PARRAFEO   2013                                

       Hola amigos!

       Pregáronme os colegas

       que procurase alargarme.

       Estaba preocupada

       de non poder complacelos,

       mais chegoume o terror

       de cómo dar fin a esto…

       dado os acontecementos

       que cada día suceden…

       Non sei se esto é, verso ou prosa,

       non sei se esto é un parrafeo,

       ou quizais unha proclama.

O meu desexo si que é,

       pasar un rato agradable.

       No ano 2013 houbo traxedias

       e faltas moi sentidas,

       mais coido que é mellor

       doar un tono de humor e desenfado

       para quitarlle dramatismo

       o negativo da vida.

       As follas do calendario

       foron caendo unha a unha

       e aquí nos vemos de novo

       ás costas con moitas cousas

       que foron facendo historia neste pobo,

       en Ourense, en Galicia, en España

       e tamén no mundo enteiro.

       Alguén dimitiu, caso insólito,

       Pablo VI deixa o Baticano

       e aparece en escena,

       un novo papa: Francisco!

       que co seu comportamento

       descoloca a mais de un

       e ó que, entendemos moi ben                     

       Pronto aparece unha exnovia,

       confésase exporteiro de discoteca,

       renuncia a previlexios,

       defende outros valores e principios

       partidario do preservativo,

       tolerante e comprensivo,

       con outras formas de parella e de familia

       ¿Qué pensa Rouco, este galego

       tan serio e sombrio? Xa calo

       e que dure,  o novo papa Francisco

       No funeral de Mandela

       as formas ben se gardaron,

       víronse caras moi coñecidas,

       altas personalidades e entre elas,

       un falso traductor de signos,

       que a case todos enganou.

Un homenaxe a Mandela era este funeral.

Mais o noso Presidente estaba tan emocionado

       de que o lugar da homenaxe

       fora o campo no que a ROXA

       se convertiu en campeona,

       que a homenaxe de Rajoy

       foi a Iniesta polo gol.

       Unha sombra, a da crise,

       sigue cubrindo a vida

       de tantos españolitos

       que se manifestan na rúa

       resignados e pacientes.

       O ano 13 xa acaba

       estamos saindo da crise

       según nos di o Goberno:

           Vense luces

           Da prima xa non se fala

           A Mérkel está calmada,

           os bancos xa saneados,

           as exportacións aumentan,

           cómpranse mais coches novos,

           baixou un pouquiño o paro…

           Eso dí o Goberno

       Non sei de que nos queixamos!

       Non será que ós españois

       nos gusta a rúa e a festa

       por eso nos disfrazamos

       e con frecuencia saimos

       vestidos de verde, blanco,

       laranxa ou roxo…

       para dar colorido a calle

       e logo irnos de copas…?

       E coidado con moverse

       con alzar as nosas voces

       que aprobaron unha lei

       pra que vixiantes xurados

       controlen ós exaltados

       que berren un pouco mais.

       Que tomadura de pelo !

       Anímannos a emprender,

       tamén a esto atención

       có negocio que emprendemos

       igual inventan impostos

       que lle levan as ganancias

       porque axudar, non axudan

       pero si poñen as travas

       os ciudadans de a pé.

       Ós de arriba os previlexios

       Os pringados ben atados

       que son dados a vivir

       moi por enriba do que poden…

       Eso dín.

       Que ironía digo eu!

       Que responsables se sinten!

       Canto mediño nos teñen!

       Non queren nada con nos,

       nin darnos explicacións.                                  

       Xa non chegan policias

       o vallado insuficiente

       non lles gusta vernos xuntos

       polo que poida pasar

       por eso pra dispersarnos

       porán camións de auga a aspersión

       e dirán logo, que ca ducha colectiva,

       aforrarase auga e luz

       que é polo ben común…

       Porque a enerxía é un luxo

       O que a queira que a pague!

       Os demais a pasar frío                                             

       e volver ós sabañóns

       Tamén hai que ter coidado

       co que tratan de emprender.

       Non, non pensedes que esaxero.

       Aí temos o que está a pasar

       cos cigarrillos eléctricos

       Mais de un cantaba victoria,

       Uns pola cura do vicio,

       e outros frotándose as mans co negocio

       que farían cos adictos o tabaco.

       E que me dín de Eurovegas,

       fracaso de Esperanza Aguirre

       a mais grande emprendedora,

       a que puxo tanto empeño

       en que o magnate elixira

       como noiva a Madrid,

       dando de lado a capital catalana

       Da LEITEIRA foi este conto,

       e neste caso quizais,

       o leite fose veneno

       e por eso eu direi:

       Non  hai mal que por ben non veña.

       Foi este ano pra Madrid

       un ano de calabazas

       porque ademais de Eurovegas,

       outra, a dos Xogos Olímpicos,

       que deixaron a capital,

       non digamos a Botella, 

       ca mel nos labios

       e co disgusto na cara.

       Tanto é así, que ós músicos

       decidiron restrinxir,

       facéndolles pasar un castin,

       entre outras condicións,

       pra poder tocar na calle                             

       Foi un ano movidiño,

       e está sendo, con moitos protagonistas.

       A cadeira do Monarca

       diu a lata o que quixo,

       afectada por disgustos e excesos,

       que unha vez mais                                     

       se confirman os refráns,

     “cria corvos,neste caso xenros,

       que che quitarán os ollos”

       e “Boas foran as paparotas,

       se non foran as pagarotas”

       (dígase cacerías e joderías)

       Menos mal que un galego

       puxo remedio os seus males

       facendo que o Rei camiñe

       ca axuda  de un bastón.

       O doutor aconsellou ó Rei

       se tome a vida con calma,

       que o de cazar e dar saltos,

       con esta idade,

       non son moi aconsellables.

       Un actor moi destacable,

       sen dúbida, foi señor Bárcenas

       Que movida! Os papeis,

       discos duros destruídos,

       sobres, cobros en B…

       As luchas con Cospedal…

       Aquela imaxen declarando,

       él na cárcel, en imaxen,

       a través da pantalla  (de plasma),

       ela moi digna na sala,

       E de pronto, el pide,                                   

       cal neno de primaria,

       permiso para ir ó water.

       Dame a risa cando penso

       a mensaxe que Bárcenas deixaría

       escrita tras a porta,

       despois de evacuar…

       Esta historia parece

       a letra de un desafío

       entre o PP e señor Bárcenas.

       Unha cura de autoestima para nós              

a difusión das mensaxes que intercambian

      “personaxes tan ilustres” entre sí

      pedindo, concedendo, reprochando

      favores a nos costa

      con lenguaxe tan mezquino,

      que fan nos sintamos grandes

      e moi dignos

      cas meteduras de pata que teñamos

      os ciudadáns  de a pé.

      Con tono de mais baixa intensidade

      apareceron tamén os desencontros

      de Solves e Zapatero

      que a través dos seus libros respectivos

      intentan xustificar as decisións

      que eles tomaron ou non,

      cando eles, en nós mandaban.

      Eu teño que confesar

      que me sinto  defraudada                           

      por estes dous personaxes.

      Resúltanme aburridos

      porque non lle vexo a gracia

      a que ninguén queira as culpas.

  Canta demagoxia, canto populismo.

      A veces penso señores

      si as personas que dirixen

      están a arreglar as cousas

      ou quizás a empeoralas.

      Resistiremos señores,

      que nos diexen camiñar,

      que nos deixen o que  é noso

      que se conformen co deles,

      que nos traten como adultos

      e que nos diexen vivir

      e tomar as nosas propias decisións,

      tamén a nós, ás mulleres.

      A movida andaluza

      ten letra pra moita copla

      falando de UXT e os ERES,

      da podredumbre e vergoña

      que só a alegría flamenca

      sobreleva, como pode, dando palmas

      para non dar bofetadas.

 E que podemos decir da movida catalana

                Que cullóns!

 Levantan as mans e con pasiños  moi curtos

      dados na punta do pé

      entrelazadas as mans

      e ó ritmo da sardana

      vanse alexando de España…

      Só Galicia está en calma,

      baixo a guía de Feijoo

      que ata Cuba se foi

      a interesarse pola nosa xente alí

      e buscando mais mercado…

      Que importa?

      Astilleros, Pescanova, Preferentes…

      e nosa caixa, a Venezuela se vai…

      Ai deus meu!

      Galeguiños, os aforriños

      deben volver ó colchón.

      Fai 8 días que vin

      A Feijoo en televisión.

      Xa comenzara a entrevista

      e chamoume a atención

      que o Presi estaba afónico

      e pregunteime, señores

      se viría de algunha manifestación.

      Tranquilo o vín e elocuente,

      pra todo ten explicación.

      Do malo,  a culpa sigue a tendo

      o goberno Zapatero, como non.

      E xa temos a sentencia do PRESTIGE

      Non hai responsables, non.

      Foi o tempo! Ou quizás cousa de Meigas!

      « Mexan por nós e dicen que Chove”

      Outro lio o do Concello!

      Frotando as mans o PP,

      Democracia, qué é o que dí?

      o Bloque que vai e ven, despistado

      e o PSOE dividido e mezquino.

      Un Alcalde que se foi,

      un partido en dous bandos,

 dividido se quedou e non se poñen de acordo

      mantendo o pulso uns os outros.

       Que vergoña!  E onde vamos así?...

      E sabedes que vos digo,

      Que non estou pra adicarlle, 

      nin un minutiño mais

      En Seixalbo non paramos en liortas

      ca Xunta e co Concello

      Tolos nos trae a todos a OU 105

      observando, con asombro,

      como a Xunta e o Concello

      eluden responsabilidades

      Sentímonos como fillos

      de parella divorciada

      E agora para arreglalo o PXOM

Nunca pensei que o regato de Amendo

      tanto caudal pondera ter

      pra donarlle tanto cauce

      que nin o río Miño ten.

      Que autoridades mais listas!

      Como nos coidan señores!

  Entre o tren, os viales e o futurible caudal

  quedaremos recluídos e pechados.

      Non será que nos temen

      E queren poñernos chaves

      pra ternos ben controlados

      Temos que estar en alerta

      E por eso precisamos

      Que as novas xeneracións

      se enteren que “vale un peine”

      e que tamén Zalamea

      ó frente tivo un alcaide

      Seixalbesas, seixalbeses!

      Unidos sí que podemos

      e por eso precisamos

      que “esta xuventude eterna”

      se movilice e implique

      na próxima DIRECTIVA

      que Seixalbo necesita.

      …e logo tamén a festa

      que o ocio é necesario

      pero despois do esforzo

      Valedes, si que valedes

      E só vos falta, valor.

      Iste ano tamén cambiou

      A fisonomía do pobo

      Cambiaron as pedras da praza

      por macetas quita e pon

      pra darlle facilidades 

      “ós ocupas” comodóns.

      Xa temos a CASA GRANDE,

      (alta  diría eu)

      símbolo do noso pobo.

      Quizás vendría moi ben

      por na última terraza

      sendas garitas refuxio

      pra dous amantes do pobo,

      altruistas, xenerosos, vixiantes do común,

      tenaces, observadores,

      negociadores: PRESIDENTES

      Para que collan infragantes

      ós amantes do alleo

      que entran por tellados e balcóns,

      ós que corren mais da conta polas rúas,

      cando usan ás mans o volante,

      chocando contra o que encontran

      e logo son tan valentes, que se esconden…

      Que menos pedirlle esto ós PRESIS

      co que cobran!...

      Permitídeme, veciños

      Mostrar agradecemento

      a Manolo e mais a Juan

      suxetos dos meus piropos,

      os que a veces mortifico

      cas miñas intransixencias.

      PIDO un aplauso para eles,

      para todos  e  porque non, para mín.

      BO 2014   e   ata o ano que ven!