Vós pensades que estou tola, ou que non estou en condicións de…
Comezarei por contar como unha semana de esmorga se converteu na peor da miña vida, cando me chamaron por teléfono para contarme que Andrea, a noiva do meu amigo David, aparecera morta despois de tres días sen saber nada dela. Atopárana no lugar onde sempre iamos de folía. Pero, o que non me dixeron é que tiña algo para min, que tiña unha carta na que mo contaba. Esa carta deuma a súa nai no funeral.
Tivemos que acompañar ó David… O pobre estábao pasando moi mal. Teimaba en que quen matara a Andrea, tamén o mataría el. Estivemos con el varias semanas, pero como non podía seguir así, tívose que mudar de casa.
Logo de dous longos anos volvémonos reunir outra vez para pasar unha semana xuntos. Co de Andrea case esquecido, decidimos que o mellor era volver ao mesmo lugar, onde sempre nos divertimos. Dalgún xeito era un reto para intentar superalo.
A nosa cabana aínda estaba tal e como a recordabamos.
Un día antes da reunión, os que viviamos máis preto foramos limpalo todo e ordenar a cabana. O que máis me estrañou foi atopar as cousas no seu sitio, exactamente igual que como as deixamos aquel día. Pero non dixen nada para que non pensasen que alucinaba.
Logo limpamos fóra e despexamos o camiño. Levamos comida, leña para a cheminea, velas, lanternas, sacos para durmir e música… Queriamos que fose unha festa inesquecible. Queriamos esquecelo todo.
Fun coas miñas amigas buscar a David. Atopeino moi cambiado, parecía máis maduro e estaba moi guapo.
Cando chegamos, David dixo en voz alta: “¡Todo listo para a festa!” e nós contestamos á vez: “!Coma nos vellos tempos!”
Todo foi ben ata que chegou a noite. Entón, encerrámonos na cabana, acendemos as velas e puxemos música para non comernos a cabeza. Pero Sara, Verónica, David e mais eu, saímos fóra porque os outros mozos e Alba querían fumar, e tiñamos que airear un pouco a cabana.
Os catro fomos dar unha volta. Ao pouco tempo, oímos un berro ao lonxe. Cremos que fora algún dos que se quedaron na cabana pero cando volvemos Alba díxome que non.
Ela tamén escoitara o berro e pensou que era de unha broma. Entón, decidimos non comentar nada para non asustar aos demais.
Un anaco despois, volveuse escoitar outro berro, esta vez moito máis preto. Iso asustounos e metémonos a fume de carozo na cabana e pechamos todas as fiestras e portas. Pero non pasou máis nada.
Ao día seguinte fomos a aldea para mercar comida e tamén coa intención de indagarmos se ocorrera algo. Pero todo parecía estar en calma e o xornal tampouco aclarou nada. Non parecía que ocorrera ningunha desgraza.
Cando volvemos á cabana, Carlos, David, Vero e máis eu fomos dar un paseo. De súpeto vimos como no tronco do carballo baixo o que adoitabamos comer, alguén nos deixara unha mensaxe: “Todos ides sufrir. Matareivos un a un”. Axiña intentamos razoar: aquilo era parte dunha broma pesada. Non dixemos nada aos demais e pasou outro día, sen incidentes.
O terceiro día, volvín con David ao pobo. E xa non puidemos seguir enganándonos con que non pasaba nada. Alguén nos dixo que desde había catro días, faltaban das súas casas tres mozas da nosa idade e dábanas xa por mortas. Desapareceran sen deixar rastro.
Esa noite eu non durmín e David tampouco. Era o mesmo que pasara con Andrea.
Pola mañá contámosllo aos demais. Algúns quedaron connosco na cabana e intentaron tranquilizarnos. Sara, Vero, Juan e Alberto empeñáronse en saír porque non querían estar máis tempo pechados: “Aquilo non ía volver ocorrer”, eles irían preparados. E fóronse coas súas mochilas, dispostos a pasar o día no monte.
Cando volveron á noitiña, estaban mortos de medo. Viran a unha das mozas desaparecidas, intentaron levala á súa casa pero non os deixara. Estaba aterrorizada e só repetía que se fosen, que si “ET” os vía, íaos matar a todos. Logo, a moza desapareceu.
Entón acordeime da mensaxe escrita na árbore. Volvín cos demais xunto ao carballo pero agora xa non dicía o mesmo. Lin desconcertada: “Non volvades a este lugar, é demasiado tarde. Se non me facedes caso, morreredes”.
David apartoume dos demais e, en voz baixa, recordoume o día en que nos atopamos con aquel home estraño “Non nos dixo algo parecido?”
Decidimos marchar todos xuntos en busca das tres mozas, seguindo o camiño que antes percorreran Sara e os demais. De súpeto, acordeime dunha vella casa abandonada que había por esa zona. Non foi difícil atopala.
As mozas estaban alí pero chegamos tarde, os seus corpos sen vida xacían nun dos cuartos. Unha delas tiña un papel na man e había dous nomes escritos a lapis: o meu e o de David. Debaixo, unha nova mensaxe: “Non escaparedes, todos ides morrer”
Pareceume entrever a aquel tipo, fóra, entre as árbores pero a imaxe desapareceu inmediatamente.
Estabamos todos xuntos, sabiamos que non podiamos fuxir...
Agora quedan comigo, David, Carlos, Sara, Alberto e Vero. Sei que vamos morrer todos, por iso estamos sempre alerta.