Volume 5 Número 3 Ano 2006
10. IRIZAR
Autor: Víctor Vez Vilar
Non cedeu o paso, entroume pola dereita e bateu contra a porta e a aleta traseira do meu flamante e recén estreado coche.
Collinlle xenreira a aquel suxeito instantaneamente, pero nunha lóxica reacción de convivencia humana, (propiciada quizá pola miña proximidade ós sesenta anos) fixéronme reaccionar, (alomenos por fóra), dun xeito civilizado e fixemos a declaración amigable do sinistro.
Ó cabo, o coche ó taller e eu cos meus plans máis inmediatos trastornados por un “ceda ó paso” non respectado......
Ó día seguinte, pedinlle a Brais que me levase ó Hospital a face-la ecografía pola que levaba preto dun mes agardando.
O regreso á Vila tiven que facelo no Castromil.
¿Cantos anos facía que non utilizada un transporte público?. ¡Nin me lembro!.
¡Que experiencia!. Xa me esquecera do que era viaxar en autobús.
A verdade é que me sentín como un “paifoco”. Tirar o billete no portelo,. ¿Por onde se baixa ás plataformas?. ¿Cal é o meu autobús?. ¿E cal o meu asento?. Pequenas e sinxelas dúbidas que fun resolvendo (¡faltaría mais!) pero que me producían certo desasosego e, por que non dicilo, envexa ó ver que o resto dos pasaxeiros, moitos deles con rostros curtidos polo sol da labranza, circulaban sen a máis mínima dúbida.
Mirei o billete e tratei de atopa-lo meu asento. No respaldo das butacas figuraba unha pequena chapa circular na que se lía “10. IRIZAR”.
-“Eu teño o número 10.... pero ¿Que é IRIZAR?.
Encollinme de ombreiros e senteime.
Antes de que o autobús iniciase a viaxe, chegou ela.
-Perdoe, cabaleiro. ¿É ese o seu asento?.
-Teño o número 10 IRIZAR....
Pareceume que o seu sorriso tiña certo ar de compaixón.
¡Cantas cousas en común!. ¡Cantos gustos, vivencias!. E a nosa situación de viuvos.
Ó día seguinte fun de novo a Santiago, non tiña por que, pero fun.
Regresei no mesmo autobús. Pedinlle ó home do despacho de billetes que me dera o número 10 IRIZAR. Cun malévolo sorriso entregoume o billete. Só poñía un lacónico “Asento núm. 10” , pero eu fun á procura da placa redonda: “10. IRIZAR”
A ansiedade facíame bóla na gorxa cando ocupei o asento. Ó cabo dunha longa espera (a min pareceume eterna) chegou ela. Como tódolos días regresaba á casa no autobús. Como tódolos días até que lle chegase a inmediata xubilación.
Hoxe fai un ano que aquel individuo non respectou o sinal de tráfico e bateu co meu coche.
Acabo de vestir o traxe novo. Meus fillos chegaron onte. Todo está preparado para a cerimonia.
A semana pasada os obreiros cambiaron o letreiro do chalé. A partir de agora chamarase “10 IRIZAR”.
Perdoen, pero teño que deixalos. Vou saudar ó padriño do casamento. É un individuo ó que non lle gusta respectar os “CEDA EL PASO”............ e fai ben (¡Que carallo!)
Collinlle xenreira a aquel suxeito instantaneamente, pero nunha lóxica reacción de convivencia humana, (propiciada quizá pola miña proximidade ós sesenta anos) fixéronme reaccionar, (alomenos por fóra), dun xeito civilizado e fixemos a declaración amigable do sinistro.
Ó cabo, o coche ó taller e eu cos meus plans máis inmediatos trastornados por un “ceda ó paso” non respectado......
Ó día seguinte, pedinlle a Brais que me levase ó Hospital a face-la ecografía pola que levaba preto dun mes agardando.
O regreso á Vila tiven que facelo no Castromil.
¿Cantos anos facía que non utilizada un transporte público?. ¡Nin me lembro!.
¡Que experiencia!. Xa me esquecera do que era viaxar en autobús.
A verdade é que me sentín como un “paifoco”. Tirar o billete no portelo,. ¿Por onde se baixa ás plataformas?. ¿Cal é o meu autobús?. ¿E cal o meu asento?. Pequenas e sinxelas dúbidas que fun resolvendo (¡faltaría mais!) pero que me producían certo desasosego e, por que non dicilo, envexa ó ver que o resto dos pasaxeiros, moitos deles con rostros curtidos polo sol da labranza, circulaban sen a máis mínima dúbida.
Mirei o billete e tratei de atopa-lo meu asento. No respaldo das butacas figuraba unha pequena chapa circular na que se lía “10. IRIZAR”.
-“Eu teño o número 10.... pero ¿Que é IRIZAR?.
Encollinme de ombreiros e senteime.
Antes de que o autobús iniciase a viaxe, chegou ela.
-Perdoe, cabaleiro. ¿É ese o seu asento?.
-Teño o número 10 IRIZAR....
Pareceume que o seu sorriso tiña certo ar de compaixón.
¡Cantas cousas en común!. ¡Cantos gustos, vivencias!. E a nosa situación de viuvos.
Ó día seguinte fun de novo a Santiago, non tiña por que, pero fun.
Regresei no mesmo autobús. Pedinlle ó home do despacho de billetes que me dera o número 10 IRIZAR. Cun malévolo sorriso entregoume o billete. Só poñía un lacónico “Asento núm. 10” , pero eu fun á procura da placa redonda: “10. IRIZAR”
A ansiedade facíame bóla na gorxa cando ocupei o asento. Ó cabo dunha longa espera (a min pareceume eterna) chegou ela. Como tódolos días regresaba á casa no autobús. Como tódolos días até que lle chegase a inmediata xubilación.
Hoxe fai un ano que aquel individuo non respectou o sinal de tráfico e bateu co meu coche.
Acabo de vestir o traxe novo. Meus fillos chegaron onte. Todo está preparado para a cerimonia.
A semana pasada os obreiros cambiaron o letreiro do chalé. A partir de agora chamarase “10 IRIZAR”.
Perdoen, pero teño que deixalos. Vou saudar ó padriño do casamento. É un individuo ó que non lle gusta respectar os “CEDA EL PASO”............ e fai ben (¡Que carallo!)
