Doeume coma un verdadeiro tiro.
Estivera xogando na rúa co balón de Pedrito, eu era ( ou alomenos así o pensaba) tan bo porteiro como Ramallest. Aquela tarde fixera paradas de verdadeiro mérito. O noso equipo era " O Real Club Tras del Pilar", e gañaramos por 3 a 0 os de "San Lourenzo".
Pero pola noite foi coma un tiro: febre, arrepíos, vómitos, etc..
Meu pai foi ás tantas da noite a procurar un Médico que vivía na Rúa de Altamira. O home miroume con moito tino e dixo que o único que me podía salvar eran unhas inxeccións de PENICILINA, un medicamento novo que case que non se coñecía en España, pero que resultaba milagroso en casos coma o meu.
Meu irmán coñecía un camareiro dun barco que atracara en Vigo facía dos días, e por medio desa amizade conseguiu as medicinas salvadoçras.
Unha inxección cada 6 horas, precisou don Manuel, o Médico.
Meu pai, non sei se xa o dixen, era un home de recursos, o mesmo arranxaba uns zapatos, que unha billa, que facía unha mesa ou o que se terciase. Entre tanta habilidade tamén sabía aplicar inxeccións (nunca lle vin arrincar unha moa, pero de seguro que si lle houbera chegado a ocasión............) .
Pois ben, cada 6 horas alí tiña ó pé do leito a meu pai, coa xiringa de cristal, fervida nunca pota reservada para o caso e o branco líquido que entraba nas miñas cachas coa dor correspondente.
Ó cabo de varios día (non sabería dicir cantos) sandei, e despois veu a convalecencia.............
¡Que ben se vivía nas convalecencias!: Non había que ir á escola, érgueste tarde, o almorzo na cama, comías o que querías (inda que a min enchíanme de pescada cocida en branco regada con aceite de oliva).
En fin, que se non fora polo ditoso aceite de fígado de bacallao que tamén entraba no programa rehabilitador, non habería mellor vida.
Pero como todo o bo a convalecencia dura pouco, e ó cabo tiven que volver á escola.
Pasara preto dun mes cando volvín cos meus compañeiros. Axiña tratei de poñerme ó corrente do sucedido perante a miña ausencia. Rafael díxome que sabía un segredo que llo contara un curmán seu que viñera de fóra. Ó principio fíxose o remelón e non mo quería contar (eu penso que non era mais que por facerse o interesante) pero ó cabo, e cando ninguén nos escoitaba díxome:
-¡Os nenos non veñen de París, nin os trae a cegoña!
Sentín que todo un mundo derrubábase diante de min. ¿Como podería ser certo?. ¿Serían así de mentiráns meus pais, e meus Tíos, e ben, tódolos maiores, por dicilo dunha vez?.
-¿Estás certo?.
-¡Si! (Dixo Rafael cunha rotundidade que non deixaba lugar a dúbidas).
Despois dun momento de reflexión, volvín preguntar:
-Entón. ¿De onde veñen?.
-Lévanos as mulleres na barriga.
-¿E quén llos mete alí?.
-Iso non cho sei explicar moi ben, pero coido que é por non sei que dunha inxección que lle pon o home á muller.
No resto do día non puiden afastar da miña cabeza aquela nova visión da orixe da miña existencia.
Pola noite con moito tino entrei no cuarto de baño, subinme a unha cadeira e alcancei o armario de madeira pintado de branco, cunha cruz vermella na porta que meu pai chamaba “botiquín”. Alí estaba a caixiña de metal coa xiringa e as agullas dentro (¡Que ben a coñecía eu!).
Quedei un rato mirando para ela e pensei en meu irmán que levaba 5 anos casado e tiña 3 fillos Eu lle escoitara dicir a meu pai: “a ver se ides máis a modo” cando lle contou que esperaba outro rapaz mais.
Tamén me lembrei en Carlitos, que tiña dous irmáns. E de Pedrito que tiña catro.
Mentres meus pais escoitaban a Boby Deglané coa súa Cabalgata Fin de Semana achegueime ate a mesiña de noite do meu pai e con moita parsimonia coloqueille a caixiña da xiringa preto do seu gorro de durmir.
Aquela noite durmín moi mal, soñei con cegoñas e xiringas...............
Noia, 10 agosto 2002