro, para o meu entender, ten dúas partes ben diferenciadas: a primeira, dende o momento que coñece, por os médicos, de que padece unha enfermidade terminal e se dispón a arranxar toda a súa vida, tanto persoal como laboral, poñendo por diante de todo a súa familia, os seus fillos, a súa muller, etc., e a segunda é a que está dedicada exclusivamente a exposición da súa derradeira lección como profesor de informática na universidade onde daba clases.

A primeira parte é a que máis me gustou, esa serenidade, despois de pasar a primeira impresión, cando xunto con a súa dona coñecen por un descoido da enfermeira que os atendeu, do grave que é a enfermidade, esa fortaleza que demostra para preparar e organizar a súa vida nos poucos meses que lle quedan, deixan ver unha calidade emocional e unha forma de enfrontarse as circunstancias adversas que lle toca vivir, cando menos pouco común.

E así o expón en varias frases que escribe: ”Aunque me resultaría fácil compadecerme de mi mismo, no le haría ningún bien a mi familia ni a mi mismo”, e tamén como toma a decisión de como vai ser a conferencia, ante o que puidera pensar o público: ten que ser unha lección de “como vivir e non de como morrer”, e pon un lema para a súa última lección: ¿Qué é o que me fai único?. Os soños infantís que cada un temos e si se cumpriron ou non, el dí que si, e así o explica na conferencia.

Un detalle que para min, demostra como asume con toda naturalidade a súa enfermidae é cando decide levar o “pañal” para adultos por si o necesita durante a conferencia; dado a idade que ten en ese momento, 47 anos, e que trate ese tema, así como outros, con total normalidade, indica a serenidade e a templanza que ten esta persoa.

Na segunda parte transcribe, máis o menos, a propia conferencia don de se limita a dar “consellos”  ou “reflexións” sobre a vida e a forma de vivila.

É un libro fácil de ler, quitando por suposto o dramático da situación que representa a propia enfermidade.

La última lección ( Comentario)

            Libro de autoaxuda? Este tipo de libros son denostados pola maioría de críticos por considerar que é unha forma interesada de axuda, dado que produce uns beneficios que se xustifican a conta do sufrimento e debilidades humanas. Eu opino que de todos os libros se aprende algo e cando un precisa axuda, búscaa onde pode e quere.

            Na xuntanza que tivemos sobre este libro, houbo un ton gris e triste, que non é o que pretendía o autor, que se empeña  en  explicar insistentemente que non é un libro sobre a morte, senón   sobre a vida, e un legado para os seus fillos, dado que el non vai estar. Son da mesma opinión. O libro transmite optimismo, vitalidade, enerxía, gañas de vivir sexa moito ou pouco tempo e positivismo.

            Ten moitas frases adaptables a calquera situación familiar ou persoal. Eu quédome  con esta: A tarefa dos pais é axudar ós fillos e fillas a cultivar a alegría de vivir e as gañas de perseguir soños.

          LA ÚLTIMA LECCIÓN de  Randy  Pausch

         É difícil resumir nun comentario a cantidade de ideas que me  veñen á mente despois de ler esta magnífica obra   do profesor de ciencias informáticas Randy Pausch.

         Este gran informático , en plena madurez,  cando xa triunfara na súa vida profesional como profesor,  é invitado pola súa universidade  a impartir a última lección.

          Esta conferencia que ía ser un  trámite, na súa carreira, inesperadamente ó declárarselle un cancro de fígado, unha enfermidade terminal , lonxe de desanimalo  aproveita esta circunstancia para deixarlle ós seus fillos pequenos  un recordo e un legado  de ideas ,  que non poderá facer cando desapareza.

         Comprende que pode considerarse un home afortunado  por haber vivido os seus soños como ensinante  e pai de familia.

         Toda a vida tivo moi presente que o tempo é finito; témolo que xestionar como se fose diñeiro. Sempre podemos cambiar de plan, pero sempre se o temos 

         Crear un bo sistema de arquivo . Delegar  , non querer facelo todo .

         Reflexiona para enfrentarse á decisión  máis  importante da súa vida.

         Non falaría  da morte ,  si  da vida.

          Título da conferencia   “Como conseguir de verdade os soños da infancia “

         Se se encauza a vida polo camiño correcto , os soños  virán sos.

         Considérase un home  que viviu os seus soños ,contaría a súa historia con pixón , falando da alegría de vivir , da honradez , integridade , gratitude  da importancia de superar os obstáculos , de aproveitar cada momento e non falaría  da morte.

         Deixaría a conferencia grabada para que os seus fillos, pequenos,  souberan  quen era o seu pai. Pensando en que os seus fillos non terán pai , deixa un tratado de ensinanzas.

 Como o modo de ver a tarefa dos pais, que consiste en animar ós fillos a cultivar a alegría de vivir  e ter ganas de perseguir os seu propios soños.

         Unha  historia real ,  que trata un problema de rabiosa actualidade, a do cancro  ,  enfróntase á enfermidade con toda naturalidade e procura que lle sirva ós seus fillos pequenos de ensinanza.

                                                                            A. S .

                                               Ourense    Maio do  2019