Ninguén sabe cando o Camiño perdeu o seu ilustre apelido. De ser coñecido polo de Santiago, quedou sendo “o camiño”, a secas, coma se fora o único. A pregunta “- ¿Vas face-lo camiño?” é ben entendida sen dar máis explicacións. Para o que serve o camiño en verdade é para sorprenderse un mesmo. Coma a filosofía, é o asombro, a contemplación, así é o camiño. A primeira sorpresa é telo tan preto e descoñecelo. A outra é percorrelo con bordón e esclavina. Unha longa madeixa de historias relembradas a cada paso.
No camiño desfilan todo tipo de xentes. Hai persoas magnéticas, coma tamén hai cidades, casas e hospitais. Os hospitais era onde se albergaba ós peregrinos que ían a Santiago. Os “Peregrinus” eran os estranxeiros. Pero, ¿como pode ser un, estranxeiro nunha estrada semellante? Os “peregrinus” tamén ían a Roma, outra cidade magnética. Despois chamóuselles romeiros. Ós peregrinos que ían a Terra Santa chamábaselles palmeiros, por traer unha palma de recordo da súa viaxe. O do recordo é un distintivo, coma as cunchas de aquí. Hai camiños, como digo, co empedrado imantado, así que é difícil despegarse del unha vez iniciado .
O que vou contar sucedeu fai ben pouco. Era no percorrido de Cebreiro a Triacastela, nesta primavera tormentosa e cariacontecida. Na peregrinaxe de fin de semana, de senda e paz, e de asombro. Cada paso renova algunha vocación esquecida, tan esquecida coma os pasos que quedan impresos nun mesmo. E, ó camiñar polo Carreiro místico, aquel que procuraban os antigos pola soidade, deixa calqueira de estar so. Agora a soidade está nas cidades, e o Camiño percórrese para atoparse, ás veces co marzo equivocado, ou co albor xeado, pero sempre con esta húmida terra amiga. A soidade desfaise na néboa, onde o frío te acompaña.
E, é ó chegar á metade da xornada, cando os anceios minguaron e o cansazo emerxeu, cando chega o momento de recapitular, cos ollos antentos. Entón aparece a linde, de herba louzá, e a mata escura e a rama seca. E o musgo protexigo cara ó norte, con ese recendo a húmido. É alá arriba onde hai montaña, e ese frío que estarrica a mañá, e conxea os bafos precedidos de pisadas presurosas. Cara o seu encontro, nun lugar claroscuro do bosque, foi unha coñecida convencida cámara en man de eternizar a escena da lembranza. O xeo que agardou na sombra do seu desxeo e agardou un rato máis a apertura do obxectivo, aínda foi capaz de agacha-lo seu segredo. A imaxe que amosa o suceso, é a foto que agora lles ensino.
Aqueles que non o ven, custaralles entende-lo segredo. O que o lapis de tinta de cristal pintaba era una pequena capela na fronda guarecida. E a imaxe central é a dun home crucificado. Un cristo esculpido polos séculos e o desexo. Facía falta que alí estivese, e tardará en volver a amosarse. A partir de agora, cada recodo, cada árbore, cada pedra será un anxo, cada tronco un vestixio, cada cruz pintada pola naturaza un milagre
A un, que fixo a rota en tempos máis escépticos, abráianlle estas marabillas. Á miña amiga non hai que convencela de que a figura agardábaa. Para ela, o hallazgo é obra de alguén ou algo máis que o azar natural e a xeada. Quizais o sexa. Agora, que cada un pense o que queira.