Volume 5 Número 3 Ano 2006
Autor:María Jesús Pazo
OS OUTROS NENOS
Autor: María Jesús Pazo
Galego
Cando cada ano traballamos o Nadal na escola procuramos rodear ós nosos alumnos e alumnas de todas as cousas fermosas que conlevan estas festas: vacacións, agasallos, doces, reunións familliares, cabalgata de Reis, luces, cores fermosas...

Este ano, e nestas datas xustamente tan propicias para o goce ou para o sufrimento, e porque non me resigno a que non gocemos todos, decidinme a facer algo distinto. Quixen que reflexionasen e pensasen que non é así para todos, que hai nenos e nenas que non teñen un Nadal feliz, porque case non teñen días felices na súa vida. Que o seu obxectivo, non é pensar que lle vou pedir ós Reis ou ó seu sucedáneo Papá Noël, senón sobrevivir nas rúas, sobrevivir ó traballo esclavizante, sobrevirlle á fame, á enfermidade, á inxustiza , ó sufrimento...

E unha, que vai recopilando todo aquilo que atopa, en función dun traballo educativo e formador de espíritus solidarios e comprometidos, envíavos tamén a vós, queridos e sufridos internautas lectores de Solaina, estes fermosos textos, que non son meus ¡que mágoa! Pero si recopilados, adaptados e traducidos por min para traballar cos meus alumnos e alumnas.

Perdoádeme a ousadía, pero a miña intención é que ó lelos, poidamos unir as nosas enerxías, e coa maxia que estou segura existe nestas solsticias noites do mes de Nadal, e a través do ar frío da mañá ou calquera outro máxico transporte, lle cheguen a eses outros nenos e nenas a nosa solidariedade, o noso agarimo e a nosa calor, e abra de golpe os corazóns dos poderosos que poden erradicar tan grandes inxustizas e tanto desatino. Que así sexa!

A la nana, nanita, nena soldado,
que te levaron á guerra cando soñabas
con vestir a túa boneca de azul e xogos
con saltar coa túa corda na túa casa.

Dime quen puxo nubes nas túas pupilas.
Quen marchitou as flores da túa mochila.
Quen destruiu a escola coa súa metralla.

Quedácheste tendida sobor da terra
coma unha flor sangante recén cortada.
Un anxo de silencio vela a túa morte
E un mundo de inxustizas xea a túa alma.

A la nanita, nana, nena soldado.
O ceo bica os teus soños!
E a terra cala!

Nanas de la niña soldado ( Pedro Miguel Lamet )


O capitán Brando volvía camiñando despacio cunha barra de pan para a cea e a mirada seria dun neno de oito anos.
Levaba posta unha gorra e unha camiseta raída coa insignia do seu equipo de fútbol bordada á altura do corazón.
Detívose mirando ó ceo un instante.
Sentiu que o frío lle apretaba os riñóns e comezou a pesarlle de golpe o cansazo de arrastrar cartóns de embalaxe e limpar parabrisas nos semáforos da Bran Vía.
Púxose un cigarro na boca como lle vira facer ós homes na rúa.
Encendeu un misto e sentouse xunto a uns bidóns oxidados apoiando os cóbados nos xeonllos, sen pensar en nada.
De pronto, un avión prateado sulcou o ceo coa lixeireza das aves de paso. Brando sinalou o avión co índice e a súa mirada perseguiuno a través do aire conxelado de febreiro como se se tratara do rastro dun soño.
Continuou mirándoo durante moito tempo, ata que o frío lle impediu moverse. Unha calma estraña, a cinco graos baixo cero, foi adormecendo os seus sentidos, ata que o pequeno escudo coroado de ouro que adornaba a súa camiseta deixou de latir.
Ó día seguinte, as rúas amañeceron cubertas de neve. As emisoras de radio informaron das temperaturas máis baixas dos últimos invernos. Alguén leu nun olvidado quiosco da praza a noticia de que un neno aparecera morto nos arrabais.

VUELO DE INVIERNO ( Susana Fuertes )


-¡Cando remates de limparme as botas, macaco de merda, prepárate a traballar de firme no taller ou nas viñas, antes de que te matemos nalgún lugar onde non existan teletipos, para que o teu fígado se venda a un millón en Londres e o teu corazón resucite a un fillo rico e loiro de Beverly Hills!

Meninos da rúa, materia prima para o tráfico de órganos, buscavidas das grandes cidades que terán sorte se acaso chegan á adolescencia.
Pero non hai que irse moi lonxe, ás rúas de Brasil, nin ás garderías chinesas, para comprobar que os menores son o último escalón desta cadea xenética que convirte ó home nun lobo pra o home.
Aquí mesmo, nas nosas estreitas avenidas do estado do benestar, se trafica cos menores que non teñen quen lles escriba, quen os protexa.
Son nenos que herdan a SIDA dos seus pais ionquis,
Que dan a voz de alarma cando vén a policía porque toca redada e rexistro entre os camellos dos barrios baixos,
Nenos que quedan orfos porque os seus pais están no cárcere,
Nenos...

Teriamos que avisalos. Explicarlles que non está todo perdido, que a única porta da saída non é a do atraco na rúa escura, nin a da botella do alcohol para afogar a súa mensaxe de náufragos, nin o fume dun pitillo co que sentirse maiores de idade, nin a raia da coca para pasarse da raia, nin o aroma dun porro para palpar soños. Nin o cabalo para irse moi lonxe, nin o ácido corrosivo, nin o éxtasis dunhas pastillas...

Fabriquemos un final feliz para esta historia!
Contratemos, se fai falta, a novos guionistas.
Teriamos que botarlle un pouquiño de entusiasmo para inxeniarnos un mundo tolerado, apto para todos os públicos, no que os nenos e nenas non teñan que deixar de selo antes de tempo.

-¡¡¡ Pero, primeiro, as botas, che digo,macaco de merda.!!! Logo ó taller e á cepa. Ninguén preguntará por ti cando esteas morto!


Cuando termines de limpiarme las botas
( Juan José Téllez Rubio)


Os nenos son máis débiles porque non teñen envergadura física, pero sobre todo, porque carecen de palabras.
Non saben denunciar a súa situación. Descoñecen que a vida miserable que levan ( ser apaleados, tratados coma esclavos, violados, asasinados ) é infame, ilegal, unha atrocidade.
Porque a miúdo non coñecen outro mundo que o dos seus torturadores. Teñen unha vida tan extremadamente pobre que, abandonados en metade da noite e da rúa, volverán como canciños apaleados a lamber a man do seu verdugo.
Por iso, porque non teñen palabras, somos nós os que temos que falar por eles.
E mandarlles palabras quentiñas e nutritivas, que alimentes ós nenos famélicos. Palabras poderosas, capaces de entrar na hermética intimidade das familias e de rescatar ós nenos maltratados nas súas propias casas. Palabras ilumninadoras, que lles ensinen ós nenos cal é o seu lugar no mundo, cales son os seus dereitos e cales os seus defensores. Palabras blindadas contra os tiranos das guerras e contra as bombas que os mutilan.Palabras esperanzadas, porque é posible crear un futuro mellor para todos os nenos da Terra.

Son un montón de boas palabras.
Agora só fai falta pronuncialas moi alto e mantelas.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

LOS NIÑOS SIN PALABRAS ( Rosa Montero )

Atópanos en facebook
Asociación cultural Agromadas
Rúa Abelardo Arce Nº25
32970 Seixalbo · Ourense

agromadass@gmail.com
alzia.net