Que risa boba me entrou! En directo, imposible seguilos. Pecho os ollos, baixo a radio, como esperando o peor…

Outra cousa é ver as imaxes despois dun final feliz. Todo un espectáculo cheo de colorido e movemento, sazonado cos sentimentos máis primarios dos protagonistas.

Uns cantos animaliños de catro patas, con cornos, rodeados por unha masa branca-vermella, na que destacan pernas voando e ollos atentos que se pechan ante o perigo inminente.

A valentía desaparece ó presentir os pitóns preto do traseiro e un remuíño humano descontrolado arrecia polas rúas de Pamplona.

Descarga de adrenalina, morbo do perigo, pánico, soidade na multitude, un sálvese quen poida e ó final alivio e baleiro… Imaxes cheas de beleza, entrañables, que parece levan ó abrazo entre descoñecidos, que xa non o son, unidos por un mesmo fin (non sei ben cal é).

Quen persegue a quen? Só buscan un sitio na carreira cara o peche, non caer, non ser collido.

Metáfora da vida: Uns rematan pechados, algúns feridos, e os máis, disfrutando da festa, moitas veces co pretexto da invocación dun Santo, inda que non estea nos altares. Pero todos buscando un sitio.